Περί της ρωσικής Τέχνης του Πολέμου Κατατριβής
Να πάψει η καραμέλα περί τάχα ρωσικού επεκτατισμού
Πριν απ’όλα, εύσημα στην Ελληνίδα ΥΠ.ΕΞ. κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, που ετόλμησε να εκφράσει άποψη διάφορη -και παρ’ημίν ορθή- της πολιτικής της Κυβερνήσεως έναντι του Ουκρανικού Ζητήματος (Οι περίεργες δηλώσεις της Ντόρας…, Slpress.gr). Ο πολιτισμός μας, ο μεταλαμπαδεύσας το αρχαίο του κάλος στην Δύση, χάριν του οποίου η ιδία εξεπολιτίσθη, όπερ και επισήμως αναγνωρίζει (La Grèce: Nous lui devons tous, L’Express), πάντοτε υπήρξε θύμα ενός παράγοντος, ο οποίος έθετε την χώρα σε μοίρα κατωτέρα των περιστάσεων κα προκλήσεων, την χαντάκωνε: Της Εξωτερικής Πολιτικής. Ενώ, δηλαδή, ο πολιτισμός υπερέχει μέχρις σήμερον σε πλείστα όσα πεδία, η χώρα μας -πλην ελαχίστων περιόδων-, ήταν ανίκανη να διαχειρισθεί κατά τρόπον σταθερό και προς όφελός της τις εξωτερικές της σχέσεις. Η κυρία Μπακογιάννη έχει κατά καιρούς κάνει ολισθηρές δηλώσεις επί εξωτερικών μας υποθέσεων (Θράκη, Κύπρος), όμως, οι εν προκειμένω μάς βρίσκουν απολύτους συμφώνους. Ευχόμεθα και ελπίζομε να εισακουσθούν και επικρατήσουν. Δεν είναι απλώς, ότι είμεθα ταγμένοι προς την λάθος πλευρά της ιστορίας (Παναγιώτης Α. Ζολώτας, Άνευ της Ρωσίας δεν θα υπήρχε ελληνικό Κράτος, Ελεύθερη Ώρα), αλλ’η στάση μας βρίσκει διαφωνούντες ανωτάτους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεών όχι τυχαίους (Κωνσταντίνος Φράγκος: «Η στάση μας στο ουκρανικό δεν θα βγει σε καλό»), έως και θέτει βάσιμα ερωτηματικά ως προς τις εν τέλει προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής αμύνης της χώρα μας, δοθείσης της αποχωρήσεως πολεμικού υλικού επ’ωφελεία ταύτης της Ουκρανίας (Πάρις Καρβουνόπουλος – Στρατηγός Καμπάς: «Κενά στην άμυνα» λόγω Ουκρανίας), καίτοι ευρισκόμεθα πάντοτε υπό την απειλή (casus belli) της Τουρκίας στην περίπτωση ασκήσεως απλώς των απορρεόντων εκ του Διεθνούς Δικαίου δικαιωμάτων μας (U.N.C.L.O.S.). Τέλος, η συνδρομή της χώρας μας στην εγκληματική και συνάμα εξ αρχής αποτυχημένης πολιτικής των Συμμάχων έναντι της Ουκρανίας, θα φέρει αυτήν σε δυσχερεστάτη θέση έναντι της επομένης κυβερνήσεως των Η.Π.Α., δοθεισών των δηλώσεων του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ επί του θέματος (Trump threatens to cut U.S. aid to Ukraine quickly if reelected, Politico), περιλαμβανομένων των θέσεων του υπό του τελευταίου επιλεγέντος ως αντιπροέδρου των Η.Π.Α. Τζέιμς Βανς (J. D. Vance: Εχθρός ή φίλος της Ελλάδας ο νέος αντιπρόεδρος του Τραμπ;, I Love Patrida).
Κατά το εδρευόν εν Λονδίνο Βασιλικό Ινστιτούτο Ηνωμένων Υπηρεσιών (Royal United Services Institute), οι πόλεμοι κατατριβής διέπονται υπό ιδίας «πολεμικής τεχνικής» («art of war»), διεξαγόμενοι επί τη βάσει μίας προσεγγίσεως «με επίκεντρο την ισχύ» («force-centric»), εν αντιθέσει προς τους πολέμους ελιγμού («manoeuvre»), που εστιάζονται «επί του εδάφους» («terrain-focused»). Έχουν ως βάση (α) μίαν μαζική βιομηχανική ικανότητα που καθιστά ευχερή την αντικατάσταση των απωλειών, (β) ένα γεωγραφικό βάθος κατάλληλο, προκειμένου όπως απορροφώνται οι διάφορες απώλειες και (γ) τεχνολογικά μέσα αποτρεπτικά γρήγορων κινήσεων επί του εδάφους. Στους πολέμους κατατριβής, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις διαμορφώνονται με βάση την ικανότητα ενός κράτους όπως αναπληρώνει τις απώλειες και παράγει νέους σχηματισμούς, όχι στην εκτέλεση τακτικών και επιχειρησιακών ελιγμών. Η πλευρά εκείνη που υιοθετεί την τακτική κατατριβής στον πόλεμο, επί σκοπώ την καταστροφή των δυνάμεων του εχθρού (!), ουχί δε την απόκτηση περισσοτέρων εδαφών (!), είναι και η πλευρά που ως επί το πλείστον νικά – βλ. και δηλώσεις Ρώσου στρατηγού Sergey Surovikin (Russian troops persistently grinding down enemy forces in Ukraine operation, TASS): «Δεν αποσκοπούμε σε υψηλού βαθμού προχωρήσεις, διατηρούμε και τον τελευταίο μας στρατιώτη και συστηματικά συντρίβουμε τον επιτιθέμενο εχθρό». Κατά τον Αμερικανό αντισυνταγματάρχη ε.α. Alex Vershinin (The Attritional Art of War: Lessons from the Russian War on Ukraine, Royal United Services Institute), η Δύση δεν είναι προετοιμασμένη δια τοιούτου είδους πολέμου. Αντιθέτως, δια την Δύση, η έννοια «κατατριβή», είναι αντιπαραγωγική, αντιφατική, παράλογη.
Οι πόλεμοι κατατριβής, δια ν’αποβούν νικηφόροι, πρέπει να διεξάγονται από κράτη η βιομηχανική παραγωγή των οποίων επιτρέπει μαζικές στρατιωτικές κινητοποιήσεις. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι κατά τον τελευταία ανασχηματισμό στην Ρωσία, επελέγη ως υπουργός Αμύνης οικονομολόγος (Πρόσω ολοταχώς για την ήττα η Ουκρανία…, Slpress.gr). Ήδη, δε, ως έχομε κατ’επανάληψη υπογραμμίσει, κατά το Δόγμα Ομπάμα (Obama sees Ukraine as Putin’s client State, Atlantic Council), η αποφυγή εμπλοκής του τότε Αμερικανού προέδρου (2009-2017) σε ένοπλη σύγκρουση μετά της Ρωσίας, έγκειται στην ορθή πεποίθηση τούτου, ότι στην Ουκρανία η Ρωσία θα είναι πάντοτε κυρίαρχος, εκ της υπεροχής αυτής στην κλιμάκωση («escalatory dominance»), τούτο, δε, εκ της ανεξαντλήτου δυνατότητος αυτής να παράξει πολεμικό υλικό (οβίδες κ.α.). Αλλά και επί Β΄Π.Π., τα γερμανικά άρματα μάχης V Panther ήταν καλύτερα των σοβιετικών T-34, όμως, δια τα ίδια υλικά οι Σοβιετικοί μπορούσαν να παράξουν 8 φορές περισσότερα Τ-34 απ’ότι οι Γερμανοί V Panther (T-34 Medium Tank, How Stuff Works). Σήμερα, βεβαίως, οι ανάγκες δια την διεξαγωγή τέτοιου πολέμου (κατατριβής) εδράζονται στην ύπαρξη υψηλού μείγματος δυνάμεων και όπλων, αποτελουμένου από μαζικές ποσότητες οχημάτων, drones, ηλεκτρονικών μέσων και άλλου είδους πολεμικού εξοπλισμού. Αντιλαμβανομένη τις σχετικές προκλήσεις, ο πρόεδρος Τραμπ υπέγραψε το Προεδρικό Διάταγμα υπ’αρ. 13806/2017 (Assessing and Strengthening the Manufacturing and Defense Industrial Base and Supply Chain Resiliency of the U.S.).
Της οικονομικής διαστάσεως, ακολουθεί η στρατιωτική. Εν αντιθέσει προς τους ταχείς ελιγμούς εις επιδίωξιν καθοριστικοτέρων αποτελεσμάτων, η διεξαγωγή πολέμου κατατριβής επικεντρούται αμιγώς ή πρωτίστως στην καταστροφή των εχθρικών δυνάμεων (!), περιλαμβανομένης της ικανότητος αναπαραγωγής νέας εχθρικής μαχητικής ισχύος, ενώ ο διεξάγων τον πόλεμο κατατριβής διατηρεί τις δικές του. Η διάσταση αυτή διαιρείται σε δύο (2) φάσεις: (1) H πρώτη συνίσταται στην κινητοποίηση επαρκών μαχητικών δυνάμεων προκειμένου να μπορεί να ξεδιπλωθεί επαρκής δράση. Συνοδεύεται από (α) μικρές αλλαγές των θέσεων εδάφους, (β) ευνοϊκές απώλειες και (γ) συγκέντρωση επαρκών μαχητικών δυνάμεων στα μετόπισθεν. Γνώρισμα της διεξαγωγής της μάχης, τα πυρά αντί ελιγμών, συμπληρούμενα μετά εκτενών οχυρώσεων και καμουφλάζ. (2) H δευτέρα φάση χαρακτηρίζεται δια των εξής: (α) Νέες κινητοποιηθείσες δυνάμεις ολοκληρώνουν τις ασκήσεις τους, αποκτώσες επαρκή εμπειρία δι’αποτελεσματικούς μαχητικούς σχηματισμούς, ικανούς να ενταχθούν ταχέως και συνεκτικώς στο ενεργητικό τους. (β) Τα στρατηγικά αποθέματα του εχθρού εξαντλούνται, τελούντος εν αδυναμία να ενισχύσει τους υπό απειλή τομείς. (γ) Ο διεξάγων τον πόλεμο κατατριβής είναι εις θέσιν να ρίψει αποτελεσματικά πυρά σε νευραλγικούς τομείς, αποτρέπων στον εχθρό να καταφέρει το ίδιο. Και (δ) η βιομηχανική παραγωγή του εχθρού υποβαθμίζεται, εις σημείον αδυναμίας ν’αναπληρώσει τα κενά στο πεδίο της μάχης. Το ίδιο συμβαίνει και με την αυτήν παραγωγή των συμμάχων του εχθρού. Άπαξ και έχουν συγκεντρωθεί οι ανωτέρω προϋποθέσεις, τότε μόνον ο διεξάγων τον πόλεμο κατατριβής μπορεί να εξαπολύσει επίθεση. Κάπως έτσι έχει και η στρατηγική της Ρωσίας στην Ουκρανία (Πόλεμος-Ουκρανία: “WAR of Attrition” και η “στρατηγική κόπωση” φέρνουν ραγδαίες εξελίξεις, Defence-point.gr).
Η διαφορά είναι, ότι η Ρωσία διεξάγει πόλεμο κατατριβής αμυνομένη των εδαφών των Ρωσοφώνων, ως αποτελούντων πλέον εδάφη της επικράτειάς της από των νομίμων δημοψηφισμάτων (άρθρο 1, παρ. 2 Καταστατικού Ο.Η.Ε.) των 16.03.2014 (Κριμαία) και 23-27.09.2022 (Ζαπορίζια, Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ και Χερσώνα), εμμένουσα στο από 24.02.2022 διαγγέλματα του Ρώσου προέδρου αυτής, Βλαδιμήρου Πούτιν, περί αποναζιστικοποιήσεως και αποστρατιωτικοποιήσεως των εδαφών τούτων. Εκτός και αν εξαναγκασθεί, μέχρις σήμερα δεν φέρεται προστιθέμενος να διασχίσει τον Δνείπερο προς δυσμάς (A new major offensive by Russia? – w/Col Jacques Baud, σημείο 3:15). Κατά συνέπεια, σκοπός των Ρώσων είναι η καταστροφή μίας δυναμικής (!) και όχι η κτήση εδαφών! Εάν, δε, εξ αρχής της ρωσικής επιθέσεως νοτιοανατολικώς (Main Thrust/Πρωτεύων Σκοπός) εσημειώθη επίθεση και βορειοανατολικώς προς Κίεβο (Second Thrust/Δευτερεύων Σκοπός), τούτο εγένεντο επί σκοπώ την καθήλωση (pinning down) των ουκρανικών Δυνάμεων και παρεμπόδιση αυτών να καταφθάσουν στο Πρωτεύον Μέτωπο και την άσκηση πιέσεων στην ουκρανική ηγεσία, όχι πάντως δια την κατάκτηση του Κιέβου, ως επιβεβαιοί και ο Αμερικανός συνταγματάρχης Daniel Davis πως παραπλανητικώς είχε τότε δηλώσει η κυβέρνηση των Η.Π.Α., Τζο Μπάιντεν (ένθ’ανωτ., σημείο 6:00). Και ως συμπληρώνει ο Ελβετός συνταγματάρχης Jacques Baud, τούτο, εξ άλλου, διαπιστούται και εκ του αριθμού των ρωσικών Ταγμάτων σε αμφότερα τ’ανωτέρω μέτωπα (ένθ’ανωτ., σημείο 7:00): Στο Πρωτεύων Μέτωπο, οι Ρώσοι εξαπέλυσαν ~65 Τάγματα, στο Δευτερεύων ~22 Τάγματα. Μέχρις σήμερα, οι ρωσικές Δυνάμεις είναι κατανεμημένες κατά τις ανωτέρω αναλογίες. Και ερωτάται: Είναι δυνατόν να θέλει η Ρωσία να καταλάβει μίαν χώρα ως η Ουκρανία εναποθέτουσα μόνον το ~1/3 των Δυνάμεων αυτής επί του ουκρανικού εδάφους δια την κατάληψη της πρωτευούσης αυτής, το Κίεβο; Και ο συνταγματάρχης Baud συνεχίζει επισημαίνων, ότι δια να επιτεθεί χώρα έναντι άλλης επί ανοικτού (!) εδάφους, η αναλογία των Δυνάμεων της πρώτης πρέπει να είναι 3 προς 1˙ στην περίπτωση, όμως, επιθέσεως σε αστική (!) περιοχή (λ.χ. Κίεβο), αυτή η αναλογία πρέπει να είναι 10 προς 1 (ένθ’ανωτ., σημείο 8:00)! Όπερ δεν είναι διόλου η περίπτωση της Ρωσίας στο Κίεβο!
Υπό των ανωτέρω υπολογισμών, συνάγεται ενδεχομένως και η σκέψη, ότι εφ’όσον η Ρωσία ήταν εις θέσιν να καταλάβει μόνον περί το 20-22% των εδαφών της Ουκρανίας, τότε οι Δυνάμεις αυτής δεν αποτελούν απειλή, την αποτροπή της οποίας η Ουκρανία δεν μπορεί να φέρει εις πέρας και συνεπώς, ως δηλοί ο ανωτέρω μέλλων αντιπρόεδρος των Η.Π.Α Τζ. Βανς, μπορεί ν’αφεθεί ν’αντιμετωπίσει μόνη την Ρωσία και οι Η.Π.Α. να επικεντρωθούν στην Κίνα (Senator Vance: Europe has to step up, America needs to Focus on China, σημείο 4:00). Εξ άλλου, διαρκούσης της ρηθείσας ρωσικής επιχειρήσεως, λαβούσας χώρα ήδη τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2022 και περί τα τέλη Μαρτίου του 2022, ελάμβαναν χώρα οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις εις Κωνσταντινούπολιν, παρ’ολίγον επιτυχείς, όπου η Ουκρανία θα έμενε ουδετέρα και οι Ρώσοι θ’αποσύροντο της Ουκρανίας (A new major offensive by Russia?, ένθ’ανωτ., σημείο 13:05). Άλλη, λοιπόν, ένδειξη, ότι οι Ρώσοι είχαν πρόθεση να εγκαταλείψουν την Ουκρανία και πως μόνος σκοπός της ενταύθα παρουσίας τούτων υπήρξε η καταστροφή μίας δυναμικής (!) και όχι η κατάληψη εδάφους! Ωστόσο, τούτο απετράπη δις υπό της Δύσεως, την 02.04.2022 (P.M. call with President Zelenskyy of Ukraine: 2 April 2022, GOV.UK) και την 09.04.2022 (Ukrainian news outlet suggests UK and US governments are primary obstacles to peace: Peoples Dispatch), απαγορεύσασας στον πρόεδρο Ζελένκσι όπως συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις.
Δια να μην πιο πριν, στις Συμφωνίες του Μινσκ (12.02.2015), καταστάσες ευθύς αμέσως Διεθνές Δίκαιο (Συμβούλιο Ασφαλείας 2202/17.02.2015), περί αυτονομήσεως του Ντονμπάς ΕΝΤΟΣ της Ουκρανίας (Συνομοσπονδία), όπου η ιδία η Ουκρανία, έως και αυτές ταύτες οι εγγυήτριες Γαλλία και Γερμανία ομολόγησαν, ότι η δολία περιφρόνηση αυτών απεσκόπη στο να δοθεί χρόνος να εξοπλισθεί αρκούντος η Ουκρανία (Στην Ουκρανία θα υποστούμε πανωλεθρία – Έκκληση ή Ελλάδα ν’αλλάξει ρόλο… – News, Eeastmednews.org, § υπ’αρ. 2). Και ο Γάλλος δημοσιογράφος Thierry Meyssan γράφει (François Hollande confirms Minsk Agreements were a Western ploy, Voltairenet.org): «Μόνον το τέταρτο υπογράφον μέρος, ο Ρώσος πρόεδρος (…), επίστεψε στην καλή θέληση των αντισυμβαλλομένων. Το γεγονός, όμως, ότι προσήγγισε το Σ.Α. του Ο.Η.Ε., δια να επιτύχει την υιοθέτηση της Αποφάσεως υπ’αρ. 2202, που επιδοκιμάζει τις εν λόγω Συμφωνίες, υποδηλώνει, ότι δεν έτρεφε πλέον εμπιστοσύνη έναντι της Δύσεως και έβαλε μπρος τον σχεδιασμό της εξαπολυθείσας κατόπιν Επιχειρήσεως. Η απόφαση αύτη δίδει στον ίδιον το δικαίωμα, ως εγγυητού των Συμφωνιών του Μινσκ, να επέμβει, επί τη βάσει της αρχής [του Ο.Η.Ε.], περί Ευθύνης περί Προστασίας [Responsibility to Protect]».
Απεναντίας, ο μετέπειτα κακοπίστως υιοθετηθείς υπό του Κιέβου ρατσιστικός νόμος υπ’αρ. 5506/01.07.2021, περί Δικαιωμάτων των Αυτοχθόνων Λαών, υποβιβάζων τις εθνικές μειονότητες σε καθεστώς εφάμιλλο των Εβραίων επί νόμων Νυρεμβέργης, την 10ετάι του 1930, άγει προς την αντίθεση κατεύθυνση των Συμφωνιών του Μισνκ, του Ουκρανού βουλευτού (“Υπηρέτες του Λαού”) Oleg Seminsky δηλώσαντος (Στην Ουκρανία θα υποστούμε πανωλεθρία, ένθ’ανωτ., § υπ’αρ. 9): «Οι Ρώσοι δεν είναι αυτόχθων λαός υπό την έννοια του νόμου. Επομένως, δεν θα μπορούν να απολαμβάνουν πλήρως πάντων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών, ως ορίζονται υπό του Διεθνούς Δικαίου και προβλέπονται στο Σύνταγμα και τους λοιπούς νόμους της Ουκρανίας». Αλλά και η μετέπειτα σπασμωδική υπογραφή υπό του Ουκρανού προέδρου, Βολοντιμίρ Ζελένσκι, του κακοπροαίρετου διατάγματος υπ’αρ. 679/30.09.2022, περί απαγορεύσεως διεξαγωγής διαπραγματεύσεων μετά της Ρωσίας εν’όσο πρόεδρος αυτής παραμένει ο Βλαδίμηρος Πούτιν (Ukraine – Is it that we miss the barbarians?, Eastmednews.org), κάθε άλλο παρά ευνοϊκά προδιαθέτει τον αντίμαχο, προκειμένου περί μίας υφ’όλων -υποτίθεται- πολυπόθητης ειρηνικής διευθετήσεως της κρίσεως.
Κατόπιν των ανωτέρω, ερωτάται: Ο πρόεδρος Πούτιν φέρεται δηλώσας προ ετών, ότι είναι εις θέσιν να καταλάβει το Κίεβο εντός δύο εβδομάδων (Putin: I could take Kiev in two weeks, Time). Οπωσδήποτε, εάν χρειασθεί θα το πράξει. Όμως, το επιθυμεί; Προφανώς και όχι. Πολλώ δε να κατακτήσει άλλες χώρες, ως καταδήλως ψευδώς του προσάπτεται υπό των πολεμοκάπηλων (Hitler didn’t quit in 1938 and Putin won’t stop at Ukraine, Lithuanian leader warns, Politico), των εκμεταλλευομένων την Ουκρανία, αδιαφόρως περί της μοίρας αυτής, δια να βάλλουν κατά της Ρωσίας. Κατόπιν και τούτων, ο πρόεδρος Πούτιν δεν επιθυμεί να κατακτήσει εδάφη…
Εν Αθήναις τη 19η Ιουλίου 2024.
Παναγιώτης Α. Ζολώτας
ENGLISH VERSION
Russian Art of War of Attrition
So that the false narrative about Russian expansionism ceases
First of all, credit to the former Greek M.F.A. Ms. Dora Bakoyannis, for expressing a different view -in our opinion, in the better interest of Greece- from the Hellenic government’s policy towards Ukraine (Οι περίεργες δηλώσεις της Ντόρας…, Slpress.gr). Greece, the fire of the ancient civilization of which spread throughout the world, forming and shaping the West’s ideas, principles and values, unhesitantly admitted by the latter til this day (La Grèce: Nous lui devons tous, L’Express), has paradoxically almost always been the victim of its unfortunate foreign policy. Of course, there were exceptions, as, for example, at the time of the leadership of Prime Minister Eleftherios Venizelos, particularly in the years 1910-1915 and 1917-1920 (Eleftherios Venizelos). But ever since, there was no central dogma guiding Greek foreign policy based on what defines National Interest, irrespective of individual partisan convictions.
Two testimonies reflective of the above argument:
- Winston Churchill’s, who observes in his WWI memoires (The Churchill Winston S., The World Crisis, The Aftermath, 1929, p. 379): «However the Greek race might have altered in blood and quality, their characteristics were found unchanged since the days of Alcibiades. As of old, they preferred faction above all interests. (…) [This time] the scene and the lighting are the Great War; and the theme, “How Greece gained the Empire of her dreams in spite of herself and threw it away when she awoke.” (…) »; and
- American Consul General in Smyrna (Asia Minor) George Horton’s, reporting to the U.S. government via the U.S. Consulate in Athens the following (George Horton Report, 1922, Atour.com): «Another thing that has greatly handicapped the Greeks is their pernicious and corrupt politics. The amount to which politics is played in Greece and the extent to which the Greek politician will go, even to the sacrifice of his country and of many lives in order to keep his party in power for a few weeks can hardly be believed».
Ms. Bakoyannis has occasionally made slippery statements on Greece’s foreign affairs (Thrace, Cyprus), however, in this case, as regards her opinion on the Ukrainian Crisis, as expressed at the 28th annual Economist Government Roundtable held in Athens, we feel she nailed it (D. Bakoyannis: “We should not have gotten involved in the war in Ukraine”, Rua.gr)! It’s not just that Greece enjoyed a special relationship with Russia, given that without the latter, the former wouldn’t have been decisively liberated from the Ottomans and become a State, on 03.02.1830; or that in the Soviet Era and until the Ukrainian Crisis (24.02.2022), Russia stood by Greece diplomatically as regards the Cyprus Affaire, as well as defended Greece against Turkey’s threats (Casus Belli) for willing to apply the provisions stipulated in U.N.C.L.O.S. (Panow Α. Zolotas, Without Russia, there would be no Hellenic State ); it’s that by giving weapons to Ukraine, undermining, thus, our relations with Russia (Constantine Frangos: “Our stance against Ukraine shall not turn out well”), we make it unclear what our foreign and defense policy priorities finally are, eventually putting at risk our defenses against Turkey itself, as feared by senior officers of the Hellenic Armed Forces, (Paris Carvounopoulos – General Cobas: “Vacuums in our defense” due to Ukraine).
Finally, our country’s military assistance towards Ukraine, which, along with that provided by the rest of the West, already proves fruitless and with no return, as estimated by most major analysts in absolute knowledge of the matter –Swiss Colonel Jacques Baud and U.S. Lieutenant-Colonel Daniel Davis, U.S. Colonel Dr. Douglas MacGregor, American Professor John Mearsheimer , American Professor Jeffrey Sachs, French Professor Caroline Galactéros etc-, shall indubitably bring us to an embarrassing situation against presidential candidate Donald J. Trump, who’s been since the beginning extrovert and categorical on the issue (Trump threatens to cut U.S. aid to Ukraine quickly if reelected, Politico), including Senator James D. Vance he chose as running mate (J. D. Vance: The math on Ukraine doesn’t add up, Nytimes.com).
We hope Ms. Bakoyannis’ aforesaid view challenges the Hellenic government to more thoroughly consider the ramifications in the medium and longer term of its policy vis-à-vis Ukrain.
On our today’s topic: According to the London-based Royal United Services Institute, wars of attrition are governed by their own “art of war”, conducted on the basis of a “force-centric” approach, as opposed to the wars of maneuver, which are “terrain-focused”. They are based on:
(a) a massive industrial capacity allowing for an easy replacement of losses,
(b) a geographical depth permitting to absorb inflicted defeats and
(c) technological means able to prevent rapid movements on the ground.
In short, in wars of attrition, military operations are shaped by one’s ability to replace losses and produce new formations, instead of performing tactical and operational maneuvers. The side that adopts attrition as a warfare tactic, aiming at destroying enemy forces (!), instead of gaining more territory (!), is the one likely to win. As Russian General Sergey Surovikin put it (Russian troops persistently grinding down enemy forces in Ukraine operation, TASS): “We do not aim for a high-level advance, we preserve our last soldier and systematically crush the attacking enemy.” According to the American lieutenant colonel e.a. Alex Vershinin (The Attritional Art of War: Lessons from the Russian War on Ukraine, Royal United Services Institute), the West is not prepared for this kind of war. On the contrary, for the West, the concept of “attrition” is counterproductive, contradictory, absurd.
For a war of attrition to be conducted victoriously, the camp waging it must have an industrial production allowing for massive military mobilization. It’s by no coincidence, therefore, that at the last Russian reshuffle, an economist was chosen as Minister of Defense (Πρόσω ολοταχώς για την ήττα η Ουκρανία…, Slpress.gr). Already, in the Obama Administration (2009-2017), dealing with Russia in Ukraine was considered counterproductive, fruitless, in any case against the American national interest (“Obama Doctrine”), as, no matter what, militarily Russia would always have the upper hand in Ukraine (“Escalatory Dominance”), given, among others, Russia’s unreachable potential to produce war material, as shells etc. (Obama sees Ukraine as Putin’s client State, Atlantic Council). Even during WWII, although the German V Panther tanks were better than the Soviet T-34s, with the same materials the Soviets could produce 8 times more T-34s than the Germans V Panthers (T-34 Medium Tank, How stuff works). Today, conducting such a war (attrition) requires armies to have massive quantities of armored vehicles, drones, electronic products, and other combat equipment; because such weaponry is sometimes very complex to produce, involving vast resources in the process, it’s imperative to calculate the ultimate high-low mixture of such forces and weapons needed. Seemingly, aware of the above challenges, President Trump signed Presidential Decree No. 13806/2017 (Assessing and Strengthening the Manufacturing and Defense Industrial Base and Supply Chain Resiliency of the U.S.).
Having tackled the economic dimension, the military one is of no lesser peculiarity. In contrast to rapid maneuvers in pursuit of more direct, decisive results, conducting a war of attrition focuses merely or primarily on the destruction of enemy forces, including their ability to reproduce new enemy combat power, while maintaining one’s own. Such a strategy consists of two (2) phases:
(1) In the first, adequate combat forces are mobilized, enabling the unfolding of sufficient action. It’s accompanied by (a) minor changes of positions on the ground, (b) suffering a favorable degree of losses and (c) concentrating enough combat power in the rear. Fire dominate instead of maneuvers, supplemented by extensive fortifications and camouflage.
(2) The second phase is characterized by (a) newly mobilized forces having completed their training and gained sufficient experience, rendering them combat-effective, cohesively integrating all their assets, (b) the exhaustion of the enemy’s strategic reserves, letting threatened sectors defenseless, (c) the attritionist being in a position to deliver effective fires in critical sectors, preventing the enemy from acting likewise and (d) the degradation of the enemy’s industrial production, to the point of being unable to fill the gaps on the battlefield. Same for the production of the enemy’s allies (Zaluzhny, Zelensky and ‘17 Million Shells’: Report Alleges Rift Between Ukraine’s Leaders, Kyivpost.com).
Once the above conditions are met, only then the attritionist can launch an attack. Russia’s strategy in Ukraine goes somewhat like this (Πόλεμος-Ουκρανία: “War of Attrition” και η “στρατηγική κόπωση” φέρνουν ραγδαίες εξελίξεις, Defence-point.gr), with the only difference that Russia does not seek to attack, but to defend its population, the lands of which constitute now part of its territory, ever since the legal referendums (Article 1, paragraph 2 of the UN Charter) of 16.03.2014 (Crimea) and of 23-27.09.2022 (Zaporozhye, Lugansk, Donetsk and Kherson). Instead, ever since his declarations dating 24.02.2022, Russian president, Vladimir Putin, remains true and consistent with regard to the core pledges defined therein, namely the De-Nazification and Demilitarization of these lands. Unless forced, it’s unlikely that Russia shall cross the Dnieper to the west (A new major offensive by Russia?, w/Col Jacques Baud, point 3:15). Consequently, the purpose of the Russians rather consists in destroying a dynamic (!), instead of obtaining further territory! If, at the beginning of the Russian operation in the South-East (Main Thrust/Primary Objective), a Russian attack was also taking place in the North-East towards Kiev (Second Thrust/Secondary Purpose), it was to pin down the Ukrainian Forces and prevent them from reaching the Primary Front, as well as to exert pressure against the Ukrainian leadership; in no case was it -as American colonel Daniel Davis confirms- to conquer Kyiv, as falsely stated by the Biden Administration (op. cit., point 6:00). And as Swiss colonel Jacques Baud further adds, this can also be seen from the number of Russian Battalions on both aforesaid fronts (op. cit., point 7:00): On the Primary Front, the Russians launched ~65 Battalions, on the Secondary ~22 Battalions. To date, the Russian Forces in Ukraine preserve more-or-less the same analogy. And so, given the above, one asks: Is it possible that Russia intends to occupy a country like Ukraine by depositing just ~1/3 of its forces to conquer its capitol, Kyiv? Colonel Baud further goes on evoking American Colonel Trevor N. Depuy’s empirical calculations regarding the quantification of war, to point out that in order for a country to successfully attack another on open ground (!), the ratio of its forces must be 3:1; however, in urban warfare (!), that ratio must be 10:1 (op. cit., point 8:00)! Which is not the case with Kyiv!
Given the above, it can also be reasonably argued, that since Russia is in no position to occupy more than 20-22% of Ukraine’s territory, then its forces do not pose any threat that Ukraine cannot deal with on its own, allowing the U.S. to -as above-mentioned American Senator and President Trump’s running mate J. D. Vance points out- focus on China (Senator Vance: Europe has to step up, America needs to Focus on China, point 4:00).
Russia has no intension for more territory also for the following reason: Right after the launching of the Russian Special Military Operation and towards the end of March 2022, in Constantinople, peace negotiations were taking place, seemingly culminating in success, whereby Ukraine would remain neutral and Russian troops would withdraw. Had the Russians the intention to enter Ukraine for the sake of conquering more territory and not for the purpose of destroying a dynamic threatening a population of Russian descent, they wouldn’t have taken part in such discussions, nor then, neither later on in 2022 (A new major offensive by Russia?, op. cit., point 13:05)! More troubling is the fact that the West discouraged President Zelenksy from pursuing such discussions, once on 04.02.2022 (P.M. call with President Zelenskyy of Ukraine: 2 April 2022, Gov.UK), then on 09.04.2022 (Ukrainian news outlet suggests U.K. and U.S. governments are primary obstacles to peace: Peoples Dispatch).
Even about the Minsk Agreements, signed on 12.02.2015, endorsed by the U.N. (Security Council 2202/2015), hence, becoming part of International Law, preconizing the autonomy of the Donbas region WITHIN the very Ukraine (Confederation), Ukraine (Ukraine’s Poroshenko: Minsk deal was used to buy time, The Press United), as well as guarantors Germany (Angela Merkel opens up on Ukraine, Putin and her legacy, D.W.) and France (François Hollande confirms Minsk Agreements were a Western ploy, Voltairenet.org) admitted, that the signing of the Agreements on their part aimed at giving Ukraine sufficient time to prepare itself militarily. French journalist Thierry Meyssan writes (François Hollande confirms Minsk Agreements were a Western ploy, Voltairenet.org): “Only the fourth signatory, Russian President Vladimir Putin, believed in the good faith of his partners. However, the fact that he approached the United Nations Security Council to seek the adoption of Resolution 2202 endorsing these agreements, implies that he no longer trusted the West and was beginning to plan for the current intervention. This resolution gives him the right, as guarantor of the Minsk Agreements, to intervene under his “Responsibility to Protect“!
Racist Law No. 5506/01.07.2021, regarding the Rights of Indigenous Peoples of Ukraine, relegating national minorities to a status equal to that of the Jews under the Nuremberg Laws, in the 1930e, also leads in the opposite direction of the Minsk Agreements. Ukrainian M.P. (“Servants of the People”) Oleg Seminsky stated at that time (Jacques Baud, Ukraine entre guerre et paix, ed. Max Milo, 2023, pp. 36 et s.): “Russians at the legislative level are not an indigenous people, therefore they will not be able to fully possess all human rights and fundamental freedoms defined by the norms of International Law, as well as provided for in the Constitution and laws of Ukraine.” And the convulsive signing by Ukrainian president, Volodymyr Zelensky, of the ill-intentioned Decree No. 679/30.09.2022, banning the holding of negotiations with Russia as long as Vladimir Putin remains president (Ukraine – Is it that we miss the barbarians?, Eastmednews.org), also predisposes the opponent nothing but unfavorably towards an all-supposedly-desired peaceful settlement of the crisis.
President Putin reportedly stated years ago that he is in a position to capture Kiev within two weeks (Putin: I could take Kiev in two weeks, Time). As above, if necessary, he will do it. But does he want to? Obviously not. Even less to take over other countries, as manifestly falsely argued by the seemingly true warmongers in this case (Hitler didn’t quit in 1938 and Putin won’t stop at Ukraine, Lithuanian leader warns, Politico), who -in fact- use Ukraine to destabilize or decolonize Russia, regardless of what happens to Ukraine itself. So, if someone needs a war here, perhaps we shouldn’t point the finger at Russia. The difference between the intentions of the one camp and the other, may also be depicted by the following juxtaposition: While nowadays residents of the New Regions (Zaporozhye, Lugansk, Donetsk and Kherson) feel grateful for freely exerting their rights under Russia like never before (People of the New Regions, Democracyfund.ru), members of Kyiv’s 3rd Assault Brigade -formerly the Azov Brigade- never miss the chance to relive Antisemitism, even in the very spaces where it was most inhumanly and savagely tried, the Auschwitz concentration camp (Auschwitz Museum responds to RT’s Ukrainian Nazi expose, Bignewsnetwork.com).
July 22nd, 2024.
Panos A. Zolotas