Αραβική Λεγεώνα: οι σφαγές της στην Ελλάδα και η ταύτισή της με το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Ο ρόλος του Παλαιστίνιου ηγέτη Amin al Housseini σε αυτές.

Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στα θύματα των σφαγών στα Καλάβρυτα, στο Κυργιάκι, στην Καλοσκοπή, στο Δίστομο, στα χωριά της Ηπείρου, της Πρίστινα και τελικώς της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ που συντελέστηκαν από την ίδια οργάνωση, ήτοι τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, τον στρατιωτικό βραχίονά της Αραβική Λεγεώνα και πέρυσι από την νεότερη θυγατρική της οργάνωση Χαμάς.

 

Συγγραφέας: Παναγιώτης Α. Ζολώτας

Επιμελητής ύλης: Jonathan Κωνσταντίνου

 

Για λογαριασμό του EastMed Strategic Studies Institute Athens

 

Ευχαριστούμε τον Γιώργο Χαρβαλιά για την ανεκτίμητή του συνεισφορά στο πλούσιο συλλεγέν υλικό.

Το παρόν άρθρο είναι προπομπός σε ειδική έντυπη έκδοση που θα παρουσιαστεί σύντομα στο κοινό.

 

 

Εισαγωγή

Κατά την διάρκεια του Β΄Π.Π., Άραβες και Αφρικανοί πολεμούσαν στο πλευρό του Άξονα, υπό μία γερμανική λεγεώνα επ’ονόματι «Ελευθέρα Αραβική Λεγεώνα», γερμανιστί «Freies Arabien Corps».1 Κατά τον Άγγλο καθηγητή της Ιστορίας Mark Felton (Πανεπιστήμιο Essex), Άραβες και Αφρικανοί εντάχθηκαν στην παραπάνω Λεγεώνα από τον συγκερασμό των συμφερόντων τους με αυτά των Γερμανών: (1) Οι μεν Άραβες και Αφρικανοί διατηρούσαν απέχθεια προς την κυριαρχία της Βρετανικής Αποικιοκρατίας, υπό την οποίαν τελούσαν, οι δε Γερμανοί επιθυμούσαν δια μίας τέτοιας προσεγγίσεως, αφ’ενός, να επεκτείνουν την επιρροή τους στις περιοχές αυτές, αφ’ετέρου, να κερδίσουν την στήριξη των λαών τούτων πρωτίστως κατά των Βρετανών. (2) Επίσης, αμφότερους, Άραβες-Αφρικανούς και Γερμανούς, δίεπε μία ιδεολογία, κοινή απόληξη της οποίας ήταν η εξόντωση των Εβραίων (βλ. κατωτέρω αναλυτικότερα). (3) Ακόμη, Άραβες και Αφρικανοί επίστευαν πως στον πόλεμο να επικρατήσει ο Άξονας και συνεπώς θα ωφελούντο παρατασόμενοι με το πλευρό του. (4) Τέλος, οι κατατασσόμενοι εκ των χωρών αυτών Άραβες και λοιποί Μουσουλμάνοι διεσφάλιζαν με τον τρόπο αυτό και ένα σταθερό μισθό.2

 

Η προσέγγιση αυτή ξεκίνησε διαρκούντος του Αγγλο-Ιρακινού Πολέμου (02- 13.05.1941). Το Ιράκ δημιουργήθηκε μετά τον Α.Π.Π.,απέκτησε επίσημα την ανεξαρτησία του την 03.10.1932. Έως τότε, διοικείτο υπό εντολή της Κοινωνίας των Εθνών προς την Βρετανική Αυτοκρατορία. Ωστόσο και μετά την ανεξαρτησία της χώρας, οι Βρετανοί διατήρησαν τις βάσεις τους και μία πολιτοφυλακή, προδήλως (και) εκ των εκεί πετρελαϊκών αποθεμάτων. Την 01.04.1941, στο Ιράκ, έγινε πραξικόπημα κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και υπέρ της Γερμανίας, ποδηγετούμενο από τον Ιρακινό φιλοναζί κινηματία Rashid Ali al-Gaylani.3 Προς ενίσχυση του al-Gaylani, ο Χίτλερ συνέστησε, την 20.05.1941, το Ειδικό Επιτελείο

«Sonderstab» F, τελούντος υπό την διοίκηση του στρατηγού Hellmuth Felmy, στρατιωτικώς, δε, την ανωτέρω αποστολή στήριζαν το Σύνταγμα «Brandenburger» της Βέρμαχτ και η Luftwaffe.4 Ο στρατηγός Felmy είχε παραλλήλως αναλάβει και την διοίκηση της Στρατιωτικής Ομάδος Νοτίου Ελλάδος! Έλαβε επίσης μέρος στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων (13.12.1943), δικασθείς στην Δίκη της Νυρεμβέργης, εκτίσας ποινή 3ετούς φυλακίσεως, εκ του ότι δήθεν έφερε άγνοια και ούτως πως δεν ευθύνονταν για το έγκλημα.

 

Οι αρμοδιότητες του Ειδικού Επιτελείου «Sonderstab» F διευρύνθηκαν, ώστε να καταστεί το κεντρικό γραφείο της Wehrmacht περί όλων των ζητημάτων που αφορούσαν τον αραβικό κόσμο! Η ανωτέρω ιρακινή κίνηση συγκίνησε τους Άραβες φοιτητές στα γερμανικά πανεπιστήμια, πείστηκαν πολλοί να καταταγούν ως εθελοντές στον γερμανικό Στρατό.5 Κατόπιν τούτου, ο Χίτλερ έβαλε στο περιθώρια κάθε περιορισμό περί απαγόρευσης κατατάξης στις τάξεις της Βέρμαχτ μη-Αρίων (!) και

 

1 .Hitler’s Arab & Black Soldiers (youtube.com)

2 Anals of History: The Arabs and Africans of Hitler’s army: The Free Arabian Legion, σημείο 3:05.

3 Rashid Ali al-Gaylani – Wikipedia.

4 Special Staff F, Wikipedia.

5 Βλ. οικείο κεφ. Hellmuth Felmy & Walter Warlimont, The German- Arab Training Battalion in Greece, εις German Exploitation of Arab Nationalist Movements in World War II, Allworldwars.com.

τον Μάιο του 1941 συστήθηκε η Γερμανο-Αραβική Εκπαιδευτική Μονάδα («Deutsch- Arabische Lehrabteilung»). Αρχικά, η εκπαίδευση γινόταν μεταξύ  του Doeberitz (πλησίον Βερολίνου) και του Dueren (δυτικά της Γερμανίας), όπου η Ανωτάτη Διοίκηση της Wehrmacht (Foreign Group) είχε οργανώσει εκπαιδευτικό πρόγραμμα μηνιαίας διαρκείας. Μετά και περί τον Ιούλιο του 1941, η ανωτέρω Μονάδα, του Ειδικού Επιτελείου «Sonderstab» F περιλαμβανομένου, εγκατεστάθησαν στο Ακρωτήριο του Σουνίου (κατοχική Ελλάδα), τα μεν αρχηγεία στις επιταγμένες παραθεριστικές επαύλεις Ελλήνων, το δε λοιπό προσωπικό σε σκηνές.6

 

Κοινό ορμητήριο η Ελλάδα

Την 24.08.1941, οι Άραβες  εθελοντές πήραν όρκο ν’αγωνισθούν  υπέρ μίας

«Ελεύθερης Αραβίας». Τον Οκτώβριο του 1941, μετά από εκπαίδευση επίσης στο Doeberitzν, αφίχθη στο Σούνιο το Ειδικό Σύνταγμα («Sonderverbande») 287, των ανωτέρω ειδικών δυνάμεων «Brandenburgers».7 Είχε ιδρυθεί στο Πότσνταμ, την 24.07.1941. Αρχικώς, η ανωτέρω Μονάδα αριθμούσε περί τα 300-500 μέλη, τα οποία, ευθυγραμμιζόμενα και με το επίσης νεοσυσταθέν Ειδικό Σύνταγμα («Sonderverbande») 288, εκπαιδεύονταν σε επιχειρήσεις σαμποτάζ όπισθεν των βρετανικών γραμμών στην Μέση Ανατολή και την Βόρειο Αφρική (λ.χ. ανατίναξη υποδομών εφοδιασμού καυσίμων, νερού, γεφυρών, σιδηροδρομικών γραμμών κ.ο.κ.). Η εκπαίδευση κέρδιζε ολοένα και περισσότερο έδαφος. Επί παραδείγματι, ήδη, το καλοκαίρι του 1941, Άραβες πράκτορες εκπαιδεύονταν σε στρατόπεδο κοντά στο Ακρωτήριο του Σουνίου, εν’όψει επιχειρήσεων που επρόκειτο να εκτελεσθούν στην Συρία, η οποία, όμως, εν τω μεταξύ, έπεσε στα χέρια των Ελευθέρων Γάλλων.8

Οι «Brandenburgers» – που ιδρύθηκαν το 1939 από την γερμανική αντικατασκοπεία Abwehr II, με σκοπό την διεξαγωγή επιχειρήσεων κομάντο- είχαν ήδη εξοικειωθεί μετά την Ελλάδα από την γερμανική εισβολή και μετά (06.04.1941): (α) Με την κατάληψη της γέφυρας μήκους 400 μέτρων στον Βαρδάρη προς την ελληνική κωμόπολη Αξιούπολη, που επέτρεψε στην γερμανική 2α Μεραρχία Τεθωρακισμένων να προχωρήσει προς Θεσσαλονίκη και (β) με την κατάληψη της νήσου της Ευβοίας και του Ισθμού της Κορίνθου, ήσαν η πρώτη Γερμανική δύναμη που μπήκε στην Αθήνα, την 27.04.1941.9

 

Άλλες αναφορές, με χρονολογία 21.09.1941, φέρουν το ανωτέρω Ειδικό Επιτελείο

«Sonderstab» F να έχει εγκατασταθεί αορίστως νοτίως της Ελλάδος, άνευ περαιτέρω γεωγραφικού προσδιορισμού για της έδρα του, απ’ευθείας οδηγίες από το επιχειρησιακό επιτελείο της Wehrmacht, απευθυνόμενες, τόσον προς αυτό, όσο και προς την ανωτέρω Γερμανο-Αραβική Εκπαιδευτική Μονάδα, με σκοπό την εκτέλεση πράξεων κατασκοπείας και σαμποτάζ. Πλέον, ο κορμός της Μονάδας αποτελείτο εκ 2.200 αξιωματικών και ανδρών, η δε πλειονότητα αυτών ήταν Γερμανοί παλαιστινιακής καταγωγής ή Γερμανοί γεννημένοι σε χώρες της Μέσης Ανατολής, ομιλούντες άψογα την τοπική γλώσσα.10 Το αυτό διάστημα και δη τον Νοέμβριο του 1941, αφού

 

6 ‘Ενθ’ανωτ. και Kehoe, Thomas J., Greenhalgh, Elizabeth M., Living Propaganda and Self-Serving Recruitment: The Nazi Rationale for the German-Arab Training Unit, May 1941 to May 1943, εις War in History, 2017, 24 (4), σελ. 521.
7 Felmy & Warlimont, ένθ’ανωτ.
8 Franz Kurowski, The Brandenburger Commandos. Germany’s Elite Warrior Spies In World War II, εκδ. Fedorowicz, Mechanicsburg, σελ. 270.
9 Franz Kurowski, ένθ’ανωτ., σελ. 77, 136 και 138.
10 Franz Kurowski, ένθ’ανωτ., σελ. 234.

οι Βρετανοί, την 18.11.1941, εξαπέλυσαν επίθεση κατά της Λιβύης, η Ανωτάτη Διοίκηση της Βέρμαχτ διέταξε μέσω του Ειδικού Επιτελείου «Sonderstab» F το Ειδικό Σύνταγμα («Sonderverbande») 288 να μεταφερθεί στην Βεγγάζη, για να συνδράμει τις δυνάμεις του στρατάρχη Erwin Rommel˙11 όπερ και εγένετο, δι’ολιγομελούς σώματος Αράβων εθελοντών εκπαιδευθέντων στο Σούνιο, κατ’αναφορές ως ελαφράς μονάδος ορεινού πεζικού («Gebirgsjäger»), υπό την διοίκηση του λοχαγού Hauptmann, αποσταλέντων την 24.11.1941 δια 9 Junkers 52, και που ανταποκρίθηκε πλήρως και επιτυχώς στις ανάγκες του Ε. Rommel (Αλεπού της ερήμου).12

Σε σχετική βιβλιογραφία εντοπίζεται επίσης αποκρυπτογραφημένο μήνυμα ULTRA των Γερμανών, με χρονολογία 14.01.1942, παραπέμπον σε αναφορά της 12.01.1942, θέτουσα, μεταξύ άλλων το ακόλουθο ερώτημα περί του πού ευρίσκεται ο Λόχος υπ’αρ.

1 του ανωτέρω Συντάγματος ειδικών δυνάμεων «Brandenburgers», ως και ο Αντιαρματικός Λόχος υπ’αρ. 5:13

«Ουδεμία αναφορά γίνεται στους Λόχους Νο 1 και Νο 5. H ισχύς του αποσπάσματος της Ειδικής Μονάδος 288 προηγουμένως και δη την 28η Νοεμβρίου, ευρισκομένου στην Βεγγάζη, συνίστατο σε 292, κάθε τάξεως περιλαμβανομένης. Μπορεί ν’αντιπροσωπεύουν την ισχύ αμφοτέρων των Λόχων Νο 1 και Νο 2 μαζί. Η από 12 Ιανουαρίου αναφορά δεν εντοπίζει την θέση όπου οι υπομονάδες ευρίσκονται, ούτε και κάμνει μνεία στον προορισμό τους. Πιστεύεται, ωστόσο, ότι ίσως είναι καθ’οδόν προς την Ελλάδα ή ευρίσκονται ήδη εκεί (!), προτού αποσταλούν στην Τρίπολι προς χρήση σ’άλλο μέτωπο ή την Τρίπολη καθ’αυτή».

 

Την 18.01.1942, ανέλαβε την διοίκηση της Γερμανο-Αραβικής Εκπαιδευτικής Μονάδος (ή Τάγματος) ένας Γερμανός λοχαγός Schober. Τότε εδόθησαν στους Άραβες εθελοντές στολές -που προδήλως δεν έφεραν έως τότε- και περιβραχιόνια επιγραφόμενα «Ελεύθερη Αραβία». Αυτό είχε άμεσες ψυχολογικές συνέπειες, των Αράβων θεωρουμένων εαυτούς πραγματικούς στρατιώτες και μέλη bona fide της Wehrmacht.14 Τον Απρίλιο του 1942, αφίχθη ένα σώμα εξ 105 Αράβων προς συμπλήρωση των τάξεων της ανωτέρω Μονάδος, τα μέλη της οποίας κατήγοντο εκ Παλαιστίνης, Συρίας, Σαουδικής Αραβίας, Τρανσιορδανίας και Αιγύπτου. Πλέον, η εκπαίδευση στο Σούνιο είχε καθιερωθεί-συστηματοποιηθεί, συμπεριλάμβανε γυμνάσια με πολυβόλα, μπαζούκας, όλμους, ολμοβόλα, οβιδοβόλα, εκρηκτικά, αντιαρματικά εμπόδια, οδήγηση, ασκήσεις εδάφους μετά πραγματικών πυρών. Τον Ιούλιο του 1942, εξεδόθη και γερμανο-αραβικό στρατιωτικό λεξικό, απλουστεύον τις διάφορες αραβικές διαλέκτους σ’έναν κοινό παρονομαστή, υπό τον τίτλο «Εγχειρίδιο Εκπαιδεύσεως Επί Κεφαλής Ομάδων του Αραβικού Απελευθερωτικού Σώματος» («Manual for the Training of Squad Leaders in the Arab Liberation Corps»). Ακολούθησαν προαγωγές Αράβων σε λοχίες και ανθυπολοχαγούς/υπολοχαγούς. Οι εν λόγω προαγωγές εύρισκαν σύμφωνους και τον Ιρακινό ηγέτη al-Gaylani ομού μετά του Παλαιστινίου εθνικιστού και ηγέτου των Παλαιστινίων al-Husseini, αφού ανέθεταν στους προαχθέντες περισσότερες ευθύνες. Ωστόσο, τούτο δεν έτυχε των αναμενομένων αποτελεσμάτων, των Αράβων εθελοντών προδήλως εχόντων μεγαλυτέρα κλήση προς δράσεις επί εδάφους.

 

 

11 Transport of Sonderverband 288 to Africa, Rommelsriposte.com.
12 Ένθ’ανωτ. και Felmy & Warlimont, ένθ’ανωτ.
13 A bit of Detail for Sonderverband 288, Rommelsriposte.com.
14 Felmy & Warlimont, ένθ’ανωτ.

Συνεπεία της αποστολής του Ειδικού Συντάγματος («Sonderverband») 288 στον στρατάρχη Ρόμελ (βλ. ανωτέρω), οργανώθηκε, ομοίως εις Doeberitz, το προμνηθέν Ειδικό Σύνταγμα («Sonderverband») 287 -οι Felmy & Warlimont δεν διευκρινίζουν εάν προϋπήρχε του 288, ενδεχόμενο που δεν μπορεί ν’αποκλεισθεί (εκτός και αν η

«οργάνωσή» του είχε την έννοια της μετεκπαιδεύσεως-,15 έχον υπό την διοίκησή του (α) δύο Γερμανικά Μηχανοκίνητα Τάγματα και (β) ένα Γερμανο-Αραβικό Εκπαιδευτικό Τάγμα. Η εν λόγω Μονάδα ήλεγχε επίσης μία τεθωρακισμένη αναγνωριστική ομάδα, αντιαεροπορικό δυναμικό και πυροβολαρχίες, όπερ καθιστούσαν αυτήν πλέον αξιόμαχη δι’επιχειρήσεις στην Μέση Ανατολή.16 Κατά πηγές, την 12.01.1942, εκ του Ειδικού Συντάγματος («Sonderverbande») 287 εσχηματίσθη το 3ο Τάγμα «Sonderverbande» 287, το οποίον πολέμησε στην Τυνησία.17 Οι κατόπιν ανάγκες του Ανατολικού Μετώπου (Ρωσία) ήθελαν ολόκληρο το ανωτέρω Ειδικό Επιτελείο «Sonderstab» F, ομού μετά του λοιπού Ειδικού Συντάγματος («Sonderverbande») 287 παρόντα σ’αυτό, όπερ και εγένετο, του πρώτου εγκαταλείψαντος το Σούνιο την 21.08.1942, του δε δευτέρου το Doeberitz ευθύς αμέσως, δια να εγκατασταθούν αμφότερα εις Stalino (σήμερα Ντονέτσκ Ρωσίας), τον Σεπτέμβριο του 1942.

 

Ωστόσο, η απόβαση των Συμμάχων στο Μαρόκο και την Αλγερία, την 08.11.1942, ανέτρεψε πολλά στους σχεδιασμούς της Γερμανίας, αναγκάσασα την μεταφορά του ανωτέρω Γερμανο-Αραβικού Ειδικού Συντάγματος («Sonderverbande») 287 – κατ’άλλες πηγές Τάγματος- από το Stalino στο Παλέρμο Σικελίας. Από αυτό, εσχηματίσθη και η γερμανο-αραβική μονάς αποκαλουμένη «Kommando deutsch- arabischer Truppen» ή «KO.D.A.T.». Τον Δεκέμβριο του 1943, το παραπάνω Τάγμα μετεφέρθη από την Σικελία στην Τυνησία, εις στρατολόγησιν περαιτέρω Μουσουλμάνων εθελοντών, όπου και εκεί αίσθηση των στολών και περιβραχιόνιων είχε εξαιρετικά αποτελέσματα στις νέες εγγραφές. Ωστόσο, η εκπαίδευση των Μουσουλμανικών Ταγμάτων στην Τυνησία υστερούσε εν συγκρίσει προς το Γερμανο- Αραβικό Τάγμα εκ Stalino. Τον Μάιο του 1943, όταν, εν τέλει, η Γερμανία έχασε την μάχη στο μέτωπο της Τυνησίας, η στο  Παλέρμο ευρισκόμενη τότε γερμανο-αραβική δύναμη μεταφέρθηκε στην Ελλάδι, οπότε και το Ειδικό Σύνταγμα («Sonderverbande») 287 αναδιοργανώθηκε σε 92ο Μηχανοκίνητη Μεραρχία Πεζικού.18

Τον Ιούνιο-Αύγουστο του 1943, από του μεν Γερμανο-Αραβικού Ειδικού Συντάγματος («Sonderverbande») 287 σχηματίσθηκε το Γερμανο-Αραβικό Τάγμα Πεζικού 845, εκ του δε 3ου Τάγματος «Sonderverbande» 287, σχηματίστηκε η 287η Πυροβολαρχία Εφόδου του 1ου Τάγματος Αρμάτων Μάχης Ρόδου, ως δε ανωτέρω, έτσι και τότε, Γερμανοί επιτελείς και προσωπικό Αράβων φορούσαν τις τροπικές στολές, μετά του περιβραχιονίου «Ελευθέρα Αραβία».19 Αρχικά, την διοίκηση του Γερμανο-Αραβικού Τάγματος Πεζικού 845 φέρεται ν’ανέλαβε o Γερμανός συνταγματάρχης Paul Herrmann,20 υπαχθέντος στην «Ομάδα Στρατιάς Ε» («Army Group E»), αναπτύσσοντος δράση στην περιοχή του Αιγαίου, παρέχουσα, όσο περνούσε ο καιρός, προστασία και στις σιδηροδρομικές γραμμές βορείως της Θεσσαλονίκης.

 

15 German-Arab Legion, Metapedia.
16 Felmy & Warlimont, ένθ’ανωτ.
17 Thomas, N. & Stephen, A., The German Army 1939-45 – North Africa & Balkans, vol. 2, εις Men at Arms 316, εκδ. Osprey, 1998, σελ. 5.
18 Felmy & Warlimont, ένθ’ανωτ.
19 Thomas & Stephen, ένθ’ανωτ., σελ. 5, 18 και 41.
20 845th German-Arabian Infantry Battalion: Infantry battalions, Armedconflicts.com.

Κατόπιν, υπήχθη στην αρμοδιότητα της Γενικής Διοικήσεως «Generalkommando LXVIII A.K.», με έδρα την Αμφίκλεια και περί την άνοιξη του 1944, το Γερμανο-Αραβικό Τάγμα Πεζικού 845. Τούτο μετεγκαταστάθηκε στην Λαμία αρχικά, μετά στην Αμφισσα , ανέπτυξε δράση κατά κυρίως των ΕΛΑΣιτών, στην οποίαν, δε, οι Άραβες είχαν ιδιαίτερες επιδόσεις καθότι είχαν ήδη εμπειρία από την συμμετοχή τους κατά του ΕΛΑΣ στην Πελοπόνησσο την προηγούμενη χρονιά (όπως αναφέρεται και στην επτάτομη επιτομή της δράσης του ΕΛΑΣ στην Πελοπόνησσο, γραμμένη από τον γιό του καπετάνιου του ΕΛΑΣ στην περιοχή της Ηλείας-Αχαίας. Δ. Παπαστεργίου), αλλά και με την συμμετοχή τους στην σφαγή των Καλαβρύτων σε βοηθητικούς ρόλους, κατά την περιγραφή της αναφοράς του Γερμανού Διοικητή.

Πηγές αναφέρουν, ότι προτού σχηματισθεί το Γερμανο-Αραβικό Τάγμα Πεζικού 845 σύμφωνα με τα παραπάνω και περί τις αρχάς του 1943, αυτό έδρευε -ή τουλάχιστον τμήμα- επίσης στο Παλέρμο (Μπαγκερία). Την 30.05.1943, μεταφέρθηκε, ομού μετά 350 Αράβων (που δεν εστάλησαν στην Αφρική), σε στρατιωτική βάση εκπαιδεύσεως εις Döllersheim, νοτίως της Αυστρίας, όπου, την 05.06.1943, φέρεται ν’αντικατέστησε το Γερμανο-Αραβικό Εκπαιδευτικό Τμήμα της Luftwaffe,21 οπότε, της εκπαιδεύσεως των ανωτέρω Αράβων περατωθείσας, αυτό ανεπτύχθη περαιτέρω. Από την εκ νέου άφιξή του στην Ελλάδα και δη από την εγκαταστάσή του στην Αμφίκλεια, σημείωσε δράση στον Σκαμνό, την Χαιρώνεια, την Γραβιά, το Κηφισοχώρι, καταφθάνον, την 13.08.1943, στην Θεσσαλονίκη, υπαγόμενο κατόπιν στην Ταξιαρχία Eberlein, από του δε Νοεμβρίου του 1943, στην 41η Φρουριακή Μεραρχία,22 δρούσε ιδίως κατά των ΕΛΑΣιτών. Από την δε 01.06.1944 και έως την 01.09.1944, ενετάχθη στο 639ο Σύνταγμα Ασφαλείας.23 Κατά το ενδιάμεσο διάστημα (1943-1944), ασφάλισε την σιδηροδρομική γραμμή Φλώρινα-Έδεσα-Βέροια-Νάουσα, αναπτύσσον περαιτέρω δράση στην Έδεσα και την Αριδαία. Τότε, τον Μάρτιο του 1944, διασχίζον τα Στενά των Θερμοπυλών, υπήχθη στην ανωτέρω Γενική Διοίκηση «Generalkommando LXVIII A.K.», σημειώνον παρουσία πάλιν στην Χαιρώνεια, την Γραβιά κ.ο.κ.24 Ωστόσο, έως τα τέλη του Ιουνίου του 1944 και εν συνεργασία μετά των μονάδων του 3ου Τάγματος του 7ου Συντάγματος της Αστυνομίας SS (III./7.SS. Pol. Gren. Rgt.), του Αμυντικού Τάγματος Πεζικού 1010 (Festungs-Infanterie-Bataillon 1010) και της 11ης Πεδινής Μεραρχίας της Luftwaffe (11. Luftwaffen-Feld-Division), επεχείρησε κατά των ΕΛΑΣιτών στον Ελικώνα Βοιωτίας, στα πλαίσια σχεδίου υπό την επονομασία

«Θερινή Καταιγίς» («Sommergewitter»), εν συνεχεία της οποίας έλαβε χώρα η «Σφαγή του Διστόμου», την 10.06.1944.25

Πρό της συμμετοχής στην σφαγή στο Δίστομο,  το Τάγμα Πεζικού 845 της Αραβικής Λεγεώνας και στα πλαίσια εκκαθαρίσεων, μπήκε στο χωριό Κυργιάκι της Βοιωτίας, κατέστρεψε το χωριό και εκτέλεσε πλήθος χωρικών που είχαν μείνει σε αυτό με απίστευτη κτηνωδία.  Με όμοια κτηνωδία έδρασαν και στην Καλοσκοπή την 17.04.1944. (παρακάτω η πλήρης περιγραφή της σφαγής εκεί)

Κατά την υποχώρηση των Γερμανών εξ Ελλάδος, τον Οκτώβριο του 1944, καθώς κατευθυνόντουσαν τα μέλη της Αραβικής Λεγεώνας προς βορρά προς Γιουγκοσλαβία, το Γερμανο-Αραβικό Τάγμα Πεζικού 845 παρέσχε σπουδαίες υπηρεσίες ως οπισθοφυλακή.26 Γεγονός επίσης είναι, ότι κατά την υποχώρησή του εξ Ελλάδος και κατά τις αρχές του 1945, το Γερμανο-Αραβικό Τάγμα Πεζικού 845 ενισχύθη περαιτέρω από ΑραβοΠαλαιστίνιους εθελοντές, που ήσαν έως τότε μέλη της 104ης Μεραρχίας Καταδρομών (104th Jäger Division).

Λίγο πρό της τελικής τους αναχώρησης από την Ελληνική Επικράτεια, τα μέλη της Αραβικής Λεγεώνας παρείχαν συνδρομή προς μονάδες Τσάμηδων στην Ηπειρο και συμμετείχαν σε μάχες κατά της αντιστασιακής οργάνωσης που ηγείτο ο Ναπολέων Ζέρβας.

Κατά την είσοδό τους τότε στην κατεχόμενη ακόμα Γιουγκοσαβία, συμμετείχαν, αφού ενώθηκαν με τα εκεί ισλαμοφασιστικά τάγματα στην εκκαθάριση  και σφαγή των Ελλήνων και Εβραίων αθώων αμάχων της Πρίστινα (περίπου 3.500 νεκροί), παρόντος μάλιστα και του Amin al-Housseini όπως αναδεικνύεται και από τις σχετική φωτογραφίες που παραθέτουμε στο τέλος.

Ως κατέστη αντιληπτό, οι πηγές δεν είναι πάντοτε σύμφωνες, εμφανίζουσες, λ.χ., το Γερμανο-Αραβικό Τάγμα Πεζικού 845 ως απόρροια πρωτοβουλίας της 715ης Γερμανικής Μεραρχίας Πεζικού, στρατοπεδεύουσας στη Γαλλία, η οποία οργάνωσε το εν λόγω Τάγμα με Γάλλους Μουσουλμάνους.27 Ενδέχεται, όμως, το Γερμανο-Αραβικό Τάγμα Πεζικού 845 να επανδρώθηκε και  με τέτοιους Γάλλους Μουσουλμάνους από την

 

21 Adrian O’Sullivan, The Baghdad Set, εκδ. Palgrave Macmillan Cham, 2019, (υπο)σημείωση 76.
22 Deutsche-Arabische Bataillon Nr 845, Axis History.
23 845th German-Arabian Infantry Battalion, ένθ’ανωτ.
24 Δια λεπτομερή καταγραφή της πορείας του Γερμανο-Αραβικού Τάγματος Πεζικού 845, βλ. Free Arabia?, Axis History Forum.
25 Το Γερμανοαραβικό Τάγμα Πεζικού 845, Protagon.gr.
26 Felmy & Warlimont, ένθ’ανωτ.
27 Carlos Caballero Jurado & Kevin Lyles, Foreign Volunteers of the Wehrmacht 1941-45, εις Men at Arms Series 147, εκδ. Osprey, 1999, σελ. 32.

Υποχώρησή του από την Ελλάδα, κάτι που δεν υπάρχει με σαφήνεια στην παραπάνω μελέτη. Έτσι και το Ειδικό Σύνταγμα («Sonderverbande») 287 φέρεται ιδρυθέν, πότε περί τα μέσα 1941 και εκπαιδευθεί στην διεξαγωγή τροπικού πολέμου στην Ελλάδα (Σούνιο) πριν το Ειδικό Σύνταγμα («Sonderverbande») 288, πότε κατόπιν. Ολες, ωστόσο, οι πηγές συμφωνούν, ότι οι εν λόγω μονάδες είχαν ως πρωταρχικό σκοπό την στήριξη του πνευματικού αρχηγού των στρατιωτικών αυτών σωμάτων Amin al-Housseini, ιμάμη της Ιερουσαλήμ, στενού συνεργάτη του Χίτλερ, αλλά και την στήριξη στον Ιρακινό πραξικοπηματία al-Gaylani.28 Τα παραπάνω συνάγονται και από το φωτογραφικό υλικό των γερμανικών Αρχείων (Bundesarchiv), το οποίο παραθέτουμε κατωτέρω, έως και από πολλών ιστορικών και ερευνητών, πού κατατείνουν στο συμπέρασμα περί αλληλοαντικρουομένων εκδοχών, όπως επισημαίνεται στην έγκυρη πλατφόρμα Forum.axishistory.com:29 «Ήβρα τους κάτωθι συνδέσμους, όμως, δεν βγάζουν νόημα, πολύ σύγχυση μεταξύ 287 και 288». Άλλες πηγές φέρουν τα Ειδικά Συντάγματα («Sonderverbande») 287 και 288 στην Ελλάδα να έχουν ως σκοπό την ενθάρρυνση επαναστάσεων στις βρετανικές αποικίες και δια του ενταύθα πληθυσμού την κατάληψη των πετρελαιοπηγών των χωρών τούτων.

Μη συνταύτιση παρατηρείται επίσης και στην ορολογία, όπου το ανωτέρω Ειδικό Επιτελείο «Sonderstab» F συναντάται επίσης υπό την επονομασία «Γερμανο-Αραβική Εκπαιδευτική Μονάς» (ή «Τάγμα») ή και αντιστρόφως. Επίσης, ασυμφωνία παρατηρείται και στην ονομασία καθ’αυτή του Ειδικού Συντάγματος («Sonderverbande») 287, γνωστού κατά πηγές και ως «Γερμανο-Αραβικό Στράτευμα» («Deutsch-Arabische Truppen»), έως και στον αριθμό των Ταγμάτων («Panzergrenadier Battalion») που περιελάμβανε, αριθμούντων, πότε τρία, πότε τέσσερα Τάγματα. Εξ άλλου, περισσότερες είναι οι πηγές που φέρουν το Ειδικό Σύνταγμα («Sonderverbande») 287 να έχει συγκροτηθεί με την πρωτοβουλία-συνδρομή του Παλαιστινίου ηγέτου al-Husseini και του Ιρακινού al- Gaylani και ν’αποτελείται ως επί το πλείστον εκ Παλαιστινίων και Ιρακινών εθελοντών.

 

Εκτιμάται, ότι περί τις 6.300 Άραβες εθελοντές ενετάχθησαν στις τάξεις των δυνάμεων της Γερμανίας και του Βισύ.30

 

Ελληνικές πηγές

Ο αείμνηστος Τάκης Λάππας (1904-1995), απόφοιτος της Νομικής Αθηνών και ενωρίς μυηθείς στην λογοτεχνία, πολυβραβευθείς, μεταξύ άλλων από την Ακαδημία Αθηνών και διακριθείς δια της απονομής μεταλλίων, όπως υπό της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, δημοσιεύσας 85 πονήματα, η πλειονότης των οποίων ιστορικού περιεχομένου, δημοσίευσε και το υπό τον τίτλο «Ματοβαμμένες δάφνες της Ρούμελης

– Αγώνες και θυσίες 1941-1944» (1982) έργο του, αποτελούν είδος τί απομνημονευμάτων, όπερ, εκ της ευρείας αναγνωρίσεως τούτου ως τιμίου ιστοριοδίφη, ανεπιδέκτου αμφισβητήσεως, καταθέτει μεταξύ άλλων τα εξής, ημέρα του Πάσχα του 1944 (17.04.1944), όταν φάλαγγα Γερμανών έκανε επιδρομή στο χωρίο Κουκουβίστα ή Καλοσκοπή (Νομός Φωκίδος, πλαγιές Γκιώνας):31

«Στο δρόμο τους οι Γερμανοί καίγανε όποιο ξωκκλήσι και τσοπάνικη καλύβα συντυχαίνανε. (…) Εντύπωση όμως κάνανε οι στρατιώτες. Γιατί στη φάλαγγα δεν

28 Gordon Williamson, Afrikakorps 1941–43, εις Elite, εκδ. Osprey, 1991.
29 Sonderverband 287, Late summer 1943, Axis History Forum.
30 Ailsby, Christopher, Hitler’s renegades: Foreign nationals in the service of the Third Reich, εκδ. Brown Reference Book plc, 2004, σελ. 59.
31 Ένθ’ανωτ., σελ. 62 επ.˙ βλ. και Τo Ολοκαύτωμα της Καλοσκοπής Γραβιάς, στις 18.04.1944, από του Γερμανούς, Aioniaellinikipisti.blogspot.com.

ήταν μονάχα Γερμανοί. Ήταν μαζεμένες όλες οι φυλές του κόσμου. Τι ήθελες και δεν έβλεπες. Μ’όλο που ήταν όλοι τους ντυμένοι τη γερμανική στολή, τα πρόσωπα και το χρώμα τους φανέρωναν άλλη φύτρα! Καθώς ήταν ομάδες ξεχωριστές, ακούγονταν αλλιώτικη γλώσσα. Η μια ομάδα δεν μπορούσε να συνεννοηθή με την άλλη παρά με νοήματα. Οι Γερμανοί ήταν καμιά πεντακοσαριά και λίγοι μαυροπουκάμισοι φασίστες που κάνανε τον αγωγιάτη στα ξεφόρτωτα μουλάρια. Τα μπουλούκια, κοντά χίλιοι, ήταν Ρουμάνοι, Σλοβάκοι, Κροάτες, Βούλγαροι και κιτρινόχρωμοι Τάταροι. Όλοι μισθοφόροι. Και τη φάλαγγα έκλεινε ένας λόχος από τριακόσους παράξενους ανθρώπους. (…) Ήταν Αραπάδες με χαραγμένα τα μάγουλά τους απ’ τα γεννοφάσκια τους. Απ’ τη μύτη και τ’αφτιά τους κρέμονταν χαλκάδες σαν σκουλαρίκια. (…) Όλοι τους μια κοψιά, με σφιχτοδεμένα όμως κορμιά. Αυτός ήταν ό περίφημος λόχος των Μαροκινών. Κεφαλή τους ό Γάλλος λοχαγός Άντρέ Ρουέν, απ’την Αλσανία. Λίγος καιρός ήταν που φέρανε το λόχο αυτό απ’το γαλλικό Μαρόκο στην Ελλάδα και τον κρατούσανε στη Γραβιά. (…) Κοντολογίς ήταν ανήμερα μαύρα θεριά που απ’ τη ζούγκλα της Αφρικής, οι Ναζί τους κουβάλησαν να σπαράξουν και σκλαβωμένους άσπρους! (…) Η φάλαγγα, άλλη δουλειά δεν είχε παρά να αφανίσει σύσπιτο το ανταρτοχώρι αυτό. Την πληροφορία τούτη έδωσε ένας Έλληνας που αξίζει να αναφέρω τ’όνομά του. Μήτσος Ήλ. Σταθόπουλος, απ’τα Καστέλλια. Ήξερε γερμανικά κι αφού απόχτησε την εμπιστοσύνη των Ναζί έκλεβε πληροφορίες και διαταγές… τα πρόδινε στους “Έλληνες πατριώτες και τους ειδοποιούσε. (…) Μπήκανε ακόμα και στην εκκλησιά κι αρπάξανε τα ιερά σκεύη, τα μεταξωτά άμφια, το αργυροδεµένο Ευαγγέλιο και πιστολίζανε τις αγιωτικές εικόνες. Αδυναμία δείξανε στην εικόνα της Παναγιάς και σ’ όλες τις αγίες. Πάνω τους ζωγραφήσανε πρόχειρα διάφορες αισχρότητες. (…) Οι Γερμανοί δώσανε το λεύτερο στους μαύρους να ψάχνουν τα σπίτια κι όπου βρίσκουν κρασί να πίνουν όσο θέλουν. Σύγχρονα τους αφήσανε να καταλάβουν πώς οι γυναίκες του χωριού θα ήταν στη διάθεσή τους. (…) Αγριόθηροι, μ’αφρισμένα χείλια ξαπολιόνται και χυμάνε μέσα στα σπίτια, αποζητώντας ανθρώπινη σάρκα. Στ’αντίκρισμά τους οι χωριάτες τρομαγμένοι πηδάνε απ’τα παράθυρα να γλυτώσουν. Το σκοτάδι γεμίζει από γυναικεία στριγκλίσματα, κλάματα, σπαραχτικά ξεφωνητά κι’απ’το διαβολικό γέλιο και τα ουρλιάσματα των μαύρων. Μια οργιαστική άλλα και τραγική νύχτα. Ζήτημα, αν στου πολέμου τη θύελλα, δοκίμασε ένα τέτοιο άλλο μέρος της κατεχόμενης Ευρώπης. Όσες απ’ τις γυναίκες, νέες, γριές, δεν προκάνουν να φύγουν, με ρόπαλα, με τα δόντια και νύχια, παλεύουν να γλυτώσουν το βιασμό.’ Αρκετές τα καταφέρνουν. ‘Άλλες όμως, λαβωμένες, λιπόθυμες, ξεψυχισμένες, αφήνονται στα χέρια των Μαροκινών. Βιάζονται απανωτά. Κορίτσια ξεπαρθενεύονται, μεσόκοπες και τρεμογόνατες γριές βιάζονται, ακόμα και γέροι παραφύση! (…) Μέσα σε λίμνη από αίμα… Η αμόλευτη ηθική της χώρας μας, που τόσο αγνή βαστάχτηκε απ’τις Ελληνίδες, με κάνει να μην αναφέρω ονόματα συγκεκριμένα αν κι έχω. (…) Η αφροδίσια µανία των Μαροκινών δεν περιορίζεται στους ανθρώπους. Ό πριαπισμός τους σπρώχνει ακόμα καί στην κτηνοβασία. (…) Ολοτρίγυρα οί Ναζί διασκεδάζουν χαχανίζοντας και χειροκροτάνε το απίθανο αυτό σύμπλεγμά! (…) Ολόγυρα οι θεατές Ούννοι, µε ξεφωνητά τους ξεθαρρεύουν! Η δεύτερη πράξη απ’το δράμα της Καλοσκοπήs έκλεισε με τα αιματοστάλαχτα όργια και την κτηνοβασία των Μαροκινών τη νύχτα της 17 προς τις 18 του Απρίλη 1944. Τα ξημερώματα θ’άρχιζε η τρίτη πράξη. (…)».

 

Ως προανεφέρθη, τον Ιούνιο του 1944 και σε συνεργασία με άλλες γερμανικές Δυνάμεις, το Γερμανο-Αραβικό Τάγμα Πεζικού 845 έδρασε στον Ελικώνα Βοιωτίας,

βάλλον κατά ΕΛΑΣιτών, στα πλαίσια σχεδίου υπό την επονομασία «Θερινή Καταιγίς» («Sommergewitter»), προπομπού της «Σφαγής του Διστόμου», 10.06.1944.32 Ο δημοσιογράφος Χριστόφορος Πετρίτης, σε άρθρο του στο περιοδικό «Τότε» («Άραβες Χιτλερικοί στην κατεχόμενη Ελλάδα του 1944», τεύχος 10, Απρίλιος 2005), όπου ισχυρίζεται, ότι ο Amin al-Husseini επεσκέπτετο συχνά την Αθήνα, επιβεβαιώνοντας, ότι η Ελλάδα είχε ορισθεί ως έδρα της λεγεώνας των «Ελευθέρων Αράβων», ο στρατωνισμός των οποίων αρχικά ήταν στο Λαύριο, ενώ στο Σούνιο ήταν εγκατεστημένη κεραία ραδιοφωνικού σταθμού επονομαζομένου «Ελεύθερη Αραβία», εκπέμπουσα προς Μέση Ανατολή, στην αραβική, ενώ, κατά τον ίδιον, το Συγκρότημα Λαμπράκη εξέδιδε σχετικά προπαγανδιστικά έντυπα επίσης προοριζόμενα δια την Μέση Ανατολή, παραπέμπων σε γραπτά του Γερμανού πολεμικού ανταποκριτού στην Ελλάδα Χάιντς-Ντίτερ Πίλγκραμ, καταγράφων την δράση λόχου των «Ελευθέρων Αράβων», αναφέρεται πλέον σαφώς στην σφαγή αυτή:33

«Τον Ιούνιο του 1944, το Δίστομο αντιμετώπιζε το πάθος μελαψών γερμανοντυμένων στρατιωτών, που έβαζαν φωτιά και εκτελούσαν βάρβαρα τους άτυχους κατοίκους του χωριού! Επιζούν και σήμερα κάποιοι ντόπιοι, πολύ ηλικιωμένοι, που θυμούνται με τρόμο την εικόνα εκείνη των μαύρων χιτλερικών. (…) (…) οι επιζώντες της καταστροφής του Διστόμου θυμούνται πολύ καλά. Ανάμεσα στην γερμανική δύναμη που έπεσε στο Δίστομο υπήρχε και δύναμη της λεγεώνας “Ελεύθερη Αραβία” (“Freies Arabien”), που τότε έδρευσε στην Ελλάδα και είχε χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση των ανταρτών!

 

Η λεγεώνα αυτή, που ποτέ δεν ξεπέρασε τους 4.000 άνδρες, είχε αποφασισθεί να σχηματισθεί τον Ιανουάριο του 1942, ύστερα από δύο επαφές που είχε ο Χίτλερ. Μία με τον Μεγάλο Μουφτή Ιεροσολύμων Χουσεϊνί και μία με τον στρατάρχη Πεταίν, αρχηγό του κράτους του Βισύ. Ο Χουσεϊνί ήταν θρησκευτικός ηγέτης των τετρακοσίων εκατομμυρίων Αράβων, ενώ ο Πεταίν έπρεπε να συγκατανεύσει, διότι οι άνδρες που εθελοντικά θα στρατεύονταν ήταν κυρίως Γάλλοι υπήκοοι (…) [Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία, Ιράκ].

 

Ο Χουσείνι (1897-1974) βρισκόταν τακτικά στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της Κατοχής και διέμενε στο ξενοδοχείο της “Μεγ. Βρετανίας”, αφού ως έδρα της λεγεώνας είχε ορισθεί η Ελλάδα. Στο στρατόπεδο Λαυρίου ήταν ο στρατώνας των χιτλερικών Αράβων, ενώ η κεραία του ραδιοφωνικού σταθμού “Ελεύθερη Αραβία” είχε εγκατασταθεί στο Σούνιο και εκεί γίνονταν οι εκπομπές προς την Μέση Ανατολή σε αραβική γλώσσα. Σε αθηναϊκά τυπογραφία (του Συγκροτήματος Λαμπράκη, η εταιρεία του οποίου «ενισχύετο» από τέτοιες “αναθέσεις” έργου) τυπώνονταν εφημερίδες, φέιγ βολάν και πάσης φύσεως προπαγανδιστικά έντυπα, που γερμανικά αεροπλάνα τα έπαιρναν και τα έριχναν στις χώρες της Μέσης Ανατολής.

H στρατιωτική δύναμη που είχε στην διάθεσή του ο Μεγάλος Μουφτής των Ιεροσολήμων δεν ήταν μόνον αυτή η λεγεώνα. Ως μουσουλμάνος θρησκευτικός ηγέτης, εκτός άλλων εθελοντικών σχηματισμών από Άραβες που είχαν δράσει στο περιθώριο του Άφρικα Κορπς (ανάμεσα σε άλλους επώνυμους Άραβες που είχαν φορέσει γερμανική στολή και πολέμησαν κατά των Συμμάχων, όπως είναι γνωστό, περιλαμβάνονταν και οι μετ’έπειτα ηγέτες της Αιγύπτου, οι πρόεδροι Ναγκίπ και

 

32 Το Γερμανοαραβικό Τάγμα Πεζικού 845, ένθ’ανωτ.
33 Σελ. 41˙ βλ. και Άραβες Χιτλερικοί στην κατεχόμενη Ελλάδα του 1944, Cognosco Team.

Σαντάτ…), διοικούσε “πνευματικά” και άλλες μεγάλες μονάδες, όπως τον σχηματισμό των Βοσνίων Ες-Ες, καθώς και αυτοτελείς ομάδες Αζερμπαϊτζανών, Καυκασίων, Τουρκομάνων κ.α., μουσουλμάνων δηλαδή που προέρχονταν από την Σοβιετική Ένωση. Μερικές από αυτές ήρθαν και στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της Κατοχής, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο, οπότε συνεχώς αντικαθιστούν Γερμανούς για ν’αποδεσμευθούν και προωθηθούν οι τελευταίοι στα κρίσιμα μέτωπα.

 

Έχει επισημανθεί εκτεταμένη παρουσία Καυκασίων (με καθαρά ασιατικά- μογγολικά χαρακτηριστικά) π.χ., αρκετοί των οποίων μάλιστα στο τέλος της Κατοχής λιποτάκτησαν, προσχώρησαν στον ΕΛ.ΑΣ., πήραν μέρος στα Δεκεμβριανά […] με γενιτσαρικές διαθέσεις και τελικά κάποιοι παρέμειναν μετά το 1945 στην Ελλάδα και ενσωματώθηκαν εδώ, δημιουργώντας οικογένειες.

 

Ένας Γερμανός δημοσιογράφος, ο Χάιντς-Ντίτερ Πίλγκριμ, που βρισκόταν στην Ελλάδα ως πολεμικός ανταποκριτής, περιγράφει χαρακτηριστικά τί είδε, ακολουθώντας την δράση ενός λόχου της “Ελεύθερης Αραβίας” στην Ελλάδα:

“Οι μαυρισμένες από τον ήλιο μορφές κατεβαίνουν πολύ πρωί, με ζωηρό και γρήγορο βήμα, τους απότομους βράχους προς το ελληνικό χωριό του καταυλισμού τους. Από χθες το απόγευμα βρίσκονται σε πορεία μέσα στα βραχώδη φαράγγια, στα απόκρυφα στρατόπεδα των συμμοριτών, μέσα στις χαράδρες των ελληνικών βουνών, κυνηγώντας τον ύπουλο συρφετό των ληστών της υπαίθρου, των κομμουνιστών και των σαμποτέρ, που προσπαθεί εδώ, στην νότιο Ελλάδα, να τρομοκρατήσει τα χωριά και να τα λεηλατήσει. Ο Γερμανός αρχηγός του λόχου των Αράβων αναγγέλλει στον διοικητή του τάγματος το αποτέλεσμα της νυκτερινής αυτής περιπολίας. Στην ουσία πρόκειται πάντοτε για το ίδιο: Περίπου 20 συμμορίτες σκοτωμένοι, τρεις αιχμάλωτοι, καταστροφή μίας αποθήκης τροφίμων, πλούσια λεία σε όπλα.

 

Στις στολές των ανδρών γυαλίζουν τα πρασινο-ασπρο-κόκκινα σήματα με τα αραβικά γράμματα και τις γερμανικές λέξεις ‘Ελεύθερη Αραβία’ (Freies Arabien). Οι άνδρες αυτοί, που αποτέλεσαν την σταθερή αυτή μαχητική ομάδα ‘Ελεύθερη Αραβία’, προέρχονται από το Μαρόκο, την Τυνησία, το Αλγέριο, από το Ιράκ, ύστερα από την δόλια κατάληψή του από τους Βρετανούς, κυρίως όμως είναι άνδρες του λαού αυτού των Αράβων, που τόσο αγαπά την ελευθερία. Με γερμανικές στολές, ορκισμένοι στον Φύρερ και στην πατρίδα τους, αγωνίζονται τώρα τον αγώνα για την ελευθερία των αραβικών χωρών.

 

Οι νευρώδεις αυτές καστανές μορφές έχουν στο παρελθόν τους πολλούς σκληρούς αγώνες. Οδηγούμενοι αποκλειστικά από Γερμανούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, με τους οποίους τους συνδέει μια φανατική πίστη, είναι ο τρόμος των συμμοριτών στα Βαλκάνια.

 

Κινούνται μέσα στο τοπίο σαν γάτες, βλέπουν και ακούουν τόσο καλά την νύχτα, όσο και την ημέρα, διαισθάνονται τον εχθρό, τις ύπουλες προθέσεις του και τις θέσεις στρατοπέδευσής του. Φαίνεται σαν να’χουν μίαν έκτη αίσθηση, που τους καθιστά ιδιαίτερα ικανούς στον αγώνα εναντίον των

συμμοριτών. Η ευθυβολία τους είναι σχεδόν ανυπέρβλητη˙ την στιγμή που ο Γερμανός υπαξιωματικός ανακαλύπτει με το τηλεσκόπιο το κεφάλι του συμμορίτη ανάμεσα στους βράχους, ο Άραβας τον έχει κιόλας αποτελειώσει με μια επιτυχή βολή. Αλίμονο δε στη μονάδα των συμμοριτών, που οι Άραβες έφθασαν κοντά της, συρόμενοι για να πολεμήσουν σώμα με σώμα, όπως το συνηθίζουν. Τότε δεν μένει πια καιρός στους συμμορίτες να σηκώσουν ψηλά τα χέρια.

 

(…)

 

Η μία επιχείρηση διαδέχεται την άλλη, μόλις έχουν δύο ή τρεις μέρες ανάπαυσης ανάμεσα στις κουραστικές επιχειρήσεις επάνω στα ψηλά βουνά, που μερικές φορές κρατούν μιαν ολόκληρη εβδομάδα. Σε εκατοντάδες ανέρχονται οι συμμορίτες που σκοτώθηκαν τους τελευταίους μήνες, ενώ τα τάγματα των Αράβων δεν είχαν ούτε μίαν απώλεια, είτε σε νεκρούς, είτε σε τραυματίες”».

Ο ανωτέρω Γερμανός ανταποκριτής υπεισέρχεται κατόπιν επί των διεπομένων τις μεταξύ Γερμανών διοικητών και Αράβων στρατιωτών σχέσεις (ένθ’ανωτ., σελ. 43):

«Όπως τονίζει ο αρχηγός της μαχητικής ομάδας, η αμοιβαία κατανόηση δεν είναι ζήτημα γλώσσας, αλλά υποδειγματικών γυμνασίων, υποδειγματικής ζωής και αγώνων. Οι διαταγές δίδονται στα γερμανικά, όπως ακριβώς ολόκληρη η στρατιωτική εκπαίδευση είναι όμοια με την εκπαίδευση ενός γερμανικού τάγματος πεζικού.

(…)

 

Η συναδελφική συνεργασία με τους Γερμανούς ανωτέρους τους, είναι παραδειγματική. Την καθορίζει ο σεβασμός προς τον Γερμανό αξιωματικό και τις ιδιότητες του ως αρχηγού, η ποιότητα των γερμανικών όπλων και η ικανότητα της στρατηγικής ηγεσίας. Η ρεαλιστική και αντικειμενική γερμανική ηγεσία σέβεται πάντοτε το έκδηλο αίσθημα της δικαιοσύνης των Αράβων. Την σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που υπάρχει μεταξύ του Γερμανού διοικητή και του Άραβα στρατιώτη, μαρτυρεί μεταξύ πολλών άλλων, ένα γράμμα που έγραψε ένας Άραβας, στον οποίον είχαν εμπιστευθεί μια έκτακτη αποστολή: “Χαιρετισμός και τιμή, όπως ταιριάζει στο αξιότιμο πρόσωπο σας. Εγώ ο υπηρέτης σας, λοχίας Ε., επιθυμώ να πληροφορηθώ περί της υγείας σας, που εύχομαι και ελπίζω, να σας την διατηρεί πάντοτε ο Θεός χάριν ημών, γιατί εσείς με την πείρα και τις γνώσεις σας είσθε ο άνθρωπος που καθοδηγεί τα πεπρωμένα ημών των Αράβων. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον βαθμό της λύπης μου, όταν σας άφησα την τελευταία στιγμή, καθώς και τον βαθμό της περηφάνειας μου, όταν με χαρακτηρίσατε ως έναν πραγματικό εξ όλης καρδίας στρατιώτη. Αυτό και θέλω να παραμείνω, αδιάφορο, εάν θα είμαι κοντά σας ή πολύ μακριά από σας. Κύριε λοχαγέ μου, εδώ στη νέα μου θέση και στη νέα μου αποστολή όλα πάνε καλά, η διάθεση και η υγεία μου είναι πολύ καλή και δεν μου λείπει τίποτε εκτός από την παρουσία σας. Δεχθείτε το γράμμα μου φιλικά και εξακολουθήστε να παραμένετε ο λοχαγός μου. Ο λοχίας σας Ε.”».

 

Περί των εκτός πολέμου δραστηριοτήτων των Αράβων, ο αυτός Γερμανός ανταποκριτής φέρεται επισημαίνων τα εξής (ένθ’ανωτ.):

«Όλα τα γερμανικά μέτρα, που αφορούν την περίθαλψη τους, οι Άραβες τα δέχονται με ευγνωμοσύνη και προθυμία: Έχουν την μικρή τους εφημερίδα, που την διαβάζει φωναχτά το βράδυ σε κάθε καταυλισμό ένας συνάδελφος, γιατί περίπου οι μισοί απ’αυτούς δεν ξέρουν, ούτε να διαβάζουν, ούτε να γράφουν. Ένα θέατρο καραγκιόζη τους παίζει κάθε βράδυ εύθυμα λαϊκά και παραμυθένια έργα, με πολλή φασαρία, με τον Γκούλια, που θυμίζει τον δικό μας Καραγκιόζη, με τον πανούργο, αλλά στο τέλος αγρίως ξυλοκοπουμενο Εβραίο, και με τον καδή, τον δικαστή. Κινηματογραφικές ταινίες χορού και τραγουδιού τους κάνουν να πλήττουν, ενώ χειροκροτούν με μεγάλο ενθουσιασμό στη μέση του έργου κινηματογραφικές ταινίες με ληστές ή ταινίες παραμυθιών. (…).

Κάθε βράδυ συγκεντρώνονται μπρος στα παραπήγματα και στις πλαγιές, στις άκρες του ελληνικού ορεινού χωριού, οι διάφορες ομάδες των Αράβων με τα τραγούδια τους και τις ζωηρές συζητήσεις τους, που συχνά στρέφονται γύρω από πολιτικά θέματα.

[1]   Ενδιαφέρονται για την πατρίδα τους, για την απελευθέρωση τους από την βρετανική βία, τον εβραϊσμό και την καταπολέμηση του Μπολσεβικικού κινδύνου, που απειλεί και τις δικές τους χώρες.

[2]   Σκοπός τους είναι ένα μεγάλο αραβικό κράτος, στο οποίο να διατηρούν την ιδιοτυπία τους οι διάφορες φυλές. Ο αλληλοσεβασμός των διαφόρων αραβικών φυλών, που καθρεφτίζεται και μέσα στην μικρή αυτή κοινότητα της γερμανο-αραβικής μαχητικής ομάδας, εγγυάται για την συνεργασία αυτή.

[3]   Όλοι αυτοί, που αγωνίζονται εδώ στην Ελλάδα, γνωρίζουν πως η συμβολή τους εναντίον του συρφετού των συμμοριτών εξυπηρετεί τελικώς και την πατρίδα τους, πως έχει την σημασία ενός βήματος προς τα εμπρός στον δρόμο της νίκης των ευρωπαϊκών δυνάμεων της τάξεως εναντίον των Αγγλοαμερικανών και του Μπολσεβικισμού. Μέσα στη μελλοντική αυτή Ευρώπη θα πάρει την θέση που της αξίζει και η ελεύθερη Αραβία τους υπό την ηγεσία των ανδρών, που αγωνίζονται τώρα γι’αυτόν τον σκοπό”».

 

Νεότερα στοιχεία λαμβάνονται από τα απομνημονεύματα του Friedrich Husemann, μέλους της 4ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Γρεναδιέρων της Αστυνομίας των S.S.- Γρεναδιέρων (4. SS Polizei Panzergrenadier Division) -εμφανιζομένη και υπό άλλες ονομασίες από της ιδρύσεώς της (1938), έως και υπό διάφορες βραχυγραφίες-, η οποία ανέπτυξε δράση στην Ελλάδα, το έτος 1944.34 Αρχικά, η παρουσία της Μεραρχίας (Ιανουάριος- Μάιος του 1944) στην Ελλάδα φέρεται ατυχής, δεχόμενη εξοντωτικά πυρά από τους Έλληνες αντάρτες στην Μακεδονία. Κατόπιν τούτων, ελήφθη η διαταγή υπό στοιχεία HGr. E Ia 4481 της 23.05.1944, κατά την οποία η δράση της ανωτέρω Μεραρχίας μετετοπίζετο στον Νομό Βοιωτίας. Έτσι, το 7ο Σύνταγμα Γρεναδιέρων Αρμάτων Μάχης των S.S. (SS Panzergrenadier Regiment 7) αντικαθίστα το 18ο Ορεινό Σύνταγμα της Αστυνομίας των S.S. (SS Polizei Gebirgsjäger Regiment 18), διατασσόμενο ν’αναλάβει δράση στην Πελοπόννησο. Σ’αυτό και άλλων νέων σχηματισμών, προσεδέθη και το ανωτέρω Γερμανο-Αραβικό Τάγμα Πεζικού 845, εντελλόμενο όπως ενεργεί εν επαφή μεταξύ άλλων και του εν Λαμία εδρεύοντος 2ου Τάγματος Ιταλών Εθελοντών (ΙΙ Italienisches Freiwilligen Bataillon Lamia). Με την σειρά του, το 7ο Σύνταγμα ενετέχθη στην Γενική Διοίκηση «Generalkommando LXVIII A.K.». Η ανάπτυξη των γεωγραφικών θέσεων των αρχηγείων, σταθμών και θέσεων των ανωτέρω σχηματισμών περιελάμβανε τις πόλεις Λαμία, Λιβαδειά, Πετρομαγούλα, Αλίαρτος, Άμφισσα, Γραβιά, Αράχοβα, Θερμοπύλες, Καστρί, Ιτέα, Δελφοί, Μόλος, Λιανοκλάδι, Κηφισοχώρι, Δάδιον.

 

34 Friedrich Husemann, In Good Faith: The History of the 4th SS-Polizei-Panzer-Grenadier-Division, Τόμ. 1: 1939-1943, εκδ. J. J. Fedorowicz Publishing Inc., 2002, σελ. 258, 272 και 287-289.

 

Για παράδειγμα, δια τηλεγραφήματος υπ’αρ. 780/44, το 7ο Σύνταγμα διεβίβαζε εντολή στην Διοίκηση LXVIII A.K., όπως εκτελέσει την Επιχείρηση Θερινή Καταιγίς, η οποίας είχε ως εξής:

«1. Θέσεις Εχθρού: Οι αναγνωριστικές μας επιχειρήσεις ενετόπισαν ισχυρές παρτιζάνικές ομάδες 34ου Συντάγματος του ΕΛ.ΑΣ. και της 13ης Μεραρχίας του ΕΛ.ΑΣ καθ’όλον το μήκος των Ορέων Ελικώνος (χάρτης 1: 100.000). Η κυρία τοποθεσία των παρτιζάνων είναι το Κυριάκι (11 χλμ. νοτίως της Λειβαδιάς) και την Χούνη (4 χλμ. νοτιοανατολικά από το Κυριάκι). Ακούγεται, ότι εκεί, 45 Άγγλοι φέρονται να ζουν σε ξυλόσπιτα, υπό τις διαταγές ενός ταγματάρχου. Το σύνολο των παρτιζάνων υπολογίζεται σε 700 άνδρες. Η ζωή στην Κοπαΐδα κάποτε υφίστατο κάποτε ταραχές υπό των παρτιζάνων τούτων, οι κάτοικοι της οποίας παρημποδίζοντo να εκτελέσουν εργασίες συγκομιδής.35

2.  Εκτέλεση: To 7ο Σύνταγμα Γρεναδιέρων Αρμάτων Μάχης των S.S., ομού μετά του              Γερμανο-Αραβικού      Τάγματος    Πεζικού                            845,             διατάσσονται       όπως

σχηματίσουν 3 Ομάδες Κρούσεως [
Kampfgruppen] και εκκαθαρίσει όλον την
περιοχή των Ορέων Ελικώνος και συνθλίψει τις ενταύθα ομάδες των ανταρτών,
προς αποτροπή περαιτέρω κινήσεων αυτών προς και από την
Κοπαΐδα.

3.  Η επιχείρηση θα λάβει την ονομασία “Θερινή Καταιγίς”.

4.  Δια την διεξαγωγή της θα χρειασθούν 10.325 λίτρα βενζίνης. (…)».

 

Κατά το ημερολόγιο της Γενικής Διοικήσεως «Generalkommando LXVIII A.K.», 25 παρτιζάνοι και συνελλέγησαν διάφορα πολεμοφόδια. Τέτοια επιχείρηση φέρεται να έλαβε χώρα και μεταξύ Κοιλάδος Ποταμού Σπερχειού και Μακρακωμίου (Στερεά Ελλάς), υπό την ονομασία Επιχείρηση Κεραυνός (Blitzschlag).

Πάντα τ’ανωτέρω, συγκριτικώς, επιβεβαιωτικώς και συμπληρωματικώς προς τις ανωτέρω επί του θέματος πηγές (υποσημειώσεις 21-25).

 

H πολιτική σημασία της παρουσίας Αράβων στις γερμανικές τάξεις Al-Gaylani

Oι δύο άνδρες Amin al-Husseini και al-Gaylani δεν ανταμώθησαν τυχαίως. Ήδη προ του υπ’αυτού και τη ενεργό συνδρομή του al-Husseini πραξικοπήματος και δη την 10ετία του 1930, ο αυτός al-Gaylani ίδρυσε με άλλους Ιρακινούς στρατιωτικούς-πολιτικούς το εθνικιστικό κόμμα της Εθνικής Αδελφότητος, τασσόμενο κατά της Αγγλο-Ιρακινής Συνθήκης (1930), αιτούμενο την αναθεώρηση των σχέσεων με το Ενωμένο

 

35 O Friedrich Husemann αναφέρεται κατόπιν πλέον συγκεκριμένα στην παρεμπόδιση αφίξεων στους κατοίκους τροφίμων αποσταλέντων υπό του Ερυθρού Σταυρού και σε παρενοχλήσεις και φόνους τούτων υπό των παρτιζάνων. Ένθ’ανωτ., σελ. 288.

Βασίλειο, διατελέσας ήδη πρωθυπουργός δι’ορισμένα διαστήματα (1933, 1936-37 και 1940-41). Όταν σε μία τέτοια πρωθυπουργική θητεία (31.03.1940) εξεδηλώθη ευθαρσώς υπέρ των σχέσεων μετά της φασιστικής Ιταλίας, έστειλε και τον υπουργό του Δικαιοσύνης, Naji Shawkat, στην Άγκυρα, για να συναντήσει τον Γερμανό πρέσβυ Franz von Papen και κερδίσει την στήριξη της Γερμανίας. Κατά τα γερμανικά Αρχεία, τέτοια συνάντηση έγινε την 05.07.1940, όπου ο Ιρακινός υπουργός Shawkat διεβίβασε συστατική επιστολή του al-Husseini, δια της οποίας ο τελευταίος εξέφραζε την επιθυμία μίας συνθήκης φιλίας και συνεργασίας μετά της Γερμανίας.36 Καθόλου τυχαία και η ονομασία του κόμματος ως «Εθνικής Αδελφότητος» καθ’ εικόνα και ομοίωση της «μητρικής οργάνωσης» της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, της οποίας πλέον ον Amin Al-Husseini είχε τον διπλό ρόλο ως πνευματικού ηγέτη ως μέγας μουφτής της Ιερουσαλήμ και defacto συν-αρχηγός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας με τον Al-Banna στον οποίον θα αναφερθούμε και παρακάτω.

 

Άπαξ και εκάθισε στον πρωθυπουργικό θώκο, χάρις στην συνδρομή του al-Husseini ως μεσάζοντος-παράγοντος της ναζιστικής στηρίξεως και χρηματοδοτήσεως και άρχισαν να κινητοποιούνται βρετανικές Δυνάμεις, ο al-Gaylani, την 17.04.1941, ζήτησε γερμανική στρατιωτική βοήθεια, εγκριθείσα υπό του Χίτλερ δια της Οδηγίας υπ’αρ. 3/23.05.1941, δυνάμει της οποίας παρείχοντο στο Ιράκ

(α) στήριξη από αέρος (Luftwaffe),

(β) συνδρομή γερμανικής στρατιωτικής αποστολής -προαναφερθέν Ειδικό Επιτελείο «Sonderstab» F-, δια την παροχή συμβουλών και στηρίξεως στις ιρακινές Ε.Δ., την καλλιέργεια επαφών με άλλες περιφερειακές δυνάμεις εκτός Ιράκ εχθρικώς διακείμενες προς την Μεγ. Βρετανία, με την διαβεβαίωση, ότι «η νίκη του Άξονος θ’απελευθερώσει τις υπό βρετανικό ζυγό χώρες της Μέσης Ανατολής, οι οποίες, εν συνεχεία, θ’αποφασίσουν δια την τύχη τους δια δημοψηφισμάτων» και την συλλογή πληροφοριών χρησίμων δια τις γερμανικές Ε.Δ. και

(γ) όπλα, μέσω Συρίας, εν συνεννοήσει μετά των ενταύθα Γάλλων.37

 

Σημειωτέον, ο Χίτλερ ήταν τότε ολοκληρωτικώς προσηλωμένος στην Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα ως μέσου συνθηκολογήσεως της Μεγ. Βρετανίας, αναβληθείσα εκ της πανωλεθρίας των Ιταλών στην Ελλάδα. Εν τω μεταξύ, ο al-Husseini εξεμεταλλεύθη το πραξικόπημα και δια την ικανοποίηση του παράφορου μίσους του κατά των Εβραίων, σφάζων περί τους 600 στην Βαγδάτη, καταστρέφων 911 κατοικίες και λεηλατών 586 επιχειρήσεις.38

Όταν το πραξικόπημα απέτυχε, την 22.07.1941, αμφότεροι al-Gaylani και al-Husseini μετέβησαν στο Ιράν, όπου, λόγω της εισβολής των βρετανο-σοβιετικών δυνάμεων, την 25.08.1941, εταξίδευσαν μέσω Αγκύρας (!) στην Ιταλία. Εκεί, ο al-Husseini συνήντησε τον Μουσολίνι (27.10.1941), κατόπιν μετέβησαν και οι δύο στην Γερμανία. Ο al- Husseini, κατέφθασε στην Γερμανία την 06.11.1941, συνάντησε τον Χίτλερ την 28.11.1941, ο δε al-Gaylani επίσης, προδήλως αργότερα, αναγνωρισθείς από τον  Γερμανό δικτάτορα ως ηγέτης εξόριστης ιρακινής κυβέρνησης. Αμφότεροι οι ηγέτες διάκειντο συμπαθώς έναντι της ιδεολογίας του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού, ασμένως προσεγγίζοντες τον Άξονα σε εξυπηρέτηση του σκοπού τους υπέρ του αγώνα των Αράβων και του Ισλάμ.39 Βεβαίως, το πάθος του al-Husseini κατά του Εβραϊσμού-Σιωνισμού ξεχείλιζε.

 

36 Rashid Ali al-Gaylani, Wikipedia.
37 Führer Directive No. 30, Wikipedia.
38 Άλλες πηγές αναφέρουν, ότι ο φόνος Εβραίων στην Βαγδάτη προεκλήθη υπό πογκρόμ (farhud) εξαπολυθέντος διαρκούντος του κενού εξουσίας μεταξύ της πτώσεως του al-Gaylani και της αφίξεως των βρετανικών στρατευμάτων, χωρίς να κατονομάζουν τον al-Husseini, κατά το οποίον εθανατώθησαν 110 Εβραίοι, ετραυματίσθησαν 240, 86 καταστήματα ισοπεδώθησαν και 900 εβραϊκές οικίες κατεστράφησαν. Σε κάθε περίπτωση, είναι πρόδηλο, ότι η περίοδος αυτή εσηματοδότησε την έναρξη του τέλους της μεγάλης και αρχαίας εβραϊκής κοινότητος του Ιράκ. Πηγή: (α) David Patterson, A Genealogy of Evil: Anti-Semitism from Nazism to Islamic Jihad, εκδ. Πανεπιστημίου Κέμπριτζ, 2011, σελ.114, (β) B. Schechtman, The Mufti and the Fuehrer: The Rise and Fall of Haj Amin el-Husseini, εκδ. Thomas Yoseloff, Νέα Υόρκη και Λονδίνο, 1965, σελ. 114-15 και (γ) Klaus-Michael Mallmann και Martin Cüppers, “Elimination of the Jewish National Home in Palestine”: The Einsatzhkommando of the Panzer Army in Africa, 1942, σελ. 25.

 

Amin Al-Husseini,  ο μέγας μουφτής της Ιερουσαλήμ

Ήδη εν έτι 1933, πριν καλά-καλά εγκαθιδρυθεί ο Χίτλερ στην εξουσία, ο Γερμανός γενικός πρόξενος δια την Παλαιστίνη, Heinrich Wolff -ένθερμος οπαδός του Σιωνισμού-,40 απέστειλε τηλεγράφημα του al-Husseini στο Βερολίνο, κατά το οποίο ο τελευταίος εξεδήλωσε τον ενθουσιασμό των Παλαιστινίων για το νέο καθεστώς, προσμενόντων την εξάπλωση του Φασισμού στην περιοχή. Σε δε ακόλουθη συνάντηση μεταξύ Wolf και al-Husseini, αμφότεροι εξέφρασαν την σύμφωνη γνώμη τους για το μποϊκοτάζ κατά των εβραϊκών επιχειρήσεων (31.03.1933 ή 01.04.1933) στην Γερμανία

-προοίμιο της Τελικής Λύσεως (1941-45)-, του τελευταίου ζητούντος υπό τον Wolf όπως μην αποσταλούν Εβραίοι στην Παλαιστίνη. Τότε ακόμη η πολιτική του Χίτλερ έναντι της Αγγλίας (Englandpolitik) δεν του επέτρεπε να έλθει σε απ’ευθείας κατά μέτωπο ρήξη σε ό,τι αφορούσε τα βρετανικά συμφέροντα στην Μέση Ανατολή και υπό την έννοια αυτή ο Χίτλερ παρείχε στήριξη στους ενταύθα Άραβες, όλως υποστηρίζων παραλλήλως την ενθάρρυνση του Σιωνισμού, περί ιδρύσεως στην περιοχή ισραηλινού κράτους, το οποίο θα εξυπηρετούσε και τα μέχρις στιγμής σχέδια της Γερμανίας περί εξώσεως των Εβραίων εξ Ευρώπης.41

Την 21.07.1937, ο al-Husseini επισκέπτεται τον Γερμανό γενικό πρόξενο στην Παλαιστίνη Döhle, θέτων το ερώτημα «έως ποίον βαθμό το 3ο Ράιχ προτίθετο να συνδράμει το αραβικό κίνημα καρά των Εβραίων», ζήτησε παράλληλα στήριξη για την εδραίωση ενός αραβικού εθνοσοσιαλιστικού κόμματος στην Παλαιστίνη, το οποίο θα ενσωμάτωνε την οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» της οποίας είχε μερικώς (τουλάχιστον ως άτυπος θρησκευτικός ηγέτης της) τον έλεγχο ο Amin al-Husseini. Από τον Ιούλιο του 1937, ο Χίτλερ αποφασίζει να συμμαχήσει με τούς ΑραβοΠαλαιστίνιους κατά των Άγγλων και από τότε ο al-Husseini τάχθηκε επίσημα με το πλευρό της Γερμανίας, εξαπολύων ιερό πόλεμο κατά των Άγγλων.42 Την 26.09.1937, φονεύεται ο Βρετανός

 

39 Από ενός σημείου και έπειτα και δη καθ’ον χρόνον οι εκστρατείας των Γερμανών στην Ρωσία και την Βόρειο Αφρική εξελίσσοντο εις βάρος του Άξονος (Φθινόπωρο 1942), ο ρόλος του Υπουργείου των Εξωτερικών της Γερμανίας στην Μέση Ανατολή εστιάζετο στην εξομαλύνσεως των σχέσεων μεταξύ al- Husseini και al-Gaylani, οι οποίες αντιμετώπιζαν κρίση εκ του ποίος θ’ανελάμβανε την ηγεσία του Αραβικού κινήματος ανεξαρτησίας. Donald M. McKale, Curt Prüfer, German Diplomat from the Kaiser to Hitler, Kent State University Press, 1987, p. 169.
40 Σιωνισμός είναι το κίνημα που ανεδύθη στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα και προσβλέπει στην ίδρυση εβραϊκού κράτους δια του εποικισμού γης εκτός Ευρώπης, προδήλως στην εγκαθίδρυση ενός τόπου δια τους Εβραίους στην περιοχή της Παλαιστίνης αντιστοιχούντος στην Γη του Ισραήλ στην Ιουδαία στην εβραϊκή ιστορία και περιλαμβάνοντος τον μέγιστο αριθμό Εβραίων και τον ελάχιστο Παλαιστινίων. Από της ενταύθα εγκαταστάσεως του Κράτους του Ισραήλ (1948), πρεσβεύει την προστασία και ανάπτυξη του εβραϊκού κράτους και παραμένει συνυφασμένος μετά της εθνικής και κρατικής ιδεολογίας του Ισραήλ.
41 Amin al-Husseini, Wikipedia.
42 Ορισμένοι ομιλούν περί ήδη συμφώνου αποσταλέντος το 1937 υπό του al-Husseini στον Χίτλερ με αντικείμενο την γενοκτονία την Εβραίων (Grand Mufti al-Husseini’s Influence Abiding Impact with Wolfgang G. Schwanitz, σημείο 4:55). O Χίτλερ το επέστρεψε υπογεγραμμένο; Εν οιαδήποτε περίπτώσει, ο Χίτλερ είχε ήδη εμπράκτως θέσει σε εφαρμογή από της αναρριχήσεώς του στην εξουσία (30.01.1933) την γενοκτονία των Εβραίων στην Γερμανία, εν συνεχεία, δε, πέραν αυτής, προτού συναντηθεί μετά του al-Husseini, την 28.11.1941.

 

 

επίτροπος στην Γαλιλαία. Εν τω μεταξύ, το ίδιο έτος (1937), έχουν ξεσπάσει στην Παλαιστίνη τρομοκρατικές επιθέσεις και οι Βρετανοί καθαιρούν τον al-Husseini από επικεφαλής του Ανωτάτου Μουσουλμανικού Συμβουλίου.43 Τον Ιανουάριο του 1941, ο al-Husseini αιτείται προς την Γερμανία ν’αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των αραβικών Εθνών από τις βρετανικές και γαλλικές αποικιοκρατικές Δυνάμεις, έως και το δικαίωμα των παλαιστινιακών Αρχών να παρεμποδίσουν την δημιουργία εβραϊκού κράτους στην περιοχή. Έτσι εφθάσαμε στον al-Gaylani και την ανωτέρω συνάντηση Χίτλερ-al-Husseini.44 Τί διεμείφθη;

Την 28.11.1941, ο al-Husseini -πρώτος που συνεχάρη τον Χίτλερ μόλις ανέλαβε την εξουσία, την 30.01.1933-, διεβεβαίωσε τον Γερμανό καγκελάριο,45 ότι «οι Άραβες είναι φύσει φίλοι μετά των Γερμανών, καθ’ότι μοιράζονται τους αυτούς εχθρούς, ήτοι τούς Άγγλους, τούς Εβραίους και τούς Κομμουνιστές». Ο Χίτλερ, ικανοποιηθείς εκ των δηλώσεων, θεώρησε τον al-Husseini «κύριο παίκτη στην Μέση Ανατολή», έως και Άριο, εκ της ανοικτόχρωμης επιδερμίδας, των ξανθών μαλλιών και των γαλανών οφθαλμών του, αναφέρων, ότι «μεταξύ των προγόνων του ενυπάρχει σίγουρα πέραν του ενός Αρίου και δη εκ καταγωγής εκ Ρώμης».46 Τότε, ο al-Husseini επανήλθε, παρακινών τον Χίτλερ να δηλώσει επίσημα, ότι «αναγνωρίζει και διάκειται συμπαθώς έναντι του αγώνος των Αράβων δι’ανεξαρτησία και ελευθερία, στηρίζων και την εξάλειψη των Εβραίων ως ενδεχομένου κράτους στην περιοχή» (ένθ’ανωτ.). Ωστόσο, ο Χίτλερ έκανε πάλι πίσω, λέγων, ότι άπαξ και θα νικούσε την Ρωσία και μέσω Καυκάσου κατήρχετο στην Μέση Ανατολή, τότε θα ενέκυπτε επί της απελευθερώσεως των Αράβων και «της καταστροφής του εβραϊκού στοιχείου επί της αραβικής σφαίρας επιρροής υπό βρετανική κυριαρχία». Εν ολίγοις, εν καιρώ, οι Εβραίοι δεν θα εκβάλλοντο μόνον της σφαίρας επιρροής της Γερμανίας, αλλά θα εκδιώκοντο και εξαλείφοντο πέραν αυτής.47 Οι ανωτέρω καταγραφές απορρέουν από το ημερολόγιο του al-Housseini και διασταυρούνται με άλλες πρωτογενείς πηγές, όπως σημειώσεις του Γερμανού πρέσβεως στο Ιράκ Fritz Grobba.48 Ωστόσο, κατά τον al-Husseini, όταν ο Χίτλερ εκστόμισε, ότι οι Εβραίοι ήσαν υπεύθυνοι δια τον Α΄Π.Π. και τις επαναστάσεις του Μαρξισμού και για αυτό οι Γερμανοί έπρεπε να εμείνουν σε μία μάχη άνευ οίκτου κατ’αυτών, ο ίδιος ο al-Husseini απήντησε, ότι «εμείς οι Άραβες φρονούμε, ότι ο Σιωνισμός, όχι οι Εβραίοι, είναι η αιτία πάντων των ενεργειών δολιοφθοράς» (ένθ’ανωτ.).

43 Palestine: Troop action escalated as Arab rebel leaders arrested (1937), Reuters.
44 Al-Husseini Mohammed Amin, Memoiresdeguerre.com.
45 Walter Laqueur, Dan Schueftan, The Israel-Arab Reader: A Documentary History of the Middle East Conflict, εκδ. Penguin, 2016, σελ. 52.
46 Amin al-Husseini,W ikipedia. Κατά μίαν σκέψη, ο λόγος δια τον οποίον ο Χίτλερ επεδίωκε συμμαχία μετά των Μουσουλμάνων, έγκειται στην επιθυμία του ιδίου να εμφανισθεί ενώπιον τούτων ως σωτήρ, όπως κατά την αυτήν αντίληψη φέρεται θεωρήσας εαυτόν ο Μωάμεθ έναντι των Εβραίων και των Χριστιανών. Εν εναντία περιπτώσει, ήτοι μη ασπασμού των αποκαλύψεων/της διδασκαλίας του Μωάμεθ και κατ’επέκτασιν της ιδεολογίας του Ναζισμού, η οδός ήταν η της εξολοθρεύσεως. Hitler’s (very strange) love for Islam, σημείο 11:35 επ. Όμως και αντιστρόφως: Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 και δη από τις αρχές του 1938, άρθρα σε διάφορές αραβικές εφημερίδες ανά την Μέση Ανατολή εξομοίωναν τον Χίτλερ μετά του Μωάμεθ. Μάλιστα, Μουσουλμάνοι κληρικοί επικαλούντο ενώπιον πιστών μυστικές προφητείες, κατά τις οποίες ο Θεός απέστειλε τότε στον κόσμο τον 12ο Ιμάμη υπό την μορφή του Αδόλφου Χίτλερ. Klaus-Michael Mallmann, Martin Cüppers, op. cit., σελ. 30.
47 Christopher R. Browning, The Origins of the Final Solution: The Evolution of Nazi Jewish Policy, εκδ. University of Nebraska, 2007, σελ. 406.
48 Μάλιστα, ο F. Grobba, κατά την ανάκρισή του υπό των Ρώσων, το 1946, επιβεβαίωσε τα σχέδια των Χίτλερ και Γερμανού ΥΠ.ΕΞ. φον Ρίμπεντροπ, περί γενοκτονίας των Εβραίων στην Μέση Ανατολή. Μάλιστα, οι F. Grobba και al-Husseini υπήρξαν συμπολεμιστές από της εποχής όπου Γερμανία και Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρξαν σύμμαχοι, υπηρέτησαν μαζί, το 1915, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και δη σε περιοχές όπου ετελέσθη και το έγκλημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων (Photographic evidence shows Palestinian leader Amin al-Husseini at a Nazi concentration camp, Meforum.org), ενώ άλλες πηγές φέρουν τον al-Husseini ως μετέχοντα ευχαρίστως στην εκτέλεση της γενοκτονίας ταύτης (The Nazi roots of Muslim Brotherhood, Alarabiya.net).

Το 2015, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu ισχυρίσθηκε, ότι κατά τα διαμειφθέντα, ο Χίτλερ επεδίωκε αυστηρώς και μόνον την απέλασή των Εβραίων, επ’ουδενί, δε, την εξόντωση τούτων και πως ο al-Husseini ενέπνευσε αυτόν όπως εξαπολυθεί σε πρόγραμμα γενοκτονίας κατά τούτων, προς αποτροπή όπως εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη.49 Δι’επιστολής του της 13.05.1942 προς τον Α. Eichmann και τον Γερμανός ΥΠ.ΕΞ. Von Ribbentrop, o al-Husseini προβάλλει αντιρρήσεις στην μεταφορά Εβραίων εκ Γερμανίας στην Παλαιστίνη, όπερ θα ηύξανε τον πληθυσμό τούτων. Εγνώρισε τον Α. Eichmann επί επισκέψεως του τελευταίου στην Παλαιστίνη το 1936, εν συνεχεία το 1937, οπότε και αναπέταξε το σύνθημα της επαναστάσεως κατά των Βρετανών στην Παλαιστίνη, ενταχθείς, το 1938, εξόριστός ων, στο μισθολόγιο του αρχηγού της γερμανικής αντικατασκοπείας (Abwehr) ναυάρχου Wilhelm Canaris. Κατόπιν τούτων και όταν δόθηκε η ευκαιρία, ο Α. Eichmann απήντησε στον Rudolf Kastner, αντιπρόσωπο Επιτροπής Διασώσεως και Βοηθείας των Εβραίων, στην Βουδαπέστη, ότι «είμαι προσωπικός φίλος του Μέγα Μουφτή. Υπεσχέθημεν στον ίδιον, ότι ουδείς Εβραίος να μεταφερθεί πλέον εξ Ευρώπης στην Παλαιστίνη».50

 

Ο Χίτλερ έθεσε επίσης στην διάθεση του al-Husseini προσωπικό και ραδιοφωνικό σταθμό στην αραβική προς διασπορά αντισιμητικής προπαγάνδας στην Μέση Ανατολή, μέσω του οποίου ο τελευταίος διεκήρυττε:51 «Φονεύσατε τους Εβραίους όπου βρίσκονται. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, (…)». Διαρκούσης της Δίκης της Νυρεμβέργης, o Dieter Wisliceny, επίσης εκτελεσθείς, υφιστάμενος του Adolph Eichmann, συνταγματάρχου των S.S. και επικεφαλής του Γραφείου Εβραϊκών Υποθέσεων της Γκεστάπο, κατέθεσε:52 «Ο Μουφτής υπήρξε εκ των πρωτουργών- υποκινητών της συστηματικής εξοντώσεως των Εβραίων ανά την Ευρώπη, τούτου όντος εκ των συνεργατών και συμβούλων του Eichmann και του Himler εις εκτέλεσιν του σχεδίου τούτου. (…) Υπήρξε εκ των καλυτέρων φίλων του Eichmann και τον προέτρεπε διαρκώς να επιταχύνει τα μέτρα εξοντώσεως. Τον ήκουσα προσωπικώς να λέγει, συνοδευόμενος υπό του Eichmann, ότι επεσκέφθη incognito τους θαλάμους αερίων του Auschwitz».53 Όμως:

49 Netanyahu Holocaust remarks condemned, B.B.C. News.
50 Morse, Chuck, The Nazi connection to Islamic terrorism: Adolf Hitler and Haj Amin al-Husseini, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη, 2010, σελ., 16, 64, 77, 79, 126 και 164. Το προοδευτικό αμερικανικό περιοδικό The Nation Associates εξέδωσε τότε (1947), υπό την δημοσιογράφο Freda Kirchwey, φυλλάδιο προς τον Ο.Η.Ε., υπό τον τίτλο The Arab Higher Committee, Its Origins, Personnel and Purposes, το οποίο περιείχε έγγραφα (σημειώσεις και επιστολές) περί επαφών μεταξύ του al-Husseini και υψηλόβαθμων Ναζιστών (λ.χ. Himmler, Von Papen, Goebbels κ.α.), κατά τα οποία ζητούσε ο ίδιος να μην επιτραπεί στους Εβραίους να μετοικίσουν στην γη τους και ιδρύσουν κράτος, παν το υλικό -φωτογραφικού περιλαμβανομένου- επιβεβαιώνον τους κοινούς σκοπούς μεταξύ Γερμανών και Παλαιστινίων, εκ των οποίων και εκπρόσωποι ενώπιον του Ο.Η.Ε. (1947). Righteous Radosh, Ronald, Radosh, Allis, among the Editors: When the Left loved Israel, εκδ. World Affairs, θέορς, 2008.
51 Amin al-Husseini: The Architect of Holocaust, σημείο 1:09.
52 Ένθ’ανωτ., σημείο 1:40.
53 Βλ. και Morse, Chuck, The Nazi connection to Islamic terrorism: Adolf Hitler and Haj Amin al- Husseini, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη, 2010, σελ. 81 και 165. Άλλες πηγές φέρουν τον al-Husseini ως προσβλέποντα στην οικοδόμηση κρεματόριων σε κοιλάδα πλησίον της πόλεως Ναμπλούς, στην Δυτική Όχθη. The Grand Mufti of Jerusalem and the Holocaust, σημείο 1:33.

1.     O Χίτλερ είχε ήδη θέσει σε εφαρμογή μέτρα εξοντώσεως των Εβραίων της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. άπαξ και επετέθη κατ’αυτής, την 23.06.1941 και δη τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1941, προτού συναντηθεί μετά του al-Husseini, δια της κατασκευής στρατοπέδων θανάτου δια δηλητηριωδών αερίων στο Belzec και το Chelmno, στην Πολωνία.54

2.     Την ανωτέρω άποψη υιοθετούν και άλλες πηγές, επισημαίνουσες περαιτέρω, ότι η Σύσκεψη Wannesee (Γερμανία) όπου μετείχαν άπαντες οι αρμόδιοι Ναζί επιτελείς προς δρομολόγηση της Τελικής Λύσεως στο Εβραϊκό Ζήτημα, έλαβε χώρα μεν την 20.01.1942, ωστόσο πρωτοβουλία περί αυτής είχε ήδη ληφθεί υπό του Hermann Göring, δι’επιστολής του υπό χρονολογία 31.07.1941 (!) στον Reinhard Heydrich να οργανώσει την ανωτέρω σύσκεψη.55

3.     Αλλά και την 25.10.1941, ήτοι ολίγες ημέρες προ της ανωτέρω συναντήσεως και ενώπιον των Η. Himmler και R. Heydrich, ο Χίτλερ εδήλωσε: «Είναι καλό που έχομε ξεπεράσει τον φόβο εξοντώσεως των Εβραίων. [Έτσι] Η απόπειρα ιδρύσεως εβραϊκού Κράτους θα καταστεί ανεπιτυχής».56

4.     Τέλος, ληπτέο υπ’όψιν, ότι κατόπιν των βασικών Δικών της Νυρεμβέργης, περί των εγκλημάτων των διαπραχθέντων διαρκούντος του Β΄Π.Π. (1939-1945), έλαβαν χώρα ακολούθως και άλλες δίκες περί των γενοκτονικών πράξεων στις οποίες προέβησαν Ναζί επιτελείς προπολεμικώς,57 ήτοι από της ανελίξεως του Χίτλερ στην εξουσία, την 30.01.1933, μέχρις της υπ’αυτού ενάρξεως της πολέμου, την 01.09.1939, 58 όπως (α) μποϊκοτάζ εβραϊκών επιχειρήσεων (01.04.1933), (β) Νόμοι Νυρεμβέργης (15.09.1935), (γ) Νύχτα των Κρυστάλλων (9-10.11.1938) κ.α.59

 

Κατά την Σύμβαση περί Προλήψεως και Καταστολής του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, γενοκτονία δύναται να λάβει χώρα και εν καιρώ ειρήνης (άρθρο 1), ενώ η μερική και μόνον εξόντωση ομάδος που έχει στοχοποιηθεί (άρθρο 2), αρκούν δια να στοιχειοθετήσουν το έγκλημα αυτής.60

Επομένως, εκτός του επιχειρήματος, ότι στο πρακτικό των συνομιλιών Hitler–al- Husseini δεν γίνεται οιαδήποτε μνεία περί Τελικής Λύσεως των Εβραίων -ως άλλως τε δεν θα ηδύνατο, ως πρώτης συναντήσεως μεταξύ αμφοτέρων των ηγετών-, είχε ήδη αναφανεί η πρόθεση τούτου του Χίτλερ κατά των Εβραίων, έκαστος, δε, των ηγετών τούτων είχε ίδιους λόγους απομακρύνσεως αρχικώς, μετ’έπειτα εξοντώσεως των Εβραίων. Σημειωτέον, ο Χίτλερ δεν ενεφάνιζε εξ αρχής τις ωμές του επιθυμίες περί υποθέσεως τινάς. Επί παραδείγματι, περιφρονούσε πλήρως τα ουδέτερα κράτη,61 ως ο προκάτοχός του επί Α΄Π.Π. καγκελάριος Theobald von Bethmann Hollweg, που

 

54 A Lesson for Netanyahu From a Real Holocaust Historian, Foreign Policy.
55 Hitler and the Grand Mufti: What They Really Said in 1941, Time.
56 Klaus-Michael Mallmann και Martin Cüppers, “Elimination of the Jewish National Home in Palestine”: The Einsatzhkommando of the Panzer Army in Africa, 1942, σελ. 14.
57 Κατά την Σύμβαση δια την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (Ο.Η.Ε. 260/1948), γενοκτονία, ήτοι η εκ προθέσεως ολική ή μερική καταστροφή εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδος (άρθρο 1), τελείται και εκ της προθέσεως υποβολή της ομάδος σε συνθήκες διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρουν σ’αυτήν την πλήρη ή μερική σωματική καταστροφή της (άρθρο 2, παρ. δ).
58 Subsequent Nuremberg Trials, Wikipedia.
59 Timeline of the Holocaust, Wikipedia.
60 Σύμβαση περί Προλήψεως και Καταστολής του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, Γ.Σ./Ο.Η.Ε. 260 Α (ΙΙΙ)/09.12.1948,
61 The Avalon Project: Judgement: The Invasion of Belgium, The Netherlands and Luxemburg, Yale.edu.

αποκάλεσε στον Βρετανό πρέσβυ κουρελόχαρτο την συνθήκη ουδετερότητος του Βελγίου.62 Και τότε, ήσαν οι Γερμανοί (στρατηγός Otto Liman von Sanders) οι υποδείξαντες ή ενθαρρύναντες (σ)τους Οθωμανούς την διάπραξη (μέρους) της Γενοκτονίας των Ελλήνων.63 Ωστόσο, ο Χίτλερ ο ίδιος ηρώτησε, την 22.08.1939, ολίγον προτού εισβάλει στην Πολωνία:64 «Ποίος άλλως τε ομιλεί σήμερα περί της εξοντώσεως των Αρμενίων;» Η υπό τον al-Husseini προσέγγιση, λοιπόν, Παλαιστίνης- Γερμανίας, όπως και η υπό του ιδίου εξόντωση των Εβραίων του Ιράκ, καίτοι προδήλως με την στήριξη των Γερμανών, ελήφθησαν με ίδια πρόθεση και πρωτοβουλία του al-Husseini, ήτοι χωρίς της οιασδήποτε παροτρύνσεως του Χίτλερ, καθ’ότι φέρεται να ασπάζεται από μόνος του τις ναζιστικές ιδέες, περί «όλων ή τίποτε», έως και περί «φυλετικού πολέμου μέχρις εξοντώσεως του άλλου».65

 

Ωστόσο, ως ορθώς επισημαίνει η έγκριτη Αμερικανίδα δημοσιογράφος Erin Zimmerman, μπορεί ο al-Husseini να μην ενέπνευσε και υπέδειξε στον Χίτλερ την γενοκτονία των Εβραίων στην Ευρώπη, έπραξε, όμως, ότι ήταν δυνατόν στην πραγμάτωση αυτής. Κατά την ανταλλαγή πολλών επιστολών μεταξύ al-Husseini και Heinrich Himmler, φαίνεται, ότι και ο Ναζί ανώτατος αρχηγός και ιθύνων νους και ηθικός αυτουργός του Ολοκαυτώματος, πέραν της αναθέσεως στον πρώτο την οργάνωση ταξιαρχιών Ναζί-Μουσουλμάνων και την στρατολόγηση Μουσουλμάνων σε επίλεκτες μονάδες προκειμένου ν’αναπτύσσουν δράση σε περιοχές υπό γερμανική κατοχή στα Βαλκάνια, την Ρωσία, την Βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή, κανόνισε να επισκέπτεται ο ίδιος τακτικώς το Auschwitz οσάκις το στρατόπεδο

 

62 World War I, Origin of the Term “A Scrap of Paper”, Byu.edu.

63 Otto Liman von Sanders (1855-1929), Greek-genocide.net.

64 Hitler’s Armenian reference, Wikipedia.

65 Grand Mufti al-Husseini’s Influence Abiding Impact, with Wolfgang G. Schwanitz, σημείο 9:00. Πέραν των ανωτέρω, υπάρχει και η εξής ενδιαφέρουσα και βάσιμη, θα λέγαμε, προσέγγιση: Κατά την δημοσιογράφο, συγγραφέα και παραγωγό Erin Zimmerman (C.B.N.), o πρωθυπουργός Netanyahu απλώς μετάφερε την ανωτέρω κατάθεση στην Νυρεμβέργη του υφισταμένου του Άιχμαν. Ωστόσο, μπορεί ο al-Husseini να μην υπήρξε ο εμπνευστής ή αρχιτέκτων, μετείχε, όμως, τα μέγιστα στην γενοκτονία των Εβραίων στην Ευρώπη, επιβραβεύων την εξόντωση ταύτην αυτών και συμμετέχων σ’αυτήν. Χωρίς να υπεισέρχεται στην σκέψη του πρωθυπουργού Netanyahu που ώθησε τούτον στην ανωτέρω δήλωση, η κυρία Zimmerman επεσήμανε, ότι κατά την 10ετία του 1929, αφού η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρευσε (01.11.1922), ο al-Husseini συνέχισε να δρα ως Μέγας Μουφτής της Ιερουσαλήμ, διακηρύττων -εκμεταλλευόμενος κατ’ορισμένους δήλωση του τότε αρχιραβίνου της Παλαιστίνης Abraham Isaac Kook, ότι εν ευθέτω χρόνω ο Ναός του Όρους (πρώην Σολομώντος και Ζοροβάβελ) θα επιστρέψει στα χέρια των Εβραίων-, ότι οι Εβραίοι θα κτίσουν τον Ναό του Όρους επί του τεμένους Al-Aqsa, εξεγείρων τους Άραβες εις κατάληψιν της περιοχής όπου οι Εβραίοι δικαιωματικώς εδέσποζαν, καταστρέφοντες εν τέλει εβραϊκές επιχειρήσεις και κατοικίες. Ομοίως και επί της από 7ης Οκτωβρίου (2023) σφαγής Εβραίων υπό της Χαμάς. Την 04.04.2023), Μουσουλμάνοι πιστοί ταμπουρώθησαν εντός του Τεμένους, υπαινισσόμενοι φόβους, ότι Εβραίοι επρόκειτο όπως προβούν σε τελετουργική θυσία στον Ναό του Όρους, καίτοι την προτεραία είχε εκδοθεί υπό του Ισραηλινού υπουργού Εθνικής Ασφαλείας Ben-Gvir οδηγία όπως μην εκτελεσθεί τοιαύτη τελετουργία. Κατόπιν τούτων, η ισραηλινή αστυνομία εφόρμησε, προβαίνουσα σε συλλήψεις. Υπήρξαν και τραυματισμοί εκατέρωθεν. Την επομένη, Παλαιστίνιοι πιστοί έπραξαν τα ίδια. Κατόπιν πάντων τούτων, μετεδόθη υπό των ιδίων, ότι διακυβεύεται το Τέμενος. Η σφαγή της 7ης Οκτωβρίου της Χαμάς, η προκαλέσασα τον σημερινό περιφερειακό πόλεμο, επί κινδύνω όπως αποβεί παγκόσμιος, έφερε την ονομασία «Τέμενος Al-Aqsa». Κατά την κυρία Zimmerman, o al-Husseini υπήρξε μέντορας του μετέπειτα Παλαιστινίου (1969-2004) ηγέτου Γιάσερ Αραφάτ, εφαρμόσαντος όμοιες τακτικές, όπως διασπορά ψευδών, ταραχές, τρομοκρατία. Κατά τον αυτόν συνειρμό, η σκυτάλη σήμερα έχει παραληφθεί υπό των Φατάχ, Χαμάς κ.ο.κ. Αυτήν την έννοια προδήλως είχε η ανωτέρω νύξη του πρωθυπουργού Netanyahu, ήτοι, ότι υπό τα «κατάλληλα» προσχήματα η ιστορία επαναλαμβάνεται, επί σκοπώ την εξόντωση του ανεπιθυμήτου. Was Netanyahu Right about Hitler and Arab Leaders?, σημεία 1:10, 3:30 και 4:40.

 

 

θανάτου ήταν σε λειτουργία. Παραλλήλως, ο Η. Himmler συνέδραμε την χρηματοδότηση των θρησκευτικών σχολών του al-Husseini στην Δρέσδη, όπου μέλλοντες ηγέτες Ναζί-Μουσουλμάνοι σπούδαζαν και εκπαιδεύονταν. Οι δύο άνδρες συναντήθησαν ευθύς αμέσως μετά την δια ζώσης επαφή Χίτλερ-al-Husseini˙ ο Gottlob Berger, επικεφαλής περί των στρατολογήσεων δια την επίλεκτη φρουρά του Χίτλερ Schutzstaffel S.S., δήλωσε τότε, ότι μεταξύ των ανδρών καλλιεργήθηκε ένας άρρηκτα ειλικρινής δεσμός, σφυρηλατήσας την ιδεολογική και πνευματική συμβίωση μεταξύ Ναζισμού και ακραίου Ισλαμισμού.66 Την 2α ή 22.11.1943, ο Η. Himmler, καθ’ον χρόνο παρίστατο σε σύσκεψη κατά της Διακηρύξεως Balfour,67 χρηματοδοτούμενη από το ναζιστικό εθνικοσοσιαλιστικό κόμματος (Ν.S.), γράφει στον al-Husseini τα εξής:68

«Από της υπάρξεώς του, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα δια μία μεγαλύτερη Γερμανία, έχει κάμνει σημαία τον αγώνα του κατά του Διεθνούς Εβραϊσμού. Εξ αυτού, παρακολουθεί μετά συνεπείας και συμπαθείας την μάχη που δίδουν οι αγαπόντες την ελευθερία Άραβες, πρωτίστως στην Παλαιστίνη, κατά των Εβραίων εισβολέων. Η αναγνώριση του εχθρού τούτου ως κοινού και ο από κοινού αγών κατ’αυτού, θέτουν τα θεμέλια μίας ακλονήτου συμμαχίας μεταξύ μίας μεγάλης εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και των υπερμάχων της ελευθερίας Μουσουλμάνων ανά την υφήλιο. Επί τη ευκαιρία της επετείου της καταπτίστου αυτής Διακηρύξεως Balfour, σάς αποστέλλω, υπό το πνεύμα των ανωτέρω, τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου και ευχές δια την επιτυχή ευόδωση του αγώνος σας μέχρις τελικής νίκης».

 

O H. Himmler εξεθείαζε τον Μωάμεθ, θεωρών τούτον εκ των σημαντικοτέρων προσώπων στην Ιστορία και την διδασκαλεία τούτου υπερτέρα του Καθολικισμού, δηλώσας, την 28.01.1944, καθ’ον χρόνον στρατεύματα εκ Μουσουλμάνων εμάχοντο στην Βέρμαχτ και τα S.S. σ’όλα τα μέτωπα, ο Η. Himmler έδιδε ομιλία σε σύσκεψη ενώπιον επιτελών του Γραφείου Φυλετικής Πολιτικής του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, παρουσία και του υπουργού Προπαγάνδας Ιωσήφ Goebbels, τα εξής, επιδοκιμασθέντα λίαν ενθέρμως υπό του παρισταμένου κοινού:69

«Ομολογώ, ότι δεν έχω τίποτε κατά του Ισλάμ. Τουναντίον, αποτελεί σχολή δια τους άνδρες μου σ’αυτήν μου την μεραρχία, υποσχόμενο στους πολεμούντες μέχρις εσχάτων τον παράδεισο. Είναι μία πρακτική και ελκυστική θρησκεία δια στρατιώτες».

Είναι πάντως βέβαιο, ότι ο al-Husseini τελούσε σε γνώση περί της εξοντώσεως των Εβραίων υπό του Η. Himmler τουλάχιστον από του θέρους του 1943,70 κατόπιν δε και

 

66 Morse, Chuck, The Nazi connection to Islamic terrorism: Adolf Hitler and Haj Amin al-Husseini, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη, σελ. 79-80 και 86.
67 Πρόκειται περί ανοικτής επιστολής της 02.11.1917 του Βρετανού ΥΠ.ΕΞ., Άρθουρ Balfour, προς τον εκπρόσωπο της βρετανικής εβραϊκής και οικονομικής κοινότητας του Σιωνισμού Lionel Walter Rothschild, επί σκοπώ την αναμετάδοση (Times, 09.11.1917). Δια της επιστολής αυτής, το Ηνωμένο Βασίλειο τάσσεται υπέρ της ίδρυσης εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, καταστάσης πράγματι ακρογωνιαίος λίθος δια την δημιουργία του Ισραήλ, ενσωματωθείσας στην Διάσκεψη των Παρισίων (1919), την Διάσκεψη του Σαν Ρέμο (25.04.1920), μέχρις τελικής επιβεβαιώσεως αυτής δια της Συνθήκης των Σεβρών (10..8 1920). Balfour Declaration, Wikipedia.
68 The Recent Discovery of Heinrich Himmler’s Telegram of November 2, 1943, the Anniversary of the Balfour Declaration, to Amin al-Husseini, Mufti of Jerusalem, Jcpa.org.
69 Motadel, David, Islam and Nazi Germany’s war, εκδ. Cambridge, Harvard University, 2014, σελ. 245.
70 Achcar, Gilbert, The Arabs and the Holocaust: The Arab-Israeli War of Narratives, εκδ. Henry Holt and Company, 2010, σελ. 151-152.

φωτογραφικού υλικού περί επισκέψεως τούτου στρατοπέδου συγκεντρώσεως εις Trebbin, βορειοδυτικώς της Γερμανίας, το 1943, συνοδευμένου από τον Γερμανό πρέσβυ στο Ιράκ και μετέπειτα υπευθύνου στο γερμανικό ΥΠ.ΕΞ. περί της Μέσης Ανατολής F. Grobba, του πρώην Ιρακινού πρωθυπουργού al-Gaylani κ.α. (βλ. φωτ. ακολούθως),71 ενώ,

·       κατά τον Λιβανέζο καθηγητή του Πανεπιστημίου του Λονδίνου G. Achcar, o al-Husseini εδήλωσε (ένθ’ανωτ., σελ. 157), ότι αποτελεί καθήκον των Αράβων και των Μουσουλμάνων εν γένει, «να διώξουν τους Εβραίους από τα αραβικά και μουσουλμανικά εδάφη», ότι «η Γερμανία αγωνίζεται κατά ενός κοινού εχθρού, που καταδυνάστευε σε διάφορες χώρες Άραβες και Μουσουλμάνους» και ότι οι Γερμανοί εργάζονται σε εξεύρεση μίας «οριστικής επιλύσεως [endgültige Lösung] (…) προς εξόντωση της παγκοσμίου μάστιγας των Εβραίων» και

·       κατά τον Γερμανό-Αμερικανό καθηγητή της Ιστορίας (Πανεπιστήμια Λειψίας, Πότσνταμ, Princeton κ.α.) Wolfgang G. Schwanitz, ο al-Husseini είχε περαιτέρω δηλώσει δημοσίως, στο Βερολίνο, την 02.11.1943,72 ότι οι Μουσουλμάνοι έδει ν’ακολουθήσουν το παράδειγμα των Γερμανών, περί

«οριστικής επιλύσεως του ζητήματος των Εβραίων».

 

Ως προανεφέρθηκε, περί το τέλος και με την λήξη του Β΄Π.Π., οι Σύμμαχοι και δη η Μεγ. Βρετανία, η Γαλλία και οι Η.Π.Α., αλλά και η Γιουγκοσλαβία, αναζητούσαν ή είχαν εκδώσει ένταλμα δια την σύλληψη του al-Husseini ως εγκληματία πολέμου (υποσ. 62). Ο πρόεδρος της Εβραϊκής Επιτροπής δια την Απελευθέρωση της Γης του Ισραήλ, Peter Bergson, με επιστολή του με χρονολογία 10.05.1945 προς την πρεσβεία της Γαλλίας στις Η.Π.Α., αποτεινόμενης στον Γάλλο πρόεδρο Charles de Gaulle, επισημαίνει τα εξής:73

«Βάσει εκθέσεων εξ Ελβετίας, που περιήλθαν εις χείρας μας, ο Μουφτής Hadj Amine al-Husseini εδραπέτευσε στην Γαλλία προς αποφυγή εκδικάσεώς του, δοθέντος πως είναι εκ των βασικών εγκληματιών πολέμου των χωρών του συνασπισμών του Άξονος. Ο εν λόγω Μουφτής οργάνωσε μουσουλμανική μεραρχία των S.S. στην Βοσνία, διατάξας την σφαγή Γιουγκοσλάβων στην Σερβία. Είναι επίσης υπεύθυνος εκστρατειών εξοντώσεως Εβραίων στην Τσεχοσλοβακία και την Ελλάδα»!

 

Από το ανωτέρω βεβαρημένο ιστορικό του al-Husseini, η Ελβετία αρνήθηκε να χορηγήσει στον ίδιον άσυλο.74 Χάρις, όμως, στην μυστηριώδη απόκτηση διαβατηρίου, κατά πληροφορίες προμηθευθέντος υπό Συρίου πολιτικού εγγύς της Μ.Α., ο al- Husseini εγκατέλειψε την Γαλλία και διέφυγε στην Αίγυπτο. Σε εύλογο ερώτημα που ετέθη διαρκούντος ιστοσεμιναρίου (webinar) υπό την εδρεύουσα στις Η.Π.Α. δεξαμενή σκέψεως Middle East Forum στον ανωτέρω καθηγητή Schwanitz «διατί [εν τέλει] ο al- Husseini δεν συνελήφθη και δεν τού απηγγέλθησαν κατηγορίες ως εγένετο και μετ’άλλων Ναζί», ο τελευταίος απήντησε δια των εξής: Διαρκούσης της Δίκης της Νυρεμβέργης, οι Σύμμαχοι έθεσαν το ερώτημα «αν το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης πρέπει να κρίνει και κατηγορούμενους εκ καταγωγής χωρών της Ασίας». Ο al-Husseini κατήγετο μεν εξ

 

71 Πηγές: (α) Kedem Auction House και (β) Photographic Evidence Shows Palestinian Leader Amin al- Husseini at a Nazi Concentration Camp, Meforum.org.
72 Amin al-Husaini and the Holocaust, Ttrafoberlin.de.
73 Hershco, Tsilla, Le grand mufti de Jérusalem en France: Histoire d’une évasion, εκδ. Controverses, No 1, 01.03.2006, σελ. 257.
74 Nussbaum, D. W., Hitler of of the Holy Land, ’48 Magazine: June, 1948, Τόμ. 2, No 6, σελ. 134, εις
Oldmagazinearticles.com, σελ. 11.

Ασίας, πλην όμως τότε δεν υπήρξε υπήκοος οιασδήποτε συγκεκριμένης χώρας. Φοβείτο, ωστόσο, ο al-Husseini, ιδία από της συλλήψεως υπό της Μοσσάντ του Adolf Eichman, την 11.05.1960, στο Μπουένος Άιρες και της καταδίκης του ως αναμενομένης εις θάνατον υπό του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ισραήλ, επελθόντος δια της αγχόνης, την 01.06.1962, ότι επέκειτο κίνδυνος να τύχει και ο ίδιος της ιδίας μοίρας. Υπήρχε, όμως, ο φόβος, ότι τυχόν εκδίκαση του al-Husseini θα προεκάλει ταραχές και κρίση στην Μέση Ανατολή, ενώ ο κόσμος μόλις εξήρχετο μίας παγκοσμίου κρίσεως. 75

Στο αυτό ερώτημα, ήτοι διατί οι Σύμμαχοι ενέδωσαν και δεν επέμεναν στην σύλληψη του al-Husseini, το Τμήμα Ερεύνης και Αναλύσεων του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών των Η.Π.Α. -Office of Strategic Services, μετέπειτα C.I.A.-, δι’εκθέσεώς του, υπό χρονολογία 23.06.1945, τιτλοφορουμένης “The Near East and the War Crimes Problem”, διατείνεται:76

 

1.     Ότι στην Μέση Ανατολή, προκειμένου περί της ασκήσεως διώξεως εις βάρος εγκληματιών πολέμου, ο κόσμος τηρούσε στάση απαθή. Τουναντίον, εξ αιτίας του ιμπεριαλισμού από της πλευράς ορισμένων Συμμάχων, ο ίδιος διάκειτο περισσότερο συμπαθώς έναντι εκείνων που συνέδραμαν τον Άξονα.

2.     Ότι η πολιτική χρησιμότης της πλειονότητος, εάν όχι πάντων στην Μέση Ανατολή των συνδραμόντων τον Άξονα απέκλειε την δίωξη αυτών, εκ του ανακύψαντος μεταπολεμικού ανταγωνισμού μεταξύ Συμμάχων στην περιοχή. Επί πλέον, προμηνύετο ο Ψυχρός Πόλεμος.

 

Al-Banna ιδρυτής των Αδελφών Μουσουλμάνων

Καθ’ον χρόνον ανέπτυσσε την ανωτέρω δράση του, όντος ο ισχυρότερος Παλαιστίνιος ηγέτης μέχρις των ημερών του Yasser Arafat, υπευθύνου, δε, κατά πολλούς δια την μέχρις σήμερον κρίση στις σχέσεις Παλαιστινίων-Ισραηλιτών, διακηρύττων τον φθόνο κατά των τελευταίων, συγκεράζων τούτο με την αντίστοιχη αποδοκιμασία που έτρεφε ο Εθνικοσοσιαλισμός,77 ο al-Husseini υπήρξε φυσικώ τω λόγω και μέγας υποστηρικτής της Μουσουλμανικής Αδελφότητα (Μ.Α.), πανισλαμικού θρησκευτικο- κοινωνικού κινήματος που ιδρύθηκε το έτος 1928 από τον Αιγύπτιο κληρικό Hasan al- Banna, αποκτήσαντος σε μία 10ετία (1938) 200.000 μέλη, τασσομένου παρά το πλευρό του al-Husseini στην επανάσταση που διεξήγε στην Παλαιστίνη.78 Πέραν της απαλλαγής της Αιγύπτου εκ της βρετανικής αποικιοκρατίας και της διοικήσεως αυτής υπό του Ισλαμικού Νόμου, εμπνευσμένου υπό του Κορανίου, διοικουμένης υπό ενός

 

75 Grand Mufti al-Husseini’s Influence Abiding Impact, with Wolfgang G. Schwanitz, σημείο 11:45.
76 The Near East and the War Crimes Problem, Office of Strategic Services, Research and Analysis Branch, R and A, No. 1090.116, 23 June 1945, Situation Report: Near East, Analysis of Current Intelligence for the Use of OSS,” pp. 1-28, in NARA, RG84, Foreign Service Posts of the Department of State, Syria: Damascus Legation, Confidential File, 1945: Vol. 1-2, 030-800B, Classified General Records, Entry 3248A, 350/69/5/6-7, Box 4, Vol. II, 711-800B. Βλ. Jeffrey Herf, Nazi Germany and the Arab and Muslim World, Historical Society, Baltimore, 06.06.2008, σελ. 30.
77 Joseph Nichol, How the ghost of Amin al-Husseini still haunts the Middle East, Timesofisrael.com.
78 Μάλιστα, κατά τον Γερμανο-Αιγύπτιο πολιτολόγο Hamed Abdel-Samad, όταν οι δύο άνδρες, al-Banna και al-Husseini, εγνωρίσθησαν από του έτους 1927, διετήρησαν έκτοτε συνεπέστατες σχέσεις. Όταν, δε, περί το τέλος και άμα τη λήξει του Β΄Π.Π., οι Σύμμαχοι (Μεγ. Βρετανία, Γάλλοι, Η.Π.Α.) ανεζήτουν ή είχαν εκδώσει ένταλμα δια την σύλληψη του al-Hussein (Grand Mufti al-Husseini’s Influence Abiding Impact, with Wolfgang G. Schwanitz, σημείο 4:55), ο τελευταίος κατέφυγε στην Αίγυπτο (1946), όπου ο al-Baana τον υπεδέχθη ως «συνεχιστή του αγώνος του Χίτλερ» (Quand les Frères musulmans égyptiens s’inspiraient de l’Allemagne nazie, Lepoint.fr).

 

 

Χαλιφάτου, η Μ.Α. πρέσβευε και την κινητοποίηση των Αράβων στην Παλαιστίνη, υπό την έννοια, ότι σχετικά χωρία στο Κοράνι κατά των Εβραίων συνυφαίνοντο και συνέπλεαν μετά του επίσης αγώνος κατά των Εβραίων που διεξήγε το 3ο Ράιχ, αναπετών το σύνθημα: «Έξω οι Εβραίοι από την Αίγυπτο και την Παλαιστίνη».79 Πράγματι, σε επιστολή του κινήματος προς το Βερολίνο, χρονολογουμένη το 1933, υπεστηρίζετο, ότι η διανομή εντύπων και φυλλαδίων στο Κάιρο υπό του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος ήταν άσκοπη και πως η προσοχή έπρεπε να στραφεί εκεί όπου «η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ Αράβων και Εβραίων είναι η πλέον έντονος, ήτοι στην Παλαιστίνη».80 Ο δε Χίτλερ, άπαξ και εξελέγη, την 30.01.1933, υποδέχθηκε Αιγύπτιο δημοσιογράφο, o οποίος εξάλειψε σε μεγάλο βαθμό την δυσπιστία «που οι Εβραίοι προσεπάθουν να καλλιεργήσουν μεταξύ Γερμανίας και Αιγύπτου», ενώ το επόμενο έτος κυκλοφόρησε στο Κάιρο η πρώτη βιογραφία του Χίτλερ, που παρουσίαζε τους Εβραίους ως κυριάρχους της Γερμανίας, όπου μόνη λύση ήταν εξόντωση αυτών .81 Τον Μάιο του 1936, αφού οι Παλαιστίνιοι επαναστάτησαν, η Μ.Α. ζητούσε το μποϊκοτάζ των εβραϊκών επιχειρήσεων στην Αίγυπτο, διασπείρουσα ψευδώς, ότι Εβραίοι και Βρετανοί κατέστρεφαν τους ιερούς τόπους της Ιερουσαλήμ, φονεύοντες Άραβες γυναικόπαιδα.82 Όταν εδημοσιεύθη το Σχέδιο Peel (1937),83 η κατάσταση στην Αίγυπτο οξύνθη ακόμα περισσότερο, με συνθήματα κατά των Εβραίων πλέον εχθρικά. Παραλλήλως, το ίδιο έτος (1937), αξιωματικοί της αυτονομίας της Αιγύπτου φλέρταραν δημοσίως με τον τρόπο οργανώσεως της αστυνομίας της Γερμανίας, διατεινόμενοι, ότι η της Αιγύπτου έπρεπε να γίνει εφάμιλλη της Γερμανίας.84 Βεβαίως, τα παραπάνω χαροποιούσαν τους Ναζί. Ο Brynjar Lia, Νορβηγός καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Όσλο, ειδικευόμενος στην Μέση Ανατολή, γράφει:85

«Κατασχεθέντα έγγραφα στην οικία του Wilhelm Stellbogen, Διευθυντού του Γερμανικού Πρακτορείου Ειδήσεων (Deutsches Nachrichtenbüro), που τελούσε εν επαφή μετά της γερμανικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στο Κάιρο, δείχνουν, ότι προ του Οκτωβρίου του 1939, οι Αδερφοί Μουσουλμάνοι ελάμβαναν χορηγίες από την οργάνωσή του. Ο Stellbogen υπήρξε βασικός παράγων στην μεταφορά των κεφαλαίων τούτων στους Αδερφούς, τα οποία ήσαν κατά πολύ περισσότερα των χορηγιών προς άλλους ακτιβιστές κατά των Βρετανών. Οι μεταφορές των χρημάτων τούτων φέρονται συντονισθείσες υπό του Haj Amin el- Husseini και ορισμένων εκ των Παλαιστινίων συνδέσμων του στο Κάιρο».86

 

Συνεργαζόμενος μετά Αιγυπτίων πρακτόρων του 3ου Ράιχ, ο al-Banna ενεθάρρυνε και συνέδραμε την δημιουργία εξεγέρσεων κατά των Βρετανών ανά την Αίγυπτο, εις στήριξιν της πολεμικής προσπαθείας των Γερμανών.87 Από την πλευρά τους, Γερμανοί

 

79 Klaus-Michael Mallmann και Martin Cüppers, Elimination of the Jewish National Home in Palestine: The Einsatzhkommando of the Panzer Army in Africa, 1942, σελ. 15.
80 Matthias Küntzel: National Socialism and Anti-Semitism in the Arab World, Matthiaskuentzel.de.
81 Klaus-Michael Mallmann, Martin Cüppers, Nazi Palestine: The Plans for the Extermination of the Jews in Palestine, εκδ. Enigma (μετάφ. από γερμανική), 2010, σελ. 32 επ.
82 Matthias Küntzel: National Socialism and Anti-Semitism in the Arab World, Matthiaskuentzel.de.
83 Peel Commission, Wikipedia.
84 Klaus-Michael Mallmann, Martin Cüppers, ibid.
85 Brynjar Lia, The Society of the Muslim Brothers in Egypt 1928-1942, εκδ. Ithaca, 1998, σελ. 179.
86 Βλ. και Kü ntzel, Matthias, Jihad and Jew-hatred: Islamism, Nazism and the roots of 9/11, εκδ. Telos, Νέα Υόρκη, 2007, σελ. 57.
87 Κατ’ορισμένες πηγές, οι σχέσεως μεταξύ Εθνικοσοσιαλισμού και Τζιχαντισμού ξεκινούν από της ιδρύσεως της Μ.Α., το 1928, ενώ κατά την παλαιστινιακή εξέγερση 1936-1938 κατά των Βρετανών, την υποκινουμένη υπό του al-Husseini και κεφαλαίων των Ναζί, μέλη της Μ.Α. αναπέτασαν συνθήματα εκθειάζοντα τους Ναζί. Professor David Patterson, Nazis, Jihadists, and Jew Hatred, ISGAP, 2016.

 

 

αξιωματούχοι και αξιωματικοί προσέφεραν βοήθεια στην Μ.Α. δια την δημιουργία στρατού, ο οποίος, με την σειρά του, παρείχε στήριξη στον Erwin Rommel εν’όσο έδρα στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής,88 ενώ η παραστρατιωτική πτέρυξ της Μ.Α. συνεπικουρούσε τις μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας. Όχι τυχαία, λοιπόν, η έδρα της Μ.Α. στην Ευρώπη ήταν το Μόναχο.89 Εν τούτοις, περί του al-Banna δεν έχομε τις καταγραφές όπως επί της περιπτώσεως του al-Husseini. Έγκυρες πηγές φέρουν τούτον ως ενθέρμου οπαδού του Χίτλερ, εμπνευσθέντος υπ’αυτού,90 μελετούντος την ναζιστική ιδεολογία, μεταφράζοντος την διαθήκη του («Mein Kampf») στην Αραβική («My Jihad») και διαδίδοντος αυτήν και αναγιγνώσκων τακτικώς το σφόδρα αντισημιτικό περιοδικό «Der Stürmer» («Ο Πορθητής»),91 του Γερμανού εκδότου Julius Streicher, ενσωματώνων τα ναζιστικά ιδανικά στην Μ.Α.92 Μετά του al- Husseini, o οποίος υπήρξε επίσης χρηματοδότης της Μ.Α. διαρκούντος του Β΄Π.Π.,93 ηργάζετο εις ενοποίησιν πασών των αραβικών χωρών πέριξ του ζητήματος της Παλαιστίνης κατά των Βρετανών και Εβραίων, κυρίως κατά του Σιωνισμού, μεταπολεμικώς, δε, ο al-Husseini, καίτοι γνωστός πλέον συνεργάτης των Ναζί, κατέστη ηγέτης της Μ.Α. της Παλαιστίνης, υπό τον αυτόν al-Banna. Όταν, δε, οι Σύμμαχοι απεφάνθησαν υπέρ της καταδίκης του al-Husseini (κατά τ’ανωτέρω), ο al- Banna απέστειλε υπόμνημα διαμαρτυρίας σε αξιωματούχο των Η.Π.Α. επισημαίνων:

«Εμείς, της Μ.Α. και άπαντες οι Άραβες και Μουσουλμάνοι, προειδοποιούμε την κυβέρνησή σας να παύσει αυτήν την άδικη σιωνιστική πολιτική. (…) Δηλώνουμε, δε, έτοιμοι να θυσιαστούμε δια την σωτηρία των ανδρών μας, όπου αυτό είναι αναγκαίο». Και όταν η κυβέρνηση της Αιγύπτου έκανε λόγο περί «ορισμένων λαθών» του al- Husseini διαρκούντος του δεσμού μετά του Εθνικοσοσιαλισμού, η Μ.Α. αντέδρασε λέγουσα μετ’αγανακτήσεως, ότι «ο Μουφτής ουδένα λάθος διέπραξε. Στο Βερολίνο απλώς και μόνον διεξήγαγε την Τζιχάντ».94

 

Έτσι, ο ακραίος αντισημιτισμός των Ναζί βρήκε στην Αίγυπτο ένα ιδανικό πρόσφορο έδαφος. Από την άλλη πλευρά, η Μ.Α. δεν ασπαζόταν πλήρως τον φυλετικό ρατσισμό των Γερμανών, δοθέντος πως η έννοια της αλληλεγγύης της όπου γης ισλαμικής κοινότητος (Ούμμα) υπέρκειται εκείνης της οιασδήποτε μεμονωμένης φυλής.95 Και μπορεί ο al- Banna με το τέλος του Β΄Π.Π. να εξεδηλώθηκε επικριτικά έναντι του Χίτλερ, του Μουσολίνι,  του  Ναζισμού  και  του  Φασισμού  ως  τυράννων  και  τυραννικών,

 

88 North African Campaign, Wikipedia.
89 Motadel, David, Islam and Nazi Germany’s war, εκδ. Κέμπριτζ, Λονδίνο, Χάρβαρντ, 2014, σελ. 320.
90 Πέραν του Χίτλερ, ο al-Banna υπήρξε θαυμαστής και του Ναζί θεωρητικού και ιδεολόγου Alfred Rosenberg, μετέπειτα αξιωματούχου σε θέσεις κλειδιά της ναζιστικής Κυβερνήσεως, εκτελεσθέντος δια της αγχόνης στην Δίκη της Νυρεμβέργης, την 16.10.1946, ως και του Johannes von Leers, επίσης ιδεολόγου και δριμύ πολέμιου και προπαγανδιστού κατά των Εβραίων, προσηλυτισθέντος κατόπιν το Ισλάμ. Professor David Patterson, From Hitler to Hamas: A Genealogy of Evil, εκδ. Cambridge University Press, 2011, σελ. 130 και 154.
91 Υπήρξε σπουδαίο εργαλείο της ναζιστικής προπαγάνδας, καίτοι δεν απετέλει επίσημο έντυπο της Ναζιστικού Κόμματος, παρά εξεδίδετο ιδιωτικώς υπό του υπό του J. Streicher, εξ ου και το έντυπό του δεν είχε ως λογότυπο το έμβλημα της Σβάστικας.
92 Ιωνάθαν Κωνσταντίνου, Επισκόπηση της τρέχουσας απειλής που αποτελεί η μητρική της Χαμάς οργάνωση «Μου-σουλμανική Αδελφότητα» και οι συνδεδεμένες με αυτήν τρομοκρατικές οργανώσεις, Eastmednews.org, 2020/Jonathan Constantine, Review of the current threat posed by the Muslim Brotherhood and its affiliated terrorist organisations, Eastmednews.org, 2020.
93 Grand Mufti al-Husseini’s Influence Abiding Impact, with Wolfgang G. Schwanitz, σημείο 4:55.
94 Kü ntzel, Matthias, Jihad and Jew-hatred: Islamism, Nazism and the roots of 9/11, εκδ. Telos, Νέα Υόρκη, 2007, σελ. 27, 37 και 45-46.
95 Kü ntzel, Matthias, Jihad and Jew-hatred: Islamism, Nazism and the roots of 9/11, εκδ. Telos, Νέα Υόρκη, 2007, σελ. 27.

εξολοθρευθέντων και κατακρημνισθέντων κατόπιν εξουθενωτικών πολέμων,96 όμως, με αυτά τα καθεστώτα η Μ.Α. συνεργάστηκε πλήρως διαρκούντος του πολέμου, στην από κοινού επίτευξιν μίας κτηνωδίας, ήτοι της εξοντώσεως μίας φυλής, των Εβραίων, αλλά και όσων φυλών τους στεκόντουσαν εμπόδιο, όπως οι Ελληνες. Όπως δε ήδη επεσημάνθηκε (υποσημ. 68), όταν οι Σύμμαχοι ανεζητούσαν τον al- Hussein ως εγκληματία πολέμου, ο ίδιος βρήκε καταφύγιο στην Αίγυπτο (1946), φιλοξενηθείς υπό του al-Banna και δη ως «συνεχιστού του αγώνος του Χίτλερ».97 Και ο al-Banna δεν βρήκε και αυτός αίσιο τέλος, φονευθείς στην ιδία του την πατρίδα, στο Κάιρο, την 12.02.1949, από μέλη της μυστικής αστυνομίας του Αιγυπτίου βασιλέα Φαρούκ Α΄, αφού, τον Δεκέμβριο του 1948,98 απαγορεύθηκε η οργάνωσή του, ενώ η Μ.Α. (η Μ.Α., βεβαίως, έριξε τις ευθύνες στους ενταύθα Εβραίους).99 Σε κάθε περίπτωση, εδώ δεν έχει θέση να ταυτίζονται πλήρως οι ανωτέρω ιδεολογίες και κινήματα -Εθνικοσοσιαλισμός, Παναραβισμός, Πανισλαμισμός και Αραβικός (Παλαιστινιακός) Εθνικισμός- και οι πρεσβεύοντες ταύτα ηγέτες και προαγωγοί τους, αλλ’αρκεί που ενοποιός παράγων τούτων ήταν ο φθόνος κατά των Βρετανών και Εβραίων και η επικράτηση και επέκταση των ιδεολογιών και κινημάτων τούτων στα εδάφη ενδιαφερόντων, ήτοι την Ευρώπη και την Μέση Ανατολή.

Εξέχουσα γνώση, ανάλυση και συμπεράσματα -ταύτα, βεβαίως, στην κρίση του καθενός-, παραθέτει ο καθηγητής Νεωτέρας Ευρωπαϊκής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Πανεπιστημίου Maryland Jeffrey Herf, στο έργο του περί της ναζιστικής προπαγάνδας στον αραβικό κόσμο, υπό τον τίτλο Nazi Propaganda for the Arab World (εκδ. Πανεπιστήμιο Yale, 2009), παρουσιάζοντας τούτο στο Κέντρο Ουίλσον (Ουάσιγκτον), την 01.12.2009.100 Ενέκυψε και ενετρύφησε επί του θέματος κατά βάσιν και κυρίως

1.     Στα αρχεία του γερμανικού ΥΠ.ΕΞ., όπου και διεμορφούτο και η προπαγάνδα στην αραβική γλώσσα και διετυπούντο και μετεδίδοντο εκπομπές επίσης στην αραβική.

2.     Πρωτίστως, όμως, σε αρχεία των Η.Π.Α., συνιστάμενα στην μαγνητοφώνηση και εν συνεχεία μετάφραση υπό επιτελείου του Αμερικανού πρέσβεως στο Κάιρο (1941-44), υπηρετήσαντος πριν και στο Βερολίνο (1939-40). Alexander

C. Kirk, από την αραβική στην αγγλική, σπουδαίας σημασίας ραδιοφωνικών εκπομπών από το Βερολίνο, την Ρώμη, το Μπάρι και την Αθήνα (!) προς το ίδιο το Κάιρο και την Μέση Ανατολή, περιλαμβάνουσες και ομιλίες του αυτού al-Husseini.101

 

96 Hasan Al-Banna, Pleace in Islam, Shihaab, 1948, Islamicbulletin.org.
97 Quand les Frères musulmans égyptiens s’inspiraient de l’Allemagne nazie, Lepoint.fr.
98 Δια την σημασία που μπορεί να έχει, αναφέρεται, ότι η μεταπολεμική δράση της Μ.Α. αντέκειτο στην κυβέρνηση του Πασά al-Nuqrashi της Αιγύπτου. Τον Δεκέμβριο του 1947, ομού μετ’άλλων οργανώσεων, εξαπέλυσε ιερό πόλεμο (jzhad) δια την Παλαιστίνη, καλούσα τους Εβραίους της Αιγύπτου να συνδράμουν τούτον οικονομικώς. Η προπαγάνδα και οι δωρεές συντονίζοντο υπό της Επιτροπής της Κοιλάδος του Νείλου δια την Υπεράσπιση της Παλαιστίνης, τελούσα υπό την ηγεσία βετεράνων υπερμάχων του Παναραβισμού. Τον Ιανουάριο του 1948, βουλευτής προέτεινε νομοσχέδιο διακηρύττων τον Σιωνισμό παράνομο και θέτον τους Εβραίους της Αιγύπτου υπό επιτήρηση. Ο Αιγύπτιος υπουργός Δικαιοσύνης αντετάχθη στο εν λόγω νομοσχέδιο. Κόπτες της ιθυνούσης τάξεως της Αιγύπτου ήσαν υπέρ της διατηρήσεως της αραβικής υφής της Παλαιστίνης, ωστόσο ημύνοντο των Αιγυπτίων αδερφών τους, αποκαλούντες τούτους «Αιγυπτίους ως άπαντες» και την υποβίβασή τους «προδοσία». Krä mer, Gudrun, The Jews in modern Egypt, 1914-1952, University of Washington, Seattle, 1989, σελ. 210-211.
99 Krä mer, Gudrun, The Jews in modern Egypt, 1914-1952, εκδ. University of Washington, Seattle, 1989,
σελ. 216.
100 Nazi Propaganda for the Arab World, Wilson Center.
101 Jeffrey Herf, Nazi Germany and the Arab and Muslim World, Historical Society, Baltimore, 06.06.2008, σελ. 4 και 29.

 

 

Μόλις μεταφράστηκαν αυτά τα κείμενα, ο πρέσβυς Krik διεβίβαζε τα κείμενα στον προϊστάμενό του στις Η.Π.Α. (Ουάσιγκτον), Cordell Hull. Η εν λόγω επιχείρηση υπήρξε εκ των σημαντικωτέρων μυστικών επιχειρήσεων συγκεντρώσεως πληροφοριών στην ιστορία του Β΄Π.Π. Τα εν λόγω αρχεία αποχαρακτηρίστηκαν το 1977, αποτελούντα έκτοτε μέρος των αρχείων των Η.Π.Α.102

 

Βάσει του υλικού που κατείχε, κατέτεινε και ο ίδιος στο αυτό συμπέρασμα, ότι ο Χίτλερ εσκόπευε, προδήλως άπαξ και απαλλάσονταν του σοβιετικού κινδύνου, να εφαρμόσει την Τελική Λύση και επί των 700.000 Εβραίων της Μέσης Ανατολής. Μάλιστα, κατά τους ανωτέρω Mallmann και Cuppers, τους οποίους ο ίδιος ο καθηγητής Herf επίσης μελέτησε, μονάδα των S.S. επρόκειτο όπως μεταφερθεί στην Παλαιστίνη, από την Ιταλία και μέσω Αιγύπτου, σε εκτέλεση της αποστολής αυτής, με την συνδρομή και του επιτόπιου πληθυσμού, όπως και συνέβαινε όπισθεν των γραμμών στο Ανατολικό Μέτωπο, όπου τοπικοί Ναζιστές, όπως στην Ουκρανία βοηθούσαν ανοιχτά τις κατοχικές γερμανικές δυνάμεις.103

 

Υπάρχει ωστόσο και η εκδοχή, ότι η κατάληψη του Τομπρούκ από τους Γερμανούς, τον Ιούνιο του 1942, απέβη το σήμα εκκινήσεως καταστρώσεως σχεδίου εξοντώσεως των Εβραίων στην Παλαιστίνη, τόσον διά του Γραφείου Ασφαλείας της Γερμανίας (Reich Security Main Office) -ιδρυθέν υπό του Η. Himmler, το 1939, δια τον έλεγχο πασών των σωμάτων ασφαλείας, αστυνομεύσεως περιλαμβανομένης, εντός της Γερμανίας-, όσον και δια του al-Husseini. Εν’όψει τούτου, ετέθη υπ’ατμόν η κινητή ομάδα εξολόθρευσης των Einsatzkommandos, ειδικής στην εξόντωση κυρίως Εβραίων, με έδρα το Βερολίνο (προορισθείσα αρχικώς σε στήριξιν της Στρατιάς Τεθωρακισμένων της Αφρικής), προς αποστολή αυτής στην Αθήνα (!), κάτι που τελικά έγινε, την 29.07.1942, σε αναμονή περαιτέρω διαταγών, ήτοι, άπαξ και κατατροπωθούν οι Βρετανοί στο Κάιρο, αποστολής τούτων (των Einsatzkommandos) από την Αθήνα στην Παλαιστίνη μέσω επίσης Καίρου, δια ν’αναλάβουν δράση κατά των εκεί Εβραίων.104 Μάλιστα, ο al-Husseini προσεφέρθη να μεταβεί στην Αίγυπτο, ζητών και την εκεί μετεγκατάσταση εκ Σουνίου της ανωτέρω Γερμανο-Αραβικής Εκπαιδευτικής Μονάδος (Deutsch-Arabische Lehrabteilung).105 H επιτυχής αντεπίθεση, όμως, των Βρετανών και η αποτροπή της περαιτέρω προχωρήσεως του στρατάρχου Ε. Rommel στο El- Alamein, με καθοριστική την τελική υποχώρηση της γερμανικής Στρατιάς Τεθωρακισμένων της Αφρικής, απέτρεψαν την υλοποίηση του ανωτέρω σχεδίου περί Τελικής Λύσεως των Εβραίων της Παλαιστίνης. Οπότε και οι κοινές ελπίδες Αράβων και Γερμανών, ως απόρροιας -όπως αναφέρει σε έκθεσή του ο Γερμανός S.S. Walter Schellenberg- της μεταξύ τούτων εξαιρετικά θετικής σύμπνοιας, ότι δια του θρυλικού στρατάρχου Ε. Rommel «ο Χίτλερ θα έρθει και θα εκδιώξει τους Εβραίους»,106

 

102 Nazi Propaganda for the Arab World, Wilson Center, σημείο 12:55 et s.
103 Jeffrey Herf, Nazi Germany and the Arab and Muslim World, Historical Society, Baltimore, 06.06.2008, σελ. 29.
104 Dienstanweisung OKW/WFSt/Abteilung (Abt.) L v. 21.6.1941, BA-MA, RW 4/ v.538; Bericht Kommandeur Sonderstab F v. 15.8.1942, PAAA, R 27325; Hellmuth Felmy and Walter Warlimont, German Exploitation of Arab Nationalist Movements in World War II, NARA, Foreign Military Studies, P-207. Βλ. Klaus-Michael Mallmann και Martin Cüppers, Elimination of the Jewish National Home in Palestine: The Einsatzhkommando of the Panzer Army in Africa, 1942, σελ. 28.
105 Aufzeichnung [sketch] Ettel/AA v. 22.8.1942, ibid.; Denkschrift [memo] Mufti an Chef OKW v. 30.8.1942, ibid., R 27828. Βλ. Klaus-Michael Mallmann και Martin Cüppers, Elimination of the Jewish National Home in Palestine: The Einsatzhkommando of the Panzer Army in Africa, 1942, σελ. 28.
106 Klaus-Michael Mallmann και Martin Cüppers, Elimination of the Jewish National Home in Palestine: The Einsatzhkommando of the Panzer Army in Africa, 1942, σελ. 17.

 

 

εξανεμίσθησαν και τον Σεπτέμβριο του 1942, οι Einsatzkommandos ανεχώρησαν εξ Αθηνών προς επιστροφή στο Βερολίνο!107

 

Αν, όμως, οι Έλληνες είχαν υποκύψει στον Μουσολίνι (Επιχείρηση Primavera), τότε ο Χίτλερ δεν θα χρειαζόταν να καθυστερήσει στην εκστρατεία του κατά της Ρωσίας (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα) μεταφέροντας καθοριστικές δι’αυτήν δυνάμεις στην Ελλάδα (Επιχειρήσεις Μαρίτα και Ερμής), δια να επουλώσει την σημαίνουσα δι’αυτόν πληγή που άνοιξε ο Ιταλός εταίρος του στα Βαλκάνια. Θα είχε καταλάβει την Μόσχα έως τα τέλη του καλοκαιριού του 1941, οπότε και θα μπορούσε να διαθέσει περαιτέρω δυνάμεις στο μέτωπο της Αφρικής, κατερχόμενος παραλλήλως μέσω «ουδετέρας» Τουρκίας στην Μέση Ανατολή, κάτι που θα έκανε ευκολότατη και την υλοποίηση της Τελικής Λύσεως των Εβραίων της Παλαιστίνης. Η προοπτική αύτη φάνηκε δυσχερής ήδη από της καταλήψεως της Κρήτης και της ένεκα αυτής αδυναμίας παροχής επαρκούς συνδρομής στην φιλογερμανική πραξικοπηματική κυβέρνηση του al-Gaylani.108 H θέση αυτή εδράζεται μεταξύ άλλων στις εξής καταθέσεις:

 

1.     Του Χίτλερ, που, όταν η Επιχείρηση Ερμής περί καταλήψεως της Κρήτης έφθανε στο τέλος (01.06.1941) και ο ίδιος επληροφορήθη περί της ταυτοχρόνου βρετανικής προελάσεως στην Βαγδάτη (Ιράκ), είπε: 109 «Η ιδία η Μέση Ανατολή δεν θα ήταν πρόβλημα εάν τ’άλλα σχέδιά μας [δηλ. η Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα] δεν ήταν ανέκκλητα. Όταν αυτά πετύχουν, θα μπορούμε ν’ανοίξομε από εκεί ένα πέρασμα στην Μέση Ανατολή».

2.     Του Βρετανού στρατάρχης Άρτσιμπαλντ Ουέϊβελ, αρχιστρατήγου της Μέσης Ανατολής, δηλώσαντος, ότι «η κατάκτηση της Κρήτης εκόστισε στην Γερμανία το Ιράκ και την Συρία».110

3.     Του τότε Βρετανού ΥΠ.ΕΞ., Άντονι Ήντεν, δηλώσαντος στην 1η επέτειο της 28ης Οκτωβρίου (1942), στο Μάντσεστερ της Αγγλίας:111 «Η εκκένωση της Ελλάδος και η Μάχη της Κρήτης μάς έδωσαν τον καιρό να καθηλώσουμε την γερμανική προσπάθεια, να εγκατασταθούμε στην Συρία και να ελευθερώσουμε το Ιράκ από την σφετεριστική κυβέρνηση του Ρασίντ Αλί».

4.     Τού τότε Βρετανού εγκρίτου δημοσιογράφου και συγγραφέως, ειδικού επί θεμάτων Ιστορίας, Χέρμπερτ Τσάρλς Ο’Νηλ, γνωστού υπό το ψευδώνυμο

«Strategicus», γράφοντος:112 «Δια των ανωτέρω απωλειών, εξησφάλισαν [οι Γερμανοί] την κατοχή της Κρήτης (…). (…) η επαναστατική φατρία, που απεπειράθη να κρατήσει το Ιράκ δια λογαριασμό του Χίτλερ, έκαμε έκκληση προς αυτόν επί ματαίω διά την αποστολή βοηθείας προς διάσωσή της από την ήττα που κατέφεραν οι Αυτοκρατορικές δυνάμεις, (…). Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να παροραθεί. Με το Ιράκ υπό έλεγχο, οι επιχειρήσεις [της Μεγ. Βρετανίας] στην Συρία διεξήχθησαν επιτυχώς, (…). Η υπεράσπιση της Κρήτης, καίτοι ανεπιτυχής, εξησφάλισε επίσης στον στρ/γό Ουέϊβελ τις συνθήκες εκείνες που ήσαν απαραίτητες διά την τελμάτωση της επιθέσεως του στρ/γού Ρόμελ κατά της Αιγύπτου ασφαλώς δε ο Χίτλερ, με αντάλλαγμα το Ιράκ, δεν θα

107 Klaus-Michael Mallmann και Martin Cüppers, Elimination of the Jewish National Home in Palestine: The Einsatzhkommando of the Panzer Army in Africa, 1942, σελ. 29.
108 Klaus-Michael Mallmann και Martin Cüppers, Elimination of the Jewish National Home in Palestine: The Einsatzhkommando of the Panzer Army in Africa, 1942, σελ. 25.
109 Νέϊβιντ Ίρβινγκ, Ο Πόλεμος του Χίτλερ, τόμ. Α΄, σελ. 51.
110 Σπυρίδων Λιναρδάτος, Ο Πόλεμος του 1940-1941 και η Μάχη της Κρήτης, Αθήναι, 1977, σελ. 576.
111 Βάσος Μαθιόπουλος, Η συμμετοχή της Ελλάδος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τόμ. Α΄, σελ. 312.
112 Strategicus, From Tobruc to Smolesk, εκδ. Faber & Faber Ltd, Λονδίνο, 1941, σελ. 119-120.

 

 

εγκατέλειπε τον Ρασίντ Αλί, ως και τον Ρόμελ και την ευκαιρία να καταλάβει την Διώρυγα του Σουέζ, εάν δεν είχε καθυστερήσει συνεπεία της επιχειρήσεως στην Ελλάδα και την Κρήτη».

 

Άλλην επιχείρηση με ορμητήριο την Ελλάδα και πρόδηλο στόχο να πληγούν οι Εβραίοι της περιοχής της Παλαιστίνης είναι και η Επιχείρηση Άτλας, εξαπολυθείσα την 05.10.1944. Συγκεκριμένα, η επιχείρηση, συντονισθείσα τη συνδρομή του al-Husseini, φέρεται να είχε ως αρχικό σκοπό την οργάνωση νέων ταραχών δια της εξεγέρσεων των ενταύθα Αράβων κατά των Βρετανών. Άλλος σκοπός αυτής ήταν η εγκαθίδρυση βάσεως συλλογής πληροφοριών προς αποστολή αυτών στο Βερολίνο, έως και η στρατολόγηση και ο εξοπλισμός Παλαιστινίων κατά τούτων των Βρετανών. Τέλος, υπάρχει και η εκδοχή, ότι είχε στόχο την δηλητηρίαση των πηγών πόσιμου νερού των κατοίκων του Τελ Αβίβ. Συνίστατο σε μίαν ειδική ομάδα κομάντο αποτελουμένη εκ 3 Γερμανών και 2 Παλαιστινίων, οι Abdul Latif και Hassan Salama (γνωστό και ως Abu Ali),113 και οι δύο στενοί συνεργάτες του al-Husseini. Οι 5 πράκτορες, αφού έλαβαν οδηγίες απ’ευθείας από του al-Husseini, απεχώρησαν εξ Αθηνών με αερσοκάφος και έπεσαν με αλεξίπτωτα τα μεσάνυχτα της ιδίας στην Παλαιστίνη. H επιχείρηση απέτυχε, αφού εντός 10 ημέρων και οι 5 πράκτορες συνελήφθησαν.114

 

Στην σύμπνοια μεταξύ ναζιστικής ιδεολογίας και αραβικού εθνικισμού/ακραίου μαχητικού Ισλάμ προστίθεται και το έργο του Sayyid Qutb, Αιγυπτίου πολιτικού θεωρητικού και ηγετικού στελέχους της Μ.Α., υπό το τίτλο «Ο αγών μας κατά των Εβραίων», εκδοθέν μεταπολεμικώς (“Our Struggle with the Jews”, 1950), στο οποίον διατυπούνται τα εξής καταπληκτικά:115

«Και οι Εβραίοι εσυνέχισαν να πράττουν τα φαύλα/τις διαβολεμένες τους πράξεις (“evil-doing”), οπότε ο Αλλάχ έδωσε στους Μουσουλμάνους την δύναμη να τούς εξουσιάζουν. Οπότε οι Μουσουλμάνοι τους εξεδίωξαν απ’όλην την Αραβική Χερσόνησο  Όμως, οι Εβραίοι εσυνέχισαν μολαταύτα να πράττουν τα φαύλα/τις

διαβολεμένες τους πράξεις και τούτου ένεκα ο Αλλάχ έστειλε επί πλέον υπηρέτες του, μέχρις της συγχρόνου εποχής. Οπότε, ο Αλλάχ έστειλε τον Χίτλερ να κυριαρχήσει επ’αυτών. Και δια μίαν εισέτι φορά, οι Εβραίοι επανέλαβαν τις φαύλες/διαβολεμένες τους πράξεις, δια της ιδρύσεως του “Ισραήλ”, όπερ έκαμνε τους Άραβες, άλλοτε κυρίους της Γης, να γευθούν πίκρες και θλίψη. (…)».

Κατά τον καθηγητή Herf, το εν λόγω σύγγραμμα είναι εφάμιλλο των καταστατικών της Χαμάς,116 υπό την έννοια, ότι διακρίνεται μεν σ’αυτό ένα μαχητικό, ακραίο Ισλάμ, πλην όμως, εντοπίζονται σε αυτό και αποσπάσματα που καμία σχέση δεν έχουν με το

 

113 O υιός του Abu Ali, ονόματι Ali Hassan Salameh, γνωστός και ως Μαύρος Πρίγκιψ, υπήρξε ο αρχηγός της ομάδος Μαύρος Σεπτέμβρης, υπευθύνου δια την σφαγή των Ισραηλιτών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, το 1972, εκτελεσθείς υπό της Μοσάντ -επιχείρηση Οργή Θεού (Wrath of God)-, το 1979. Πηγές: (α) Operation Atlas casts light on Nazi attempts to squelch the Jewish State, Tablet Magazine και (β) Munich massacre, Wikipedia.
114 Πηγές: (α) Operation Atlas, Wikipedia και (β) Operation Atlas casts light on Nazi attempts to squelch the Jewish State, Tablet Magazine.
115 82. Sayid Qutb, Our Struggle with the Jews, translated by Ronald Nettler in Ronald L. Nettler, Past Trials and Present Tribulations: A Muslim Fundamentalist’s View of the Jews (Oxford: Vidal Sasson International Center for the Study of Antisemitism, Hebrew University of Jerusalem and Pergamen Press, 1987), σελ. 86-87. Βλ. Jeffrey Herf, Nazi Germany and the Arab and Muslim World, Historical Society, Baltimore, 06.06.2008, σελ. 32.
116 Panos A. Zolotas, Gaza: A problem cannot be part of the solution, Eastmednews.org, 06.08.2024.

 

 

Ισλάμ. Τα αποσπάσματα αυτά είναι το προϊόν μεταφράσεως ιδεών που ανήκουν στην Ευρώπη και διαδόσεως αυτών στην Μέση Ανατολή. Και σήμερα, ο ιεροκήρυξ της Μ.Α. Youssef Qaradawi, διαφυγών στο Κατάρ, διακήρυξε (30.01.2009), ότι η τότε ετυμηγορία κατά των Εβραίων υπήρξε θεία και πως εφ’όσον ο Αλλάχ το θελήσει, αυτή θα επαναληφθεί δια χειρός των «Πιστών».

 

Ο καθηγητής Herf προσθέτει ένα ακόμη σημαίνον γεγονός: Περί τα τέλη Ιουνίου του 1936, αναφορές ανεφύησαν στην Αίγυπτο, ότι οι ρατσιστικοί Νόμοι της Νυρεμβέργης (15.09.1935) περιελάμβαναν μεταξύ των μη-Αρίων και τους ιδίους του Αιγυπτίους. Κατόπιν τούτου, ο πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της Αιγύπτου ενημέρωσε τους αρμόδιους Γερμανούς αξιωματούχους, ότι υπό τις συνθήκες αυτές η Αίγυπτος δεν θα μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες (1-16.08.1936). Δεν είναι μόνον, ότι η ανωτέρω είδηση υποβίβαζε τους Αιγυπτίους φυλετικώς έναντι των Γερμανών, αλλά εξομοίωνε τούτους και μετά των Εβραίων. Την 01.07.1936, εγένετο στο Βερολίνο σύσκεψη, στην οποία διευκρινίσθηκε, ότι οι Νόμοι της Νυρεμβέργης αφορούσαν μόνον τις σχέσεις Εβραίων και Γερμανών. Κατόπιν τούτων, το θέμα καλύφθηκε και η Αίγυπτος επανήλθε.117

 

Τουρκία

Διαρκούντος του Αραβοϊσραηλινού Πολέμου και δη την 22.09.1948, σχηματίσθηκε Παλαιστινιακή Κυβέρνηση υπό την προεδρία του al-Husseini δια την διοίκηση της Λωρίδος της Γάζας, έως τότε υπό τον έλεγχο της Αιγύπτου. Ως πρωθυπουργός διορίσθηκε ο αλβανικής καταγωγής Ahmad Hilmi Pasha. Ως γνωστόν, οι Αλβανοί και ιδία οι Τσάμηδες υπήρξαν και αυτοί μεταξύ των συνεργατών των Γερμανών στην κατοχική Ελλάδα, ώς δε προελέχθη, η Αραβική Λεγεώνα συμμετείχε σε κοινές δράσεις κατά Ζέρβα στην Ηπειρο κατά την φάση υποχώρησης των Γερμανικών δυνάμεων.118 Στο δε Κόσοβο είχε συγκροτηθεί η 21η Ορεινή Μεραρχία των

 

117 Jeffrey Herf, Nazi Germany and the Arab and Muslim World, Historical Society, Baltimore, 06.06.2008, σελ. 8 και Nazi Propaganda for the Arab World, Wilson Center, σημείο 19:44.
118 Cham Albanian collaboration with the Axis. Πλέον συγκεκριμένα, οι Τσάμηδες -Αλβανοί μουσουλμάνοι κατοικούντες στην βορειοδυτική Ελλάδα- διέπραξαν ειδεχθή εγκλήματα κατά αμάχων στην Παραμυθία Θεσπρωτίας (Ήπειρος), επί ανταλλάγματι μίαν Μεγαλυτέρα Αλβανία. Την 19- 29.09.1943, η 1η Γερμανική Ορεινή Μεραρχία και η Μουσουλμανική Τσαμική Πολιτοφυλακή εφόνευσαν 210 Έλληνες χωρικούς και κατέστρεψαν 19 δήμους ταύτης της Παραμυθιάς. Οι εν λόγω πράξεις κατεδικάσθησαν μεν υπό συμμαχικών Δικαστηρίων άμα τη λήξει του Β΄Π.Π., ωστόσο, οι κατηγορούμενοι κατέφυγαν (και αυτοί) στην Αλβανία. Μάλιστα, εξέχοντες Αλβανοί Τσάμηδες διετήρησαν μεταπολεμικώς επαφή μετά αξιωματούχων Ναζί: O μεν Niri Dino εδραπέτευσε στην Γερμανία, όπου ήνοιξε επιχείρηση στο Μόναχο, διατηρών σχέσεις μετά του αντισυνταγματάρχου Josef Remold, ο δε Rexhep Dino στην Τουρκία. Το Ειδικό Δικαστήριο κατά Δωσιλόγων Ιωαννίνων, δυνάμει της υπ’αρ. 344/23.05.1945 αποφάσεώς του, κατεδίκασε ερήμην 1.930 εις θάνατον συνολικώς Τσάμηδες, την δε επομένη 179. Αργότερα, συνεστήθη υπό του ελληνικού Υπουργείου Δικαιοσύνης το Ελληνικό Εθνικό Γραφείο Εγκλημάτων Πολέμου (Α.Ν. 384/08.06.1945), το οποίον, εν έτει 1948, διεξήγε έρευνες περί εγκλημάτων διαπραχθέντων επίσης υπό Αλβανών (άλλων κατοχικών δυνάμεων μη εξαιρουμένων), διατάσσον την σύλληψη περαιτέρω κατηγορουμένων, οι οποίοι και στην περίπτωση αυτή είχαν δραπετεύσει στην αλλοδαπή. Τέλος, του θέματος φέρεται να επελήφθησαν και οι Η.Π.Α., στα πλαίσια των μεταγενεστέρων Δικών της Νυρεμβέργης (1946-1949), ήτοι κατόπιν εκείνων που εδίκασαν τους πρώτους εγκληματίες Ναζί (1945-1946) και δη διώξεων που ασκήθησαν κατά Γερμανών αξιωματικών (The United States of America v. Wilhelm List, et al.), δι’εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητος, περιλαμβανομένων μαζικών φόνων αμάχων, λεηλασιών και καταστροφή χωρίων, στην Ελλάδα, αλλά και την Αλβανία και την Γιουγκοσλαβία, Πηγές: (α) 23 Μαΐου 1945: Tο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Ιωαννίνων, καταδικάζει ερήμην σε θάνατο 1930 Τσάμηδες, EpirusGate, (β) Office national hellénique des criminels de guerre, Les atrocités des quatre envahisseurs de la Grèce – Allemands, Italiens, Bulgares, Albanais, Αθήναι, 1946, (γ) Hermann Frank Meyer, Bloodstained Edelweiss, The 1st Mountain-Division in the Second World War, γερμανιστί Blutiges Edelweiß. Die 1. Gebirgs-Division im Zweiten Weltkrieg, εκδ. Ch. Links, Βερολίνο, 2007 και (δ) Paramythia executions, Wikipedia.

 

 

Waffen S.S. SKANDERBEG, προς ανάπτυξη δράσεως στην Βόρειο Αλβανία και στην μεθόριο μετά του Μαυροβουνίου, αποτελουμένη πρωτίστως εκ ταγμάτων εξ Αλβανών, αλλά και μελών της 13ης Ορεινής Μεραρχίας των Waffen S.S. HANDSCHAR (από την χατζάρα μετά της οποίας οπλοφορούσαν οι Οθωμανοί αστυνομικοί), ομοίως αποτελουμένης κατά πλειονότητα εκ Βοσνίων, σε αμφότερες τις περιπτώσεις Μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, ο δε Η. Himmler εθεώρει τούτους ικανότατους μαχητές.119 Στο υπουργικό συμβούλιο, ο al-Husseini εδιόρισε και συγγενείς του. Κατόπιν εναντιώσεως του Ιορδανού βασιλέως Abdullah I bin Al-Hussein, αποπειρωμένου προσέγγιση μετά του Ισραήλ, υποστηριζομένου υπό της Μεγ. Βρετανίας και των Η.Π.Α., επικαλούμενες τον ρόλο του al-Husseini διαρκούντος του Β΄Π.Π., η Παλαιστινιακή Κυβέρνηση, τέλη Οκτωβρίου του 1948, εξορίσθηκε στην Αίγυπτο, ομού μετά του al-Husseini, τον δε Δεκέμβριο του 1948, ο βασιλεύς Abdullah αφαίρεσε από τον Amin al-Husseini και τον τίτλο του Μουφτή της Ιερουσαλήμ. H Παλαιστινιακή Κυβέρνηση κατaλύθηke από τον Αιγυπτίο προέδρο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, το 1959. Ενδιαμέσως, ο al-Husseini κατηγορείτο από τους Ισραηλινούς και για ενθάρρυνση επιθέσεων κατά του Ισραήλ δια μέσου, τόσον της Ιορδανίας, όσο και της  Αιγύπτου. Ο al- Husseini πέθανε εξόριστος στην Βηρυτό, την 04.07.1974.

 

H Τουρκία διαρκούντος του Β΄Π.Π. έπαιζε τον ρόλο τάχα ουδετέρας, αφού, ως ομολογεί ο ίδιος ο υπουργός περί Εξοπλιστικών του Χίτλερ Άλμπερτ Σπερ στ’απομνημονεύματά του, άνευ του τουρκικού Χρωμίου (ή Χρωμίτου), η γερμανική πολεμική μηχανή δεν θα μπορούσε ν’ανταπεξέλθει επί μακρόν στις επεκτατικές προσδοκίες του Führer.120 Πέραν τούτων, Τούρκοι ανώτατοι αξιωματικοί επεσκέπτοντο γερμανικές εγκαταστάσεις, εντός και εκτός Γερμανίας, επ’ελπίδι κυριαρχήσεως παγκοσμίως της Γερμανίας και αναβιώσεως της παλαιάς γερμανοτουρκικής συμμαχίας επί Α΄Π.Π., αιτούντες, υπό μορφή, είτε κατοχής, είτε διοικήσεως, εδάφη και νήσους της Ελλάδος, όπως η Θεσσαλονίκη, τα Δωδεκάνησα κ.α.121 Συγκεκριμένα, ο Τούρκος στρατηγός ε.α. Χουσεΐν Ερκιλέτ προέβη σε επαφές με Γερμανούς αξιωματικούς, εν’όψει συγκροτήσεως τουρκικών τμημάτων Στρατού, όπως στην Ουκρανία, όπου,  με την συνοδεία και του Τούρκου στρατηγού Αλί Ερντέν, συνάντησε τον Γερμανό στρατάρχη Gerd von Rundstedt, εν’όψει του ανωτέρω σκοπού και δη της δημιουργίας ενός απέραντου «τουρκικού» κράτους, από την Μογγολία, έως την Αδριατική, κατόπιν, δε, μετέβη στην Γερμανία, όπου συνάντησε τον Χίτλερ. Υπενθυμίζεται επίσης, ότι ο ανωτέρω Παλαιστίνιος εθνικιστής και Μουσουλμάνος ηγέτης al-Husseini επολέμησε διαρκούντος του Α΄Π.Π. στον οθωμανικό Στρατό.122

119 Motadel, David, Islam and Nazi Germany’s war, εκδ. Cambridge, Harvard University, 2014, σελ. 232.
120 Speer, Albert: Inside the Third Reich – Memoirs, σελ. 378.
121 Παναγιώτης Α. Ζολώτας, Η ελληνική αντίσταση 1940-1941 και η στάση της «φίλης» και «ουδετέρας» Τουρκίας, Ελεύθερη Ώρα, 22-24.01.2018.

 

Σήμερα, παρατηρείται η διατήρηση του αυτού τόξου, της Τουρκίας αποτελούσης έδαφος υποδοχής και βοηθείας ηγετών και μαχητών της δρώσας εν Παλαιστίνη και εκτελέσασας στο Ισραήλ τις από 7 Οκτωβρίου (2023) φρικαλεότητες της Χαμάς.

 

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα μετά την αποδιοργάνωσή της κατόπιν της φιλοΝαζιστικής της θέσης στον ΒΠΠ και την θέση της εκτός νόμου στην Αίγυπτο το έτος 1959, αμέσως βρήκε στέγη υπό τον νέο επανιδρυτή της Ερμπακάν στην Κωνσταντινούπολη, όπου έχει την έδρα της, αποτελεί την «μακρά χείρα» των καθεστώτων της Αγκύρας για ενεργό ανάμειξη στα πολιτικά δρώμενα των χωρών που επηρεάζονται από τα κατάλοιπα των φιλοΝαζιστικών κομμάτων και κινημάτων σε Αίγυπτο, Ιορδανία, Λίβανο, Συρία, σημερινό Ισραήλ, αυτόνομες «Παλαιστινιακές» οντότητες, Σαουδική Αραβία, Ιρακ. Η «Χαμάς» αποτελεί μεταξύ  πολλών άλλων οργανώσεων θυγατρική οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων, αφού οι «Παλαιστίνιοι» ακόμα ομνύουν πίστη στον σφαγέα των Ελλήνων και ειδικά των ΕΛΑΣιτών ανταρτών, Amin al-Husseini.

 

Ο σημερινός Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ερντογάν, ακολουθώντας πιστά την πολιτική όλων των προκατόχων του, παρέχει διάφορες μορφές υποστήριξης στην Αδελφότητα, συμπεριλαμβανομένης της παροχής ασύλου σε καταζητούμενα μέλη της Αδελφότητας και του εξοπλισμού τους με στούντιο δορυφορικής τηλεόρασης και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Παρά το γεγονός ότι καταδικάστηκαν ερήμην από την αιγυπτιακή κυβέρνηση, ορισμένοι φυγάδες της Αδελφότητας έχουν επιτραπεί να συγκεντρωθούν ανοιχτά στην Τουρκία και να οργανωθούν ενάντια στην αιγυπτιακή κυβέρνηση, γεγονός που κάνει την Αίγυπτο του Προέδρου Σίσι να πνέει μένεα έναντι της Τουρκίας.

 

Προσθετέο, ότι ο al-Husseini συνέβαλε και στην ίδρυση, την 01.10.1944, της

«Ανατολικής Τουρκικής Μαχίμου Μονάδος SS» («Osttürkischer Waffen-Verband S.S.»), αρχικώς ονομασθείσας «Ανατολικό Μουσουλμανικό Σύνταγμα S.S.» («Ostmuselmanisches S.S.-Regiment»), περιλαμβάνουσας άνδρες κυρίως του Τουρκεστάν, αλλά και άλλων μουσουλμανικών περιοχών της Ε.Σ.Σ.Δ., εχούσης την δύναμη Συντάγματος, κατόπιν, δε, Ταξιαρχίας.123

Από της από ετών (1970) στηρίξεως της Μ.Α. υπό του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν,124 καίτοι χαρακτηρισθείσας ως τρομοκρατικής οργανώσεως υπό των Μπαχρέιν, Αιγύπτου, Συρίας, Σαουδικής Αραβίας και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων,125 έως και της παροχής υπό του ιδίου του Τούρκου ηγέτου βοηθείας στην Χαμάς, θεωρουμένη ως τρομοκρατική οργάνωση υπό των Ε.Ε., Η.Π.Α., Ην. Βασιλείου, Καναδά, Ισραήλ, Αυστραλίας, Αργεντινής κ.α.,126 τo Τουρκο- Παλαιστινιακό τόξο επηρεάζει, έως και καθορίζει και σήμερα τις εξελίξεις, κατόπιν και δηλώσεωN του προέδρου Ερντογάν συγκρίνων την 7η Οκτωβρίου (2023) μετά της Καταστροφής της Σμύρνης, την 31-04.09.1922.127 Και ενώ συμβαίνουν τ’ανωτέρω, η ψοφοδεής και εθελοτυφλούσα στάση των Η.Π.Α. και της Ελλάδος εξαργυρούται δια περαιτέρω λακτισμάτων και ραπισμάτων, ως αμφότερες να τελούν όμηροι της Χαμάς και της Τουρκίας αντιστοίχως,128 ενώ αμφότερες, εκ της αθρόας λαθρομεταναστεύσεως που μαστίζει και τις δύο, στην οποίαν παρεισφρύουν έως και τρομοκρατικά στοιχεία εκ της Μέσης Ανατολής, καθιστούν εαυτούς και τους πολίτες αυτών στόχους, ο μη γένοιτο, τέτοιων τρομοκρατικών κτυπημάτων.129

122 Μάλιστα, κατά πηγές, υπηρετούσε στην 47η Μεραρχία, που έδρα στην Σμύρνη, μετέχων οικειοθελώς και στην Γενοκτονία κατά των Αρμενίων (1915-17), διαρκούσης της οποίας εσφάγησαν περί το 1,5 εκατ. Αρμένιοι. To 1917, επιστρέφων στην Παλαιστίνη, μεταφέρει την εμπειρία του περί εφαρμογής γενοκτονικών μεθόδων και το όραμά του να ηγηθεί μίας παν-ισλαμικής αυτοκρατορίας απαλλαγμένης από Εβραίους και Χριστιανούς. Και τον Απρίλιο του 1920, στην Ιερουσαλήμ, (συν)οργανώνει ταραχές κατά του εντοπίου πληθυσμού, διεγείρων και ενσπείρων το μίσος και την διχόνοια μεταξύ Εβραίων και Μουσουλμάνων, προσφεύγων και σε πράξεις τρομοκρατίας κατά τοπικών αρχόντων Μουσουλμάνων καταγγελλόντων αυτόν ως ταραχοποιό στοιχείο. Αποτέλεσμα: 5 Εβραίοι θανατοθόντες και 234 τραυματισθέντες. Ο al-Husseini διέφυγε στην Συρία, ενώ κατεδικάσθη υπό των βρετανικών Αρχών in absentia σε 10ετή κάθειρξη. Κατόπιν 4 αιώνων οθωμανικής κυριαρχίας, η Παλαιστίνη τελούσε τότε υπό βρετανική διοίκηση, κατ’απόφαση της ΚτΕ. Και παρά την αντίθετη ψήφο του τοπικού πληθυσμού, του al-Husseini ερχομένου 4ου στην ψηφοφορία, οι Βρετανοί διορίζουν τούτον «Μέγα Μουφτή της Ιερουσαλήμ». Η υποψηφιότης του απερρίφθη υπό της μουσουλμανικής κοινότητος, εκ του ότι δεν διέθετε επαρκή παιδία σε ό,τι αφορά το Ισλάμ: Ούτε Σεΐχης ήταν (αναγνωρισμένος θρησκευτικό ηγέτης), μηδέ Αλίμ (επιστήμων μελετών το Ισλάμ). Ωστόσο, παρ’όλην και την υπ’αυτού μετερχόμενη κτηνωδία, καταγγελθείσα υπό της τοπικής μουσουλμανικής ηγεσίας, καθίσταται ο πλέον ισχυρός Άραψ. Απογοητευθείς εκ της καταλύσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, φανατίζεται υπέρ της αποκαταστάσεως της παλαιάς Ισλαμικής Αυτοκρατορίας, ορκιζόμενος, προκειμένου περί της δημιουργίας αυτής, να πολεμήσει κάθε Μουσουλμάνο κοσμικό. Το 1921, ξεσπούν άλλες ταραχές υπό Αράβων, στοιχίσασες την ζωή σε άλλους 47 Εβραίους. Τα έτη 1922-1937, αναλαμβάνει την ηγεσία του υπό ίδρυση Ανωτάτου Μουσουλμανικού Συμβουλίου. Ενδιαμέσως, το 1928, γίνεται κεντρικό μέλος και εμπνευστής της νεοσυσταθείσας Μουσουλμανικής Αδελφότητος, μήτηρ -ως αναφέρεται εκτενέστερα ακολούθως- της σημερινής Χαμάς κ.α. Το 1929, πάλιν, οργανώνει περαιτέρω ταραχές στην Παλαιστίνη, διασπείρων ψεύδη εις εξώθησιν των Μουσουλμάνων κατά των Εβραίων, κατά την διάρκεια των οποίων ευρήκαν τον θάνατο άλλοι 200 Εβραίοι.. Σκοπός δεν ήταν πλέον η αποτροπή του αυξανόμενου σιωνιστικού ρεύματος που μετηνάστευε στα πάτρια εδάφη, αλλά και η εξαφάνιση ταύτης της εβραϊκής ζωής στην Παλαιστίνη. Το 1931 ιδρύει το Παγκόσμιο Ισλαμικό Κογκρέσο. Πηγές: (α) Amin al-Husseini: From The Armenian Genocide to the Hijacking of the Muslim World, Narkive.com, (β) Amin Al Husseini: The Palestinian Connection to Nazi Germany, Mysterybabylon-watch.blogspot.com και (γ) Jeffrey Herf, Nazi Germany and the Arab and Muslim World, Historical Society, Baltimore, 06.06.2008, σελ. 20-22. 123 Τούρκοι και Άραβες τζιχαντιστές του Χίτλερ… Ειδικότητα οι σφαγές, History-point.gr και Άραβες και μουσουλμάνοι στο πλευρό του Χίτλερ – Η δράση τους στην Ελλάδα, Slpress.gr.
124 Βλ. και Michael Rubin, Israel Should Openly Support the P.K.K., American Enterprise Institute.
125 Οι Ρεπουμπλικάνοι των Η.Π.Α. ζητούν επίσης η Μ.Α. να κηρυχθεί τρομοκρατική οργάνωση. Κατόπιν περιεκτικής ανασκοπήσεως στην ίδρυση αυτής και την μέχρις σήμερον δράση της, ο Ελληνο- Αμερικανός δικηγόρος και πρόεδρος του παραρτήματος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στην Ελλάδα, Ιωνάθαν Κωνσταντίνου, προσκληθείς σε εκπομπή του Έλληνος δημοσιογράφου Αθανασίου Χούπη, στην εκπομπή «Φωνή της Ελλάδος» (Ε.Ρ.Τ.), ομίλησε περί των προεκτάσεων της Μ.Α. σήμερα, στις οποίες συγκαταλέγεται μεταξύ άλλων και η Χαμάς ως θυγατρικής αυτής, επισημαίνων, ότι η κήρυξη εκτός νόμου της Μ.Α. θα σημάνει δριμείες αλλαγές στο τοπίο, δοθέντος πως ο Κατάρ θα πάψει την χρηματοδότηση αυτής, όπερ θα απομονώσει την Τουρκία, χάρις στην οποίαν η Μ.Α. έλαβε την σημερινή της πνοή (Κωνσταντινούπολη, 1956), παρέχουσα συν τω χρόνω προστασία στην Χαμάς. Jonathan Κωνσταντίνου, Συνέντευξη στον Θανάση Χούπη 26 Ιουνίου ε.ε., σημείο 35:00 επ.
126 H Τουρκία καταφύγιο της Χαμάς, Slpress.gr.
127 The symbolism of Hamas leaders’ visit to Ankara, The Jerusalem Post.
128 Τζό Μπάιντεν: Ο πραγματικός όμηρος της Χαμάς, I Love Patrida και Λαλίστατοι για την Χαμάς, ούτε κουβέντα για την διμερή διαπραγμάτευση…, Slpress.gr.
129 Ο Mark Zell, πρόεδρος των Ρεπουμπλικάνων στο Ισραήλ, με τις προβλέψεις για τα επόμενα χτυπήματα
Ιράν και Τουρκίας. Μήπως έρχεται και η σειρά της Ελλάδας;, I Love Patrida.
130 Nazi Propaganda for the Arab World, Wilson Center, op. cit., point 1:04:45.

 

Συμπέρασμα

To συμπέρασμά μας διατυπώνεται με δύο τρόπους: Επιγραμματικά, αφ’ενός και αφ’ετέρου, με συνοπτική και περιγραφική εξήγηση όλων όσων αναφέρονται στην παραπάνω μελέτη. Συνάγεται ότι:

 

1.     Η Ελλάδα διαρκούντος του Β΄.Π.Π. υπήρξε (α) άντρο εκπαιδεύσεως Αράβων μουσουλμάνων, που προσχώρησαν εθελοντικά στις τάξεις της Βέρμαχτ δια τους σκοπούς του 3ου Ράιχ, αφ’ενός και αφ’ετέρου του Παναραβισμού και του ακραίου Ισλάμ, (β) παραλλήλως, δε, η δε Ελλάδα κατέστηκε εφαλτήριο προπαγάνδας υπέρ των ανωτέρω, με μετάδοση ραδιοφωνικών εκπομπών και εκδόσεως φυλλαδίων υπέρ αυτών ανά την Μέση Ανατολή, (γ) ενώ στρατιωτικά ήταν το ορμητήριο επίλεκτων στρατιωτικών αποστολών προς παν μέτωπο πολέμου όπου χρειαζόταν αντιστοίχη βοήθεια η Βέρμαχτ, συμπεριλαμβανομένης της εφαρμογής Τελικής Λύσεως των Εβραίων και στην Μέση Ανατολή.

2.     Υπήρξε πλήρης σύμπνοια και σύμπλευση απόψεων περί Εβραϊσμού και Σιωνισμού μεταξύ 3ου Ράιχ, αφ’ενός και αφ’ετέρου, Παναραβισμού και ακραίου Ισλάμ, για την εξάλειψη, εν κατακλείδι, τόσο της εβραϊκής φυλής στην Ευρώπη και την Μέση Ανατολή, όσο κατ’επέκταση και των προοπτικών εδραιώσεως εβραϊκού κράτους σ’αυτήν ταύτην την Μέση Ανατολή. Οι δε ανωτέρω συνέργειες δεν εξαλείφθηκαν, παρά τουναντίον, κληροδότησαν ένα πρωτοφανές κράμα ιδεολογιών σε εκδίωξη και εξαφάνισιν του Εβραϊσμού και του Σιωνισμού, αποτελούν έδαφος για την αναβίωση αυτών μεταπολεμικώς και δη σήμερα, στην Μέση Ανατολή. Υπό το αυτό πρίσμα, ορθώς επισημαίνει

(α) ο καθηγητή Herf, λέγων, ότι «η διάνοια και το πνεύμα των ακραίων παραδόσεων της Ευρώπης [τότε] συνηντήθησαν μετ’εκείνων των εξτρεμιστικών, ακραίων παραδόσεων του μαχητικού Ισλάμ» και πως

«τα σημερινά μας διλήμματα μετά της Χεζμπολάχ, της Χαμάς, του Ιράν κάπως συσχετίζονται μετά του Διεθνισμού, της Πολιτισμικής Υβριδικότητος, της Παγκοσμιοποιήσεως και της Πολιτιστικής Διαδόσεως επί Β΄Π.Π.»,130

(β) και ο πρωθυπουργός Netanyahu ειπών, ότι «δυστυχώς, ο al-Husseini αποτελεί μέχρις σήμερον πρόσωπο που λατρεύεται υπό των Παλαιστινίων. Εμφανίζεται σε βιβλία, διδάσκοντα πως είναι εκ των προπατόρων του έθνους, η δε υποκίνηση που ξεκίνησε τότε υπό του ιδίου, περί προτροπής στον φόνο Εβραίων, συνεχίζεται μέχρις σήμερον. Όχι υπό το ίδιο σχήμα, αλλά διαφορετικό. Αυτή δε είναι και η ρίζα του προβλήματος. Δια να παύσουν οι φόνοι, είναι αναγκαία και η παύση τοιαύτης υποκινήσεως. Είναι σημαντικό να έχομε αντίληψη των ιστορικών γεγονότων και να μην τα παραγνωρίζομε, αυτό, δε, ισχύει, τόσον δια το παρελθόν, όσον και δια το παρόν».131

Προς απόδειξη της εύστοχης παρατήρησης του Ισραηλινού ηγέτη, την 10.05.2021, ημέρα της εξαπολύσεως 150 ρουκετών υπό της Χαμάς κατά του Ισραήλ, όπερ οδήγησε στην ανταλλαγή πυρών των 11 ημερών, συμπληρώνονταν 100 έτη από την ανακήρυξη του al- Husseini ως Μέγα Μουφτή της Ιερουσαλήμ (08.05.1921).  Σίγουρα αυτό δεν ήταν τυχαία σύμπτωση.

Οι ανωτέρω απόψεις και γεγονότα δικαιώνουν την προφητική συμβουλή Άραβα επιχειρηματία σε Βρετανό υπουργό Αποικιών το 1939, όπως την κατέγραψε μεταπολεμικώς ο Αμερικανός ανταποκριτής και πρώην αξιωματικός του Ναυτικού (ή της Αεροπορίας), κατόπιν επιστροφής από την Μέση Ανατολή, όπου έλαβε συνέντευξη του al-Husseini:132 «Του προέτεινα, ότι εφ’όσον η Βρετανία επεθύμει την επίλυση πάντων των προβλημάτων της στην Μέση Ανατολή, αυτό που της χρειάζεται, είναι όπως αποκαταστήσει πάραυτα τον Μουφτή στην Παλαιστίνη. Θα τον ξεπάστρευαν αμέσως. Σήμερα, τέτοιο σενάριο κείται μακράν. Ο Μουφτής έχει πλέον καλλιεργήσει [ή επαναφέρει] τον εξτρεμισμό στην Μέση Ανατολή, οι μετριοπαθείς δεν μπορούν παρά να τον ακολουθήσουν. Είναι εις θέσιν να γίνει εθνικός ήρως. Κατά την γνώμη μου, είναι ο επόμενος Führer του Ισλάμ».

 

Ο al-Husseini δεν κατέστη Führer του Ισλάμ, όμως, το φάντασμά του συνεχίζει να πλανάται και να εμπνέει!

 

Και δια να μη νομισθεί πως μονολογούμε, αναφερόμεθα και στον Γερμανο-Αιγύπτιο κριτικό συγγραφέα του Ισλάμ, γυιό Μουσουλμάνου Σουνίτη Ιμάμη, πού σπούδασε αρχικά στο Κάιρο Ιαπωνικά, Αγγλικά και Γαλλικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Augsburg Βαυαρίας, Γερμανία. Δίδαξε στις πόλεις Erfurt και Braunschweig της Γερμανίας, κατόπιν στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το διδακτορικό του τιτλοφορείται «Η εικών των Εβραίων στα αιγυπτιακά κείμενα».133 Φοιτητής ων, υπήρξε μέλος της Μ.Α., ωστόσο βιώματα μετ’αυτής κατέστησαν τούτον σκεπτικό και έτσι αποχώρησε από το κίνημα αυτό. Εργάσθηκε επίσης στην U.N.E.S.C.O. Είναι μέλος της Γερμανικής Ισλαμικής Διασκέψεως και θεωρείται ευρέως από τους σημαντικότερους διανοουμένους του γερμανόφωνου χώρου και κυρίως ο επιφανέστερος ειδικός σε ό,τι αφορά το Ισλάμ. Ο λόγος του, λοιπόν, είναι ανεπίδεκτος αμφισβητήσεως για το θέμα, να, δε, τί αναφέρει σ’ένα από τα πολλά συγγράμματά του, με τον τίτλο «Ο Ισλαμικός Φασισμός»:134

·       Ότι από της ιδρύσεώς της, η Μ.Α. (1928) παρουσιάζει φασιστικά χαρακτηριστικά, κινούμενη, όπως κάθε φασιστικά κίνημα, στην οργή και το αίμα, μη έχουσα, ανά τα 86 έτη υπάρξεώς της, ουδέν ζήτημα αφορόν την Αίγυπτο ή άλλον ισλαμικό κράτος, μηδέ παρουσιάσει τυχόν σχέδιο προς τέτοια κατεύθυνση. Σύνθημά της: «Ο Προφήτης είναι ο ηγέτης μας, το Κοράνι το Σύνταγμα μας, η Τζιχάντ ο δρόμος μας, ο θάνατος χάριν του Αλλάχ ο υψηλότερος στόχος μας».

 

 

131 Netanyahu blames Jerusalem mufti for Holocaust, is accused of “absolving Hitler” for Holocaust, The Times of Israel.
132 Nussbaum, D. W., Hitler of of the Holy Land, ’48 Magazine: June, 1948, Τόμ. 2, No 6, σελ. 134, εις Oldmagazinearticles.com, σελ. 11.
133 Bild der Juden in ägyptischen Schulbüchern (“Image of the Jews in Egyptian textbooks”).
134 Χαμίντ Αμπντελσαμάντ, Ο Ισλαμικός Φασισμός – Μία αναλυτική προσέγγιση, εκδ. Καστανιώτη, 2000, σελ. 32 επ., 90 επ. και 136 επ.

 

 

Κατά τον Χ. Αμπντελσαμάντ, «Ανεξαρτήτως του του δήθεν ηπίου προσωπείου μετά του οποίου εμφανίζονται, και μόνον οι [ανωτέρω] τέσσερεις αυτές βασικές παράμετροι αποκαλύπτουν πως πρόκειται περί φασιστικής οργανώσεως. Και επειδή ισχύει το ότι “όποιος δεν είμαι μαζί μας, είναι εναντίον μας” δύναται κανείς να θεωρήσει, ότι η Μ.Α. είναι η μητρική οργάνωση της ισλαμική τρομοκρατίας [![. Η αλ-Κάιντα είναι δικό της δημιούργημα».

·       Ότι κατά την αυτήν συγκυρία και μετά το 1929, ο -al-Husseini, Μουφτής της Ιερουσαλήμ πλέον, υποδαυλίζει το αντισιωνιστικό μένος. Τότε, δε, στην Χεβρώνα (Νοτίως Δυτικής Όχθης, 30 χλμ. νοτίως της Ιερουσαλήμ), ο Εβραίοι σφαγιάζονται υπό των ντόπιων Μουσουλμάνων κατόπιν, δε, το 1936, ο al- Husseini συγκαλεί στην Ιερουσαλήμ ισλαμικό συνέδριο, θέτων δια πρώτη φορά το αίτημα περί «Παλαιστίνης χωρίς Εβραίους». Μέχρις ξεσπάσματος της Αραβικής Επαναστάσεως, το 1937, εγκατέλειψαν την πόλη και οι τελευταίου Εβραίοι.

·       Ότι, εν τω μεταξύ και στην πόλη Κωνσταντίνη της Αλγερίας, το 1934, αντισημιτική προπαγάνδα από Γάλλους αξιωματούχους που πρόσκεινταν στην ναζιστική Γερμανία, ανάβει το φυτίλι μουσουλμανικών εξεγέρσεων κατά των εκεί Εβραίων, με αποτέλεσμα και ξέσπασμα αιματηρού πογκρόμ κατά των τελευταίων (03-05-08.1934), με αποτέλεσμα τον θάνατο 25 Εβραίων και τον τραυματισμό 200 περίπου. Το 1939, υπό το καθεστώς Vichy, ο κοινωνικός και οικονομικός διωγμός των Εβραίων συνεχίσθηκε, έως ότου αφηρέθη στους ιδίους η γαλλική υπηκοότης δι’όλην την εποκράτεια της κυβερνήσεως Vichy. Το ανωτέρω πογκρόμ απετέλσε σημείο καμπής δια τους Εβραίους τη Αιγύπτου και της Ευρώπης.

·       Από του 1941 ο al-Husseini εξαπολύει την Τζιχάντ, τασσόμενος παρά το πλευρό του Χίτλερ, κατόπιν της πρώτης, την ίδια χρονιά, συνάντησης αμφοτέρων των ηγετών τούτων. ΤΟΤΕ ο al-Husseini μανθάνει, ότι 3 εκατ. Εβραίοι έχουν ήδη θανατωθεί και πως επίκειται Τελική Λύση! ΤΟΤΕ μόνον, ομιλών από ραδιοφώνου, έκαμνε μνεία περί Τελικής Λύσεως των Εβραίων ΚΑΙ στην Παλαιστίνη! Όχι μακράν του σημείου τούτου, ο ίδιος ο al-Husseini φέρεται δηλώσας το επίσης καταπληκτικό: «Εκείνους τους ξένους μετανάστες, τους σιωνιστές, θα τους φονεύσω μέχρις ενός. Την μοίρα αυτής της χώρας, θα την κρίνουν τα σπαθιά»! Έκτοτε (1941), η Μ.Α. επιδίδεται σε επιθέσεις κατά παντός Αιγυπτίου Εβραίου στο Κάιρο.

·       Ότι, εν έτι 1946, αφού η Μ.Α. (Αίγυπτος) προσέφερε καταφύγιο στον καταζητούμενο ως εγκληματία πολέμου al-Husseini, σε ομιλία του, το 1946, ο al-Banna, έκαμνε μνεία στον πρώτο δια των εξής καταπληκτικών, συμπληρωματικώς προς ήδη σχετικές επιδερμικές αναφορές μας:

«Ο Μουφτής αξίζει ένα ολόκληρο έθνος. Ο Μουφτής είναι η Παλαιστίνη και η Παλαιστίνη είναι ο Μουφτής. Ω Αμήν! Πόσο σπουδαίος, αλύγιστος, καταπληκτικός άνδρας είσαι. Η ήττα του Χίτλερ και του Μουσολίνι δεν σε πτόησε. Τί ήρως, τί εξαιρετικός άνδρας. Θέλομε να μάθομε τί θα πράξει η αραβική νεολαία, τί θα κάμνουν οι υπουργοί της κυβερνήσεως, οι πλούσιοι άνθρωποι και οι ηγεμόνες της Παλαιστίνης, της Συρίας του Ιράκ, της Τυνησίας, του Μαρόκου και της Τρίπολης, ώστε να φανούν αντάξιοι ενός ήρως, που με την βοήθεια του Χίτλερ και της Γερμανίας προεκάλεσε μίαν αυτοκρατορία ηγωνίσθη έναντι του σιωνισμού. Η Γερμανία και Χίτλερ δεν υφίστανται πλέον, αλλ’ο Amin al- Husseini θα συνεχίσουν τον αγώνα[!]»!

 

Και στο σημείο τούτο αναφέρεται, ότι αμφότεροι οι άνδρες εγνωρίζοντο ήδη από του 1927, όταν ο al-Husseini ενθουσιθάστηκε από το σχέδιο του al-Banna περί ιδρύσεως της Μ.Α.

 

·       Ότι δυνάμει του υπ’αρ. 181/27.11.1947 ψηφίσματος της Γ.Ε. του Ο.Η.Ε., περί διαιρέσεως της Παλαιστίνης σε ισραηλινό και αραβικό κράτος, οι μεν οι μεν Εβραίοι πανηγύριζαν, οι δε Άραβες ετοιμάζουν την εξαπόλυση νέας Τζιχάντ, εν συνεχεία της οποίας εξεδιώχθησαν οι Εβραίων και άλλων μουσουλμανικών χωρών (Αλγερία, Μαρόκο κ.ο.κ.), ενώ Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κατέστησαν πολίτες 2ας κατηγορίας σε άλλα αραβικά κράτη .Και η Τζιχάντ συνεχίζει εξαπολυόμενη: Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, κατόπιν νομοθέτημα (φετφά) τούτου περί ιδρύσεως νοτίως του Λιβάνου σιιτικών εθνοφρουρών κατά το πρότυο της Επαναστατικής Φρουράς του Ιράν, επέτρεψε στην Χεζμπολάχ να παρέμβει στον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου. Έκτοτε έλαβαν χώρα οι πρώτες βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας κατά Συμμάχων (Βηρυτός, βάσεις Η.Π.Α. 23.20.1983˙ απολογισμός: 305 θάνατοι, ήτοι 241 Αμερικανοί πεζοναύτες, 58 Γάλλοι αλεξιπτωτιστές, 6 πολίτες). Η επίθεση αυτή επίσης απετέλεσε σημαίνουσα καμπή, ενεπνεύσασα τους Ισλαμιστές ανά τον κόσμο.

Λίγα χρόνια μετά, με την τεχνική και οικονομική υποστήριξη της πλέον στην Τουρκία μεταφερθείσης ηγεσίας της Μ.Α., έκανε την εμφάνισή της στα κατεχόμενα της Παλαιστίνης η Χαμάς, υιοθετήσασα, όχι μόνον τα ιδεολογήματα του Ναζισμού, αλλά και εκείνα, έως και τις δομές και τακτικές (επιθέσεις αυτοκτονίας) της Χεζμπολάχ.

Πάντα τ’ανωτέρω εις περίτρανη πλέον επιβεβαίωση των ανωτέρω.

 

Σήμερα, η Γερμανία έχει πληρώσει και πληρώνει δια τα εγκλήματά της, δοθέντος πως απαιτήσεις κατ’αυτής εκ του Α΄Π.Π. και Β΄Π.Π. συνεχίζουν διεκδικούμενες. Η Τουρκία, όμως, ουδέν έχει πράξει, παρά, τουναντίον, εκ της επισήμου συμπεριφοράς της, επικροτεί και επιβραβεύει το αιμοσταγές, εγκληματικό παρελθόν της, δηλώνοντας στην ουσία, ότι είναι εδώ για να το επαναλάβει. Τούτα, δε, ενώ, δια των άρθρων 144 και 230 της Συνθήκης των Σεβρών (10.08.1919), έχει ομολογήσει ταύτα.135

Όμως με την εθελόδουλη πολιτική πλείστων κυβερνήσεων της Ελλάδας, η Ελληνική κοινωνία έχει «ξεχάσει» τόσο τις σφαγές των Ελλήνων από τους Γερμανούς, αλλά και από τους Ισλαμοφασίστες κατακτητές της, αλλά έχει «ξεχάσει» και το μέγα και ενεργό ζήτημα των Γερμανικών οφειλών.

Ειδικότερα όμως, με την συνδρομή Γερμανικών επιρροών, έχει ξεχαστεί πλήρως η συμβολή των ισλαμοφασιστικών σφαγέων Ελλήνων επί Ελληνικού εδάφους κατά την περίοδο της Κατοχής, αποτελεί ένα θέμα σχεδόν «ταμπού» το οποίο το παρόν άρθρο έχει πρόθεση να ξανα-αναβιώσει, καθότι θεωρούμε εμείς οι συντάκτες του παρόντος ότι είναι απολύτως απαράδεκτο η Ελληνική Κοινωνία να συντάσσεται πολιτικά με τους τέως σφαγείς της, οι οποίοι μάλιστα στην σημερινή τους μορφή (Χαμάς) αποτελούν βραχίονα άσκησης εξωτερικής πολιτικής κράτους (Τουρκία) με την οποία η Ελλάδα έχει τεράστια προβλήματα.

Μπορεί από την εσφαλμένη ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, η Συνθήκη των Σεβρών να επεσκιάσθηκε από την Συνθήκη της Λωζάννης (24.07.1924), όμως, η ομολογία της επί 10ετίες 135 Συνθήκη Σεβρών (10.08.1919):

·       Κατ’άρθρο 144 της από 10.08.1920 Συνθήκης των Σεβρών, «η Οθωμανική Κυβέρνησς αναλαμβάνει την επίσημον υποχρέωσιν να διευκολύνη, εν τω μεγίστω δυνατώ μέτρω, την επάνοδον εις τας εστίας των τών μη τουρκικής φυλής Οθωμανών των εκδιωχθέντων βιαίως των εστιών των, είτε δι’απειλής σφαγών, είτε δια παντός άλλου εξαναγκαστικού μέσου, από της 1ης Ιανουαρίου 1914 (ν. ημ.), (…). Αναγνωρίζει, ότι αι κινηταί και ακίνηται περιουσίαι, αίτινες τυχόν θα επανευρεθώσι και αίτινες ανήκουσι κατά κυριότητα εις τους εν λόγω Οθωμανούς υπηκόους ή τας κοινότητας εις ας ανήκουσι οι υπήκοοι ούτοι, πρέπει να αποδοθώσιν ως τάχιστα, (…) [και] αποδοθώσιν ελεύθεραι παντός βάρους ή δουλείας (…)».

·       Κατ’αρθρον 230 -πλέον σημαντικό (!)- της Συνθήκης, «η Οθωμανική Κυβέρνησις υποχρεούται να παραδώση εις τας Συμμάχους Δυνάμεις τα παρ’αυτών εξαιτούμενα πρόσωπα ως υπεύθυνα

των σφαγών, αίτινες, διαρκούσης της καταστάσεως του πολέμου, διεπράχθησαν επί οιουδήποτε εδάφους αποτελούντος την 1ην Αυγούστου 1914 (ν. ημ.) μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αι Σύμμαχοι Δυνάμεις επιφυλάσσονται το δικαίωμα να ορίσωσι το δικαστήριον το οποίον θα δικάση τους εν λόγω κατηγορουμένους, η δε Οθωμανική Κυβέρνησις υποχρεούται να αναγνωρίση το δικαστήριον τούτο».

διαπραχθείσας Γενοκτονίας κατά των Ελλήνων δεν έχει αρθεί. Επί πλέον, η Τουρκία έδωσε νέα πνοή στην Μ.Α., αναστήσασα αυτήν μεταπολεμικά136, προσφέρουσα στέγη στην Χαμάς, παρακλάδι της Μ.Α. Δεν είναι εύκολο ν’απαντηθεί εάν «η κότα έκαμνε το αυγό ή το αυγό την κότα», αφού ο μεν Γερανός στρατηγός Von Sanders φέρεται ο υποδείξας στους Οθωμανούς την Γενοκτονία των Ελλήνων, ο δε Χίτλερ, εις δικαιολόγησιν των μελλόντων εγκλημάτων του, είπε: «Ποίος άλλως τε ομιλεί σήμερα περί της εξοντώσεως των Αρμενίων;»137 Βεβαίως, σφαγές Ελλήνων και Αρμενίων τελούντο υπό των Οθωμανών προ του Α΄Π.Π. Ο δε al-Husseini είναι γέννημα θρέμμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπηρετήσας αυτήν στην περιοχή της Σμύρνης, όχι μακράν του τόπου τελέσεως της Γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915-17, εμπνευσθείς τα μέγιστα εκ των μεθόδων εξοντώσεως τούτων. Τότε, μάλιστα, γνωρίστηκε μετά του

F. Grobba, μετέπειτα Γερμανού πρέσβεως στο Ιράκ και υπευθύνου στο γερμανικό ΥΠ.ΕΞ. περί της Μέσης Ανατολής, όπερ προδήλως δεν έχει σημασία σήμερα, αφού σημαίνουσα βαρύτητος στους συσχετισμούς τούτους καταδήλως φέρει έκτοτε η απειλούσα Ελλάς και Ισραήλ Τουρκία. Ο κίνδυνος είναι πάλιν προ των πυλών και η ορθή, χωρίς περιστολές και περιστροφές ανάγνωση των ταραχών στην Μεγάλη Βρετανία τον δείχνουν.138

 

136 Jonathan Κωνσταντίνου, Συνέντευξη στον Θανάση Χούπη 26 Ιουνίου ε.ε., σημείο 35:00 επ.
137 Hitler’s Armenian reference, Wikipedia. Συμπληρούται εδώ, ότι το 1969, στην Κωνσταντινούπολη, ιδρύθη υπό της Μ.Α., η Διεθνής Ισλαμική Ομοσπονδία Φοιτητικών Οργανώσεων, η πρώτη τουρκική οργάνωση ιδρυομένη υπό της Μ.Α.
138 Panayotis A. Zolotas, Great Britain – Riots – Where there’s smoke there’s fire, Eastmednews.org, 02.09.2024.

 

Και αυτή είναι μόνον η αρχή…

Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 2024

 

 

 

 

Φωτογραφικό Αρχείο

Ι

Στρατιώτες της «Ελευθέρας Αραβικής Λεγεώνος» στην κατεχομένη υπό των Γερμανών Ελλάδα, μετά Γερμανών της Βέρμαχτ, 23.09.1943. Πηγή: Arabs and African volunteers in wehrmacht – Page 2 – Axis History Forum και Bundesarchiv, Greece, Soldiers of the “Legion of Free Arabia”.jpg – Wikimedia.

Στρατιώτες της Ελευθέρας Αραβικής Λεγεώνος, μέλη του Συντάγματος Sonderverband 287, στην Ελλάδα, διανέμοντες χειροβομβίδες, 23.09.1943. Πηγή: WW2info, Reddit.com.

Άραβες μισθοφόροι των Nαζί: Λόχος των Μαροκινών, υπό τον Γάλλο λοχαγό Άντρέ Ρουέν, εξ Αλσατίας, ο οποίος προέβη στις ανωτέρω ωμότητες, την 17.04.1944, στην Καλοσκοπή (Ν. Φωκίδος). Στο βάθος, από αριστερά προς τα δεξιά, το Μαύρο Λιθάρι (δυτική πλευρά), ο Κοκκινόβραχος της Αγίας Μαρίνας, οι κορυφές Λιάκουρα, ο Καλόγηρος και ο Κούκος και ριπίδιο και ρήγμα Τιθορέας (σπηλιά του Ανδρούτσου, Βελίτσα). Πηγή: Βοιωτία. Ιστορικά Θέματα: Αραβες μισθοφόροι των ναζί3. Μια φωτογραφία από την Κατοχή, Viotiastory.blogspot.com.

Άραβες αλεξιπτωτιστές του ανωτέρω γερμανικού Ειδικού Συντάγματος («Sonderverbande») 287 επί μηχανής BMW R75 στην Βαλκανική, το 1943. Σχηματισθέν εν έτι 1941 υπό του Μέγα Μουφτή της Ιερουσαλήμ Παλαιστινίου ηγέτου al-Husseini και του Ιρακινού ηγέτου al-Gaylani και αποτελούμενο εξ Αράβων εθελοντών, αρχικώς δια την εδραίωση της ναζιστικής επιρροής στο Ιράκ, ο απώτερος σκοπός του συνίστατο στην απώθηση των συμμαχικών δυνάμεων στην Μέση Ανατολή και την Αφρική. Από του Νοεμβρίου του 1943, η «Ελευθέρα Αραβική Λεγεώνα» εγκατεστάθη στην Πελοπόννησο δια τις ανάγκες της ναζιστική κατοχής, μετέπειτα, δε, δια την εξόντωση των Ελλήνων ανταρτών (ΕΛ.ΑΣ.). Πηγή: Helmuth Pirath/Bundesarchiv και Arabian fallschirmjäger riding a BMW R75 motorcycle, Flickr.

 

ΙΙ

Ο al-Husseini, πρώτος εκ δεξιών, μετά των ανεψιών του Ibrahim Saeed al-Husseini και Ishaq Darwish διαρκούσης της θητείας τους στον Οθωμανικό Στρατό, 1914-1917, όταν η τότε Τουρκία υπήρξε επισήμως σύμμαχος της Γερμανίας. Σημειωτέον, ο al-Husseini υπηρετούσε τότε (1914) στην 47η Ταξιαρχία στην Σμύρνη. Πηγή: The Palestinian Museum Digital Archive.

O al-Husseini μετά του al-Gaylani, στο ιδιαίτερο γραφείο του Μπενίτο Μουσολίνι, ως προσκεκλημένοι της ιταλικής φασιστικής Κυβερνήσεως, Μιλάνο, 17.04.1942. Πηγή: Alessandrodefelice.it/Historical7/pages/Immagine 879.htm.

Al-Husseini και Hitler, 28.11.1941. Κατά τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, «τον καιρό εκείνο, o Hitler δεν επεθύμει την εξόντωση των Εβραίων. (…) Ήθελε να τούς απελάσει»;. Ο Al- Husseini πράγματι φοβείτο, ότι εν τοιαύτη περιπτώσει τούτο συνήδε με μετεγκατάσταση των Εβραίων τούτων στην Παλαιστίνη. Οπότε ο Hitler ηρώτησε: «Και τί να τούς κάμνω;». Απαντών ο Al-Husseini είπε: «Κάψτε τους». Καίτοι είναι πρόδηλο, ότι ο al-Husseini ήταν εν γνώσει και υπεστήριζε την εξόντωση των Εβραίων, η εξόντωση αυτή είχε ήδη ξεκινήσει προ της ελεύσεώς του στο Βερολίνο και δη διαρκούσης της γερμανικής επιχειρήσεως κατά της Ρωσίας, την 22.06.1941. Πηγή: Netanyahu right to point out parallels between Nazis and Arab leaders (nypost.com.

Μετά του al-Husseini, ο εικονιζόμενος εδώ Ιρακινός πρωθυπουργός al-Gaylani (πραξικόπημα 01.04.1941) μετέβη στην Γερμανία, συναντών τον Χίτλερ, ο οποίος τον ανεγνώρισε ως ηγέτη της ιρακινής κυβερνήσεως εν εξορία, στο αρχηγείο της Βέρμαχτ «Λυκάνθρωπος» (“Werwolf”) στην Ουκρανία, την 15.07.1942 (οι δύο άνδρες ενδέχεται να συνηντήθησαν και ενωρίτερα, στο Βερολίνο, το 1941). Πηγή: Hitler Archive, Adolf Hitler received Iraqui foreign affairs minister Rashid Ali al-Gaylani in Führerhauptquartier Werwolf, Hitler-archive.com).

Ο al-Husseini συνομιλών μετά Αζέρων εθελοντών, Βερολίνο, 19.12.1942. Πηγή: Atropatenicum, Rem33.com.

Ο al-Husseini χαιρετών ναζιστικά τους νεοσύλλεκτους στα S.S. Βόσνιους μουσουλμάνους, Νοέμβριος 1943 λίγο μετά την σφαγή της Πρίστινα. Πηγή: What role did the Grand Mufti play in the Holocaust?, The Voice of Berlin, Bz-berlin.de.

O πρώην Ιρακινός πρωθυπουργός Rashid Ali al-Gaylani ομιλών σε επέτειο του υπ’αυτού από 01.04.1941 πραξικοπήματος κατά του αγγλόφιλου Ιρακινού αντιβασιλέως Abd al-Ilah και του πρωθυπουργού του Nuri al-Said, επίσης αγγλόφιλου. Αριστερά του, ο παρείχας στήριξη στο ανωτέρω πραξικόπημα Μέγας Μουφτής της Ιερουσαλήμ Παλαιστίνιος ηγέτης al-Husseini, Βερολίνο, 02.05.1943. Πηγή: Αρχεία Süddeutsche Zeitung και Relations between Nazi Germany and the Arab world, Wikiwand.

Ο al-Husseini κατ’επίσκεψή του σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως εις Trebbin, βορειοδυτικώς της Γερμανίας, 1943. Πηγή: (α) Kedem Auction House και (β) Photographic Evidence Shows Palestinian Leader Amin al-Husseini at a Nazi Concentration Camp, Meforum.org.

 

Ο ίδιος ο al-Husseini πάλιν στο Trebbin, εδώ εμφανώς μετά του Γερμανού πρέσβεως στο Ιράκ και μετέπειτα υπευθύνου στο γερμανικό ΥΠ.ΕΞ. περί της Μέσης Ανατολής F. Grobba (αριστερά), παλαιού συμπολεμιστού του επί Α΄Π.Π. σε εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπου ετελέσθη το έγκλημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων (1915-1917), όπισθεν, δε, τούτου, ο πρώην Ιρακινός πρωθυπουργός al- Gaylani. Πηγή: (α) Kedem Auction House και (β) Photographic Evidence Shows Palestinian Leader Amin al-Husseini at a Nazi Concentration Camp, Meforum.org.

 

ΙΙΙ

Άγκυρα, 18.06.1941. Υπογραφή Συνθήκης Φιλίας μεταξύ Γερμανίας και «ουδετέρας» Τουρκίας, υπό του Γερμανοί πρέσβεως Franz von Papen και του Τούρκου ΥΠ.ΕΞ., Şükrü Saracoğlu. Πηγή: German– Turkish Treaty of Friendship – Wikipedia.

Οι Τούρκοι στρατηγοί Hüseyin Hüsnü Emir Erkilet (ε.α.) και Ali Fuad Erden, the Chancellor μετά τριών

(3) Γερμανών αξιωματικών στο Ανατολικό Μέτωπο, κατόπιν επιθεωρήσεως και προ υποδοχής των πρώτων υπό του Αδόλφου Χίτλερ, 30-31.10.1941. Πηγή: Hüseyin Hüsnü Emir Erkilet, Wikipedia και Turkish Generals visit Hitler Stock Photo, Alamy.

Όσον η Γερμανία παραμένει κάτοχος του παιγνίου και νικά, η Γερμανο-Τουρκική Φιλία θερμαίνεται όλο και περισσότερο. Εδώ, ο Τούρκος στρατηγός Cemil Cahit Toydemir, δεύτερος εξ αριστερών, πλησίον του δε ο Γερμανός ναύαρχος Karl Dönitz, παρατηρούντες γερμανικά υποβρύχια, 1943. Πηγή: Turkish General Cemil Cahit Toydemir and Admiral Karl Dönitz examining German Submarines, 1943, Reddit.com.

O ίδιος το Τούρκος στρατηγός Cemil Cahit Toydemir μετά του Γερμανού στρατηγού Gerd Von Rundstedt, κατά (την αυτήν) επίσκεψη του πρώτου στην Γερμανία, 1943. Σημειωτέον, ο στρατηγός Toydemir επεσκέφθη τότε επίσης το Ανατολικό Μέτωπο, διαρκούσης της Μάχης του Κούρσκ (05- 23.08.1943). Πηγή: General Cemil Cahit Toydemir talking with General Gerd Von Rundstedt, during his visit to Germany. (1943), Reddit.com και Photos – Turkish Military Forces, Page 55, A Military Photo & Video Website, Μilitaryimages.net.

Κάτωθι του πρώτου κόκκινου βέλους εξ αριστερών και όρθιος, ο al-Banna, του δεύτερου, καθήμενος, ο al-Husseini, δεξιά του οποίου φέρεται να είναι ο πρόεδρος του μόλις ιδρυθέντος Πακιστάν (14.08.1947) Muhammad Ali Jinnah. Η συνάντηση προδήλως τοποθετείται χρονικά το αυτό έτος, ενδεχομένως την 01.05.1947, στο Κάιρο, τα συμπεράσματα της οποίας κατέληγαν κατά κύριο λόγο στην «επιταγή ανεξαρτητοποιήσεως της αραβικής Παλαιστίνης και στην ένωση των αραβικών Κυβερνήσεων εις εναντίωσιν κατά οιουδήποτε σχεδίου σκοπούντος την διαίρεση της Παλαιστίνης». Πηγή: (α) Category:Jamaat-e-Islami Pakistan – Ikhwan Wiki, The official historical encyclopedia of the Muslim Brotherhood και (β) Nussbaum, D. W., Hitler of of the Holy Land, ’48 Magazine: June, 1948, Τόμ. 2, No 6, σελ. 134, εις Oldmagazinearticles.com, σελ. 7.

No Comments Yet

Leave a Reply

Your email address will not be published.